Chapter 20

18 0 0
                                    

Ayon na nga at umalis ako sa condo ng unggoy. Kakainis naman kasi eh. Bakit ang OA niya, hindi nga ako nagreklamo na siya ang unang nakahalik sakin. Huh!


Sumakay nako sa elevator ng mapadali naman buhay ko. Ewan ko ba, napapatanong rin ako sa sarili minsan. Sa dami na pwede wala ako e, ang pagpapakita pa ng emosyon. Inaamin ko na may panahon na gusto ko ang mga nangyayari kaso hindi ko maparamdam. Yung pagiging cold ko lang nakikita ng tao. Pero ngayon, para akong manika na naglalakad lang walang kahit ano bahid ng lungkot at saya.

*ding*

Lumakad na ako papuntang main entrance ng may makasalubong akong pamilyar na mukha mula sa nakaraan.

" *****, ikaw ba yan?" narinig kong tawag niya sakin. Hinintay ko ang susunod niya na sasabihin sapagkat may alam siya tungkol sakin.

Tinitigan ko siya ng mabuti. Parang pelikula na bumabalik ang mga bagay na akala ko ay naibaon ko na sa limot noon. Ang sunod kong nalaman ay umalis nalang ako na walang kibo. Kinalimotan ko na tawagan ang butler ko at naglakad hanggang saan ako dalhin ngmga paa ko.

Hindi ko namalayan na sa layo ng nilakad ko ay sa sementeryo pala ako pupunta. Pagpasok ko eh, diretso akong nagtungo sa puntod ng taong naniwala sakin habang ang iba ay pilit ako pinapaamin sa kasalanan na hindi ko naman ginawa.

Yun nga lang, dahil sa pagpanig niya sakin ay siya rin ang rason kung bakit wala na siya.

"Kamusta ka na?" Tanong ko sa hangin habang nakatitig sa lapida.

"Masaya ka siguro diyan? Hindi ka na masasaktan. At kasama mo na si Lan."

Habang nakikipagusap ang tanging babae na minahal niya sa lapida niya ay pinagmamasdan niya ito sa malayo. Gustohin man niya na lapitan ito at yakapin ng mahigpit ay hindi niya magawa.

Sorry. Ang tanging nasabi niya. Kung nagingon malakas lang sana siya at pinaglaban ang babae na mahal. Hindi niya gusting makita na nasasaktan ito kaso kailangan kung ito lang ang makakapabigay ng kalayaan nila. Siya ang magtitiis.

Lumipas ang isang oras na nakaupo lang ang babae doon. Minasdan lang niya ito sa malayo at binantayan. Kaso nagsimula na bumuhos ang ulan. Nakita niya ang babae na hindi pa rin kumikibo. Alam niya na nakatulog ito. Lalapit na sana siya ng ilang lalaki ang dali-dali pumunta at ginising ito. Hindi na tumoloy ang lalaki sa balak at pinagmasdan niya ang dalawa. May kirot siya na naramdaman. Alam niya na wala siya magagawa sa mga taong papasok sa buhay nito kaso hindi niya mapigilan na magselos kasi dapat siya iyon. Dapat siya ang nasa gilid nito at sumusuporta. Pero wala, naging duwag siya .

Umalis na ang dalawa sa cementeryo kaya naman ay pinuntahan niya ang puntod kung saan ang babae bumisita. Pagkaliapit niya ay nakita niya na nahulog ang kwintas niya. Pinulot niya ito at mapaklang ngumiti.
Sinusuot mo parin hanggang ngayon. Pano kaya kapag nalaman mo ang totoo? Mapapatawad mo kaya ako?

Malalim na hininga ang  nagawa nito. Ewan ko.

At umalis na siya roon.

—————
Ashi's POV

Hindi ko naman alam na parang kabute imong babae nato. Biglang nawawala. She did not bring anything with her. How am I supposed to look for her?

I was looking in the neighborhood since Alice left without saying a word. I'm not complaining but it is how it is. I took all the possible locations but still no luck. I was near the park when I notice that a signage saying cemetery ahead. I don't know what got into me but I followed it. The rain started pouring so I bought my umbrella. I went inside when a person from afar was sitting on a tomb without moving. I went to her. It was Alice not moving. Good thing that I bought my car. I woke her up.

"Alice, let's go."

She was not responding so I picked her up. She was silent until we arrive at my place. I put her on the couch and go to my room and fetch some dry clothes for her. I also prepared a bath.

"Al, get some good shower and get dry up. I prepared a bath in my room"

She followed without saying anything. It made me curious about the things that happened to her. I know she was not like this. I'll do my best to know it. She deserve to be happy.

———————
Alice POV

I was wet from the rain. I'm taking a hot shower here. I just don't have the energy to argue. I'm tired and just want to rest. I have too much on my plate. I am not sure how but I find it soothing to see Ashi being caring. It reminds me of someone that I would never forget. I know that it may sound weird and full of crap but. I am slowly opening up to this cold guy.

I wash my face with cold water to wake myself to reality. I have to keep myself close. I don't want that to happen again. I'm not taking that risk again. I prefer to be this cold person that I am rather than let someone get hurt because of my happiness.

After I took a bath. I dressed and went outside to talk to Ash. I saw him in the kitchen doing something. I sat on the chair and watch him do his thing. While I wait, I accidentally noticed my necklace was missing.

"Did you notice where my necklace is?"

" what? I don't know. You were not wearing one when I saw you."

"Oh, okay. Thank you."

I went back inside his room to look for it. A gush of worry as I realize that it's not there. I have to look for it. It's only the thing that reminds me of him. I should not lose it. I promise.

I directly went out of Ashi's place with him following and went back to the cemetery. I was looking for it but it is not there.

" I think someone found it. You don't have to worry"- he said

"Why?"

"Look at the tomb it looks like someone fix it after I pick you up."

Then I finally notice it. I was relieved but still worried.

"Let's go home. Well try to find it"

I let him drag me back.

I hope that the person who had it take care of it. It's important.

Who are you?

A/N: Hello! Hehe, sorry for being away for some time. I was busy with life. I hope you are well and loved. Thank you for the support.

You've reached the end of published parts.

⏰ Last updated: Oct 31, 2023 ⏰

Add this story to your Library to get notified about new parts!

When Ms.Cold meets Mr.ColdWhere stories live. Discover now