The Different Games

Hoofdstuk 20

20. Lookin' back.

Diezelfde nacht heb ik inderdaad nog de laatste 2 rekruten vermoord. No mercy, zoals ze dat zeggen. Dat had ik ook echt, die avond had ik een rode waas voor mijn ogen en niks kon me stoppen. De gedachte aan Jason liet ik gaan en Austin hield me niet tegen. Hij was er ook klaar mee, we wouden daar weg. Samen, zonder andere rekruten die ons ieder moment hadden kunnen vermoorden. Na die avond waren we opgelucht dat het erop zat. Geen angst meer. Alleen angst voor wat de spelmakers voor ons in petto hadden.

We hebben er nog een aantal weken gezeten. Zes weken om precies te zijn. Maar in al die tijd gebeurde er niks. Ik en Austin waren continu op onze hoede, het leek alsof de spelmakers het hadden opgegeven. En na die 6 weken werden we door de hovercraft opgehaald en meegenomen terug naar Californië. We wisten niet wat we moesten doen, zo blij waren we. Het was ontzettend emotioneel, ik wou eigenlijk niet weg daar, dat was de plek waar Jason en ik iets voor elkaar begonnen te voelen. Wat al te snel moest eindigen.

Die middag dat ik buiten het rekruten centrum stond met mijn tas met spullen die al ingepakt op onze verdiepingen stonden en mijn familie na al die maanden zag, dat gevoel was onbeschrijfelijk! Tranen met tuiten heb ik gehuild, ik werd door iedereen bijna dood geknuffeld, het was niet erg, het was fijn om weer omringd te zijn door de mensen van wie ik hou en zij van mij. Mijn ouders waren er natuurlijk ook mijn broer en zusje Dylan en Lexie en Lilly.

De ouders van Austin waren alleen gekomen geen vrienden, geen broers of zussen alleen zijn vader en moeder. Wat raar is aangezien hij veel vrienden heeft en 1 zus en 2 broers. Ik en Austin namen daarna ook nog afscheid van elkaar wat emotioneler was dan ik had gedacht, hoe gehecht je dan toch raakt aan iemand. Ik werd daarna mee naar huis genomen, er werd niet over Jason gepraat. Gelukkig niet. En toen we eenmaal thuis waren ben ik bijna gelijk in bed gedoken. Mijn familie en Lexie begrepen het, natuurlijk vonden ze het jammer dat ik rechtstreeks naar boven ging, maar door alle energie door hun en mezelf was ik doodop. Het was ook heerlijk om weer in mijn eigen veilige huis te zijn. Onder de douche waar ik ongeveer al 16 jaar ondersta en mijn vertrouwde bed die zo heerlijk naar vanille ruikt, mijn moeders 'speciale' wasmiddel zei ze altijd. Pas toen ik mijn pyjama aantrok die naar mezelf ruikt kon ik eigenlijk pas echt ontspannen. Niemand die me nu nog kwaad kon doen. Ik viel daardoor ook per direct in slaap.

Nu, anderhalve week later heb ik nog niet veel meer gedaan dan slapen, eten en met mijn familie tijd doorbrengen. Ik ben ook nog niet buiten geweest, volgens mijn ouders staat er allemaal pers buiten die een verhaal van me willen hebben en ik heb gehoord dat ze hetzelfde bij Austin aan het doen zijn. Na twee dagen was ik weer op gezonde temperatuur en was mijn gezondheid goed. Door al die nachten in de ijskoude sneeuw te liggen met amper wat te eten en te drinken is moordend. Ik heb gehoord dat mijn moeder depressief is geworden in de tijd dat ik weg was, ze is nu wel weer helemaal weer de oude, dus dat is goed. Dylan daarentegen gaat minder goed. Hij is kapot van Jason's dood, hij geeft zichzelf de schuld. Wat ik niet begrijp, want hij kon er niks aandoen. Wat ik wel had gekund, als ik maar wist dat er iemand met een bijl op zijn moment wachtte. En vandaag is de dag dat ik weer naar buiten ga. Ik en Austin hebben een interview in hartje Californië, ik kijk er dan ook echt tegenop. Ik hoef niet alle hoogtepunten en laagtepunten te zien. Ik wil mezelf ook niet zien en ik wil al helemaal niet Jason nog een keer dood zien gaan. Toch sta ik hier in mijn kamer met mijn moeder en Lexie naast me. Ze zijn me aan het helpen met mijn make-up en haar en kleding. Ik heb een zwart cocktail jurkje aan met een gouden riempje en zwarten hakken eronder. Mijn moeder heeft gouden oogschaduw op mijn oogleden gesmeerd en een dun lijntje eyeliner en wat mascara en blush. En Lexie heeft mijn haar in grote losse krullen laten vallen.

