Can't You See Me? || Choi Yeonjun

_3_

Hayatımın en kötü gününde görmüştüm seni.Her zaman üzgünken gidip oturduğum salıncakta oturmuş,gökyüzündeki aya bakıyordun.Sende mutlu değildin..İkimizinde ortak noktası vardı.O günden sonra üzgünken hep aya baktım...

Nedense bunu yazarken gözlerim dolmuştu

O günü hatırlamıştım

Flashback
2018

"Yeter! İkinizdende bıktım artık!"

Dedi babam yüksek sesle anneme bağırarak

Odamın kapısını kapatmış ve kulaklarımı ellerimle kapatmıştım

Ağlıyordum..

Annem ve babam sürekli kavga ederdiler

Ailenin tek çocuğuydum

Bazen kenardan ikisini izlerdim

Birbirlerine olan bakışlarında nefret vardı

Benimlede konuşmazdılar

Destek olmaya çalışsam terslerdiler

Bazen düşünüyordumda nasıl tanışmıştılar?

Acaba beni doğduğuna pişmanmıydı annem?

Babam şirket çalışanıydı ve son günlerde patronla bir takım sorunlar yaşamıştı

Bunun üstüne annem neden işini doğru düzgün yapmadığını söyleyip tartışmaya başlamıştılar

Bunu söylemem ne kadar doğrudur bilmiyorum ama....artık boşanmalarını istiyordum.

Bu şekilde yaşayamazdık

"Aile" olamazdık.

Aşağıdan yüksek bir ses gelince hemen ayağa kalktım ve odamdan çıktım

Oda darmadağındı

Hala tartışıyordular

Artık dayanamadım ve var gücümle bağırdım

"SUSUN ARTIK!!!!"

Sesimi duyar duymaz sesleri kesilmişti ve şaşırmıştılar

"Kızım?"

"NE KIZIM NE?!"

"Kyeongjin sakin ol,bağırma annene"

"Siz bağırınca sorun yok ama ben bağırınca sorun mu oldu ha?! Bıktım anladınız mı? Bıktım!"

Dedim ve koşarak evden çıktım

Nereye gidecektim onu bile bilmiyordum..

Sadece tek istediğim sakinleşmeleri idi