𝑶𝒏 𝑴𝒚 𝑳𝒊𝒑𝒔 | 𝑴𝒊𝒏𝒔𝒖𝒏𝒈 ✓

𝑨𝒃𝒐𝒖𝒕 𝑴𝒚 𝑳𝒊𝒑𝒔

جیسونگ هیچوقت طرفدار قهوه نبود. یه چیزی درباره مزه، تلخی که روی زبونش و داغی که ته گلوش حس میکرد بود که باعث میشد باهاش کنار نیاد. حتی تمام خامه ها و شکر و شیرینی جات دنیا هم نمیتونستن اون رد تلخی رو از روی زبونش پاک کنن. جیسونگ فقط نمیتونست باهاش کنار بیاد و تحملش کنه.

موقع نقل مکان به خوابگاه، یعنی چیزی حدود یک ماه پیش، بود که جیسونگ کافه کوچیک اما دنجی نزدیک ساختمون دانشگاه پیدا کرد.

فضای وینتیجی و گرم کافه چیزی بود که جیسونگ رو بیشتر از هرچیزی به خودش جذب کرد. صدای صحبت مردم توی فضای کافه یه چیز همیشگی بود و صدای کم رنگ دستگاه های قهوه ساز، پشت پیشخوان که از توی قسمت آشپزخونه به گوش میرسید باعث میشدن هردفعه جیسونگ بین صداها، رنگ های ملایم قهوه ای و کرم کافه و منوی کاغذی که با فونت ریزی قهوه ها و نوشیدنی های مختلف توش نوشته شده بود غرق بشه.

روی هم رفته، جیسونگ از اون کافه خوشش میومد؛ کارکنان مودب بودن و کارشون رو خوب انجام میدادن، فضای کافه گرم و صمیمی بود و جیسونگ هربار میرفت اونجا زمان از دستش در میرفت. اما این وسط یک چیز بود که جیسونگ رو آزار میداد، که وقتی اولین بار اتفاق افتاد جیسونگ بخاطر خجالتی و کم رو بودنش نتوست چیزی بگه.

اونجا درواقع فقط یک باریستا بود، مینهو. با توجه به چیزی که روی نیم تگش نوشته شده بود.

مینهو کسی بود که هردفعه جیسونگ به پیشخوان میرسید، ازش سفارش میگرفت. آدم دوست داشتنی ای بود، همیشه وقتی جیسونگ سفارش هات چاکلت سر صبحش رو میداد با لبخند نگاهش میکرد و سفارشش رو یادداشت میکرد.

تنها مشکلی که وجود داشت، این بود که یکم زیادی به جیسونگ خیره میشد؛ یا اگه بخوایم دقیق تر باشیم، به لبهاش خیره میشد. نگاهش تک تک کلماتی که از بین لب های باریک جیسونگ بیرون میومدن رو دنبال میکرد و حتی لحظه اجازه پلک زدن به خودش نمیداد.

جیسونگ حتی با اینکه خیلی سعی کرد نادیده اش بگیره، در نهایت بازم نتونست چون مهم نبود مینهو چقدر آدم مهربون و خوش اخلاقیه، این کارش کم کم داشت جیسونگ رو میترسوند و جیسونگ کاری جز متوجهش شدن نمیتونست انجام بده.