In de mail, die we gekregen hebben voor dit interview, stond dat we er verzorgd, chique en gezond uit moeten zien. Ik vind dat ik goed geslaagd ben. Mijn familie is ook chique gekleed voor vanavond, net als - waarschijnlijk - Austin's familie. Ik heb gehoord dat de families van de overleden tributen ook komen. Bah, ik heb echt geen zin in een jank feestje. Ik heb al genoeg gehuild de afgelopen tijd.

Als we bij het gebouw aankomen, waar het interview wordt gehouden, liggen er allemaal rode lopers. Tja, we zijn toch in Hollywood het kan ook niet anders. Een limousine heeft mijn familie opgehaald en daarna zijn we langs Austin gegaan en hebben we zijn familie ook opgehaald. Op de rode loper poseren in en Austin samen voor de camera's en met onze families. Dan lopen we door naar binnen om backstage te glippen. Ik en Austin worden nog helemaal klaargemaakt voor het intervieuw en dan komt ons teken dat we opkomen.

De gekleurde wanden waar onze foto's opstaan gaan open en Ceaser Flickerman staat enthousiast op ons te wachten. Austin pakt mijn hand vast en knijpt erin. 'Het komt goed,' fluistert hij. Ik knik, here we go.

~

Mijn ogen vliegen open en ik ben gedesoriënteerd. Het is hier heel erg licht en fel aan de ogen. Ik doe een hand met een afstandje voor mijn ogen en kijk met spleetogen naar waar ik ben. Nog niks komt me bekend voor.

'Camila'

Een stem galmt met een ego door de ruimte heen. Ik draai verschrikt rondjes, niet wetende waar het vandaan komt. Al hoewel de stem heeft een bekend randje, wat me bekend voorkomt. Ik kan mijn vinger er niet opleggen.

Nieuwsgierigheid borrelt in me op en ik begin een stukje te lopen. Wat zou er hier te ontdekken zijn? Ik hoor een knak, ik kijk om me heen, nergens een tak of iets te bekennen waar het vandaan zou moeten komen. Ik hoor het nog eens, gevolgd door een steek in mijn hoofd. Daarna nog een keer hetzelfde. Ik knijp mijn ogen dicht tegen de sterke pijn in mijn hoofd.

Zonder dat ik het door heb loop ik door, totdat ik tegen iets op loop. Mijn ogen vliegen open en ik kijk naar een mensen lichaam. Langzaam ga ik van beneden naar boven en kijk de persoon voor me aan. Tranen beginnen in mij op te wellen. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon meemaken. Betekend dit dat ik dood ben?

'Leuk je weer te zien Cammie, kom me zoeken ik ben er nog steeds, en ben er altijd nog voor jou. Ik heb je gemist en ik neem aan jij mij ook,' ik krijg een knipoog naar me toe geworpen.

~

Mijn ogen vliegen open, wat was dat? Hoe kan dit? Leeft hij nog? Hoe kan hij in mijn dromen komen? Ik heb vaak over hem gedroomd, maar nooit zo, zo echt. Ik kijk mijn vertrouwde kamertje rond. En een foto valt me op. Ik en Jason.

Ik ga je zoeken Jason, ik zal er alles aan doen om je te vinden. En met die gedachte val ik terug in een diepe slaap.

Jason.

######### EINDE ##########

***************************************

A/N

Oké, duizendmaal sorry, ik heb meer dan een maand over dit hoofdstuk gedaan. Maar jullie lezen het wel goed, dit is het einde. Ik ben aan de ene kant blij dat ik klaar ben met dit boek, ik had er geen inspiratie meer voor, maar ik vond al jullie leuke reacties en zo ook ontzettend leuk en het schrijven zelf ook, dus dat ga ik echt missen. Misschien om jullie beter te laten voelen:

IK BEN VAN PLAN OM EEN VERVOLG HIEROP TE SCHRIJVEN!!! Ik heb daar nu wel inspiratie voor, maar de updates kunnen dan wel heel sloom gaan. Dus vertel me maar wat jullie willen en ik zal kijken of ik aan boek 2 begin! Ook vroeg ik me nog af of jullie een Q&A willen of niet? Let me know!

En dus als einde nog, zet dit boek nog niet in je archief, want ik wil nog een hoofdstuk maken met informatie over het tweede deel!

Bedankt voor alle steun en ik hou van jullie! 💋💋💋
Dit was het dan voor The Different Games! Au revoir!