Kuzey RÜZGARI

Sessizlikten Sonra Bölüm 9

Merhabalar uzun bir aradan sonra sizlerleyim ama lütfen endişelenmeyin hikayeler devam edecek ve daha kısa sürelerde gelecek, beni takip etmeyi unutmayın efenim keyifli okumalar.. İlk Görsel Enes en altta ki Rüzgar
Gidelim Kızıl:P

******

Zaman insana olmadık anlar yaşatabiliyordu. Geçmişe baktığımızda keşke olmasın dediğimiz ne varsa yaşadığımız ve üstesinden gelmek için büyük çaba sarf ettiğimiz o anlar. Ama zaman size yine olmadık sürprizler de suna biliyordu. Bu iyi yahut kötü tabiri artık size kalmıştı. Lakin rüyalarınızdan kaçtığınız canavarların çıkıp gelmesi kadar korkutucu bir gerçek daha vardı ki, o canavarın aslında hiç gitmediğiydi...

Saatine baktı yorgun bir ifade ile, akşam 18.01 i gösteriyordu. Bu gece mesaiye kalacak olması kendisine ve bünyesine iyi gelmeyecekti ama şikayet edemezdi Enes. Bu kafeye girdiğinden beridir, nihayet az çok birikim yapabilmişti. Haftanın üç günü yetip de artıyordu kendisine. Hem sınavlara hazırlanmak, hem çalışmak yorucu olsa da en azından artık rahatsız edilmiyordu. Kafenin sahibi Nazlı ablanın işe alırken yaşını sorun etmemesi de işine gelmişti açıkcası. Ancak kazara yakalanırsa biliyordu sorun yaşayacağını bu nedenle oldukça dikkatli hareket ediyordu. Zaten yaşını da doldurmasına ne kadar kalmıştı şunun şurasında. Gülümseyerek takvime bir çizik daha attı ve kahve makinesinin yanında durdu.

"Şeker ben çıktım." Dedi uzanıp Enes'in saçını karıştırırken Nazlı. "Kapıyı kapattıktan sonra anahtarları Nil'e bırakmayı unutma."

"Tabi Nazlı Hanım. Dikkatli gidin." Derken gülümsemesini sürdürdü.

"Bu arada gözlükler olmadan..." Derken yüzünü işaret etti Kadın. "Çok daha iyi..." Diyerek göz kırptı ve çıktı. Ardından bakarken gülümsemesi soldu ve sağ tarafında ki aynadan kendisine baktı Enes. Bir kere daha aynı ses yankılandı kulaklarında "Gözlükler olmadan seni tanıyamayacağımı mı sandın Clark Kent." Yüzü bir kere daha düştü ve uzanıp gözlüklerini tekrar taktı. Derin bir nefes alırken arkasını dönüp kahve makinesini sildi.

****

Müzik bütün mekanı doldurmuştu. Sesler giderek artarken, insanların kendinden geçmiş dans edişlerini izliyorlardı. Mekanın Vip. Bölümünde oturmuş altı kişilik gruptan esmer olan konuştu önce : "Hakan'ı aradım ama açmadı telefonu. Dünkü olaydan sonra canı iyice sıