Het borstenmeisje

Hoofdstuk 10 - De overdacht

Je examen was heel goed gegaan, hoe kan het ook anders met zoveel 'bijles' ;) We hebben nog wat geil gechat maar ik heb je niet meer gezien. Ik verlang naar je, maar het is lastig. Je woont ver weg en je moeder wil ook graag weten waar je uithangt. Je bent de hele dag in mijn gedachten.

'Ding dong' ik wordt wreed wakker geschud uit de zoveelste dagdroom, waarbij je naakt in mijn bed ligt en de meest onbeschrijfelijke dingen met me doet. Wie kan dat nu weer zijn? Het is vrijdagavond, kom op, het weekend gaat beginnen, laat me met rust.

Ik doe de deur open en daar sta je gewoon weer, en ... achter je staat Iris, je moeder. Oh jee, stront aan de knikker.

"Hallo meneer Ringo, mijn moeder wil even met u praten, is dat goed?" Help!! En alsof ik nee kan zeggen. Ik nodig jullie uit naar binnen en je gaat me voor, het is duidelijk dat je de weg al goed weet, je loopt direct de woonkamer in en zetelt je comfortabel op de grote sofa.
Je moeder wacht netjes tot ik haar een plaats naast je aanbied. Ik tril door heel mijn lichaam, iets zegt me dat ik een donderspeech ga krijgen en nog erger, dat ik je kwijt ga raken. Mijn leven, mijn universum. Ik heb je nodig. Ook check ik in mijn hoofd nog even de juridische consequenties. Ik heb volgens mij niets illegaals gedaan, al zat het er wel steeds dicht tegen aan, maar ik heb daar altijd heel goed op gelet. Misschien heb ik toch iets over het hoofd gezien en wordt ik nu genadeloos aan het kruis genageld en aangeklaagd ... moet ik naar de gevangenis?!?! De zenuwen gieren door mijn lijf.

"Ringo" begint je moeder en je gezichtsuitdrukking stelt me enigszins tot rust, ik meen zelf een lichte glimlach te zien. Gaat het dan toch meevallen? 
"Om maar met de deur in huis te vallen, Tara heeft me alles verteld over wat er tussen jullie is gebeurt" Meevallen? Niet dus. Ik zak door de grond van schaamte en weet niet waar ik kijken moet. Ik kijk je hulpeloos aan maar je kijkt emotieloos terug met een blik die zegt "van mij hoef je niets te verwachten, dit moet je zelf oplossen".

"En ik zie dat je schrikt, dus voor ik je een hartaanval bezorg, wil ik je zeggen dat het goed komt". En Iris lacht er voorzichtig bij. Goed komt? Wat gebeurt hier?

"Tara lijkt heel veel op mij toen ik jong was" Jong was? dacht ik, ok je bent geen zestien meer maar je had mijn dochter kunnen zijn. En hoewel mijn rekenwerk verteld dat je ergens halverwege de 30 moet zijn, had ik je eind twintig geschat. Ik zal het compliment maar even voor me houden, niet zo'n goed moment nu, denk ik.    
"Ik weet dat ze speciale behoeften heeft en dat het moeilijk is om iemand te vinden die haar dat kan bieden. Ik weet niet of je alles van haar weet, maar zij vermoed dat jij degene kan zijn die ze zoekt." Nou, dat je speciale behoeften had, wist ik wel, maar is er nog meer? Iets wat ik niet weet? Mijn doodsangst ebt langzaam weg en de nieuwsgierigheid neemt het over. Ik schuif naar het puntje van mijn stoel. Ik kan nog steeds geen woord uitbrengen, maar mijn non verbale communicatie laat zien dat ik meer wil horen. 

"Tara is net als ik een age regressor. Dat betekent dat een deel van haar eigenlijk zich nog een kind voelt, bij haar is dit zo'n 10-13 jaar, afhankelijk van haar bui. Indien mogelijk wil zij dan ook genieten van die dingen die bij haar leeftijd passen, met poppen spelen, kleuren, tekenfilms kijken enzovoort. Volg je me nog?" Ik kijk je moeder ademloos aan en mijn mond blijkt open te hangen. "Eh ... jazeker, ga door" zijn de eerste woorden die ik weer uit kan brengen. Is dit waar je voor komt? Zou je dan misschien toch niet verteld hebben dat je hier zo'n beetje de hele buurt hebt platgeneukt? Mijn vreugde is van korte duur ...
"Onze gevoelens gaat gepaard met zeer heftige sexuele behoeften. Eerlijk gezegd zijn Anna en Tara en Sophie daar het directe gevolg van. Ik raakte zwanger van Anna toen ik 14 was."
Woo, dat is even een hoop informatie om te verwerken. Ik hou mij hand op als een stopteken, en je geeft me wat tijd. In mezelf reken ik, 14 plus 19 is 33, okay ik zat er niet ver naast.
"Sophie?" vraag ik tenslotte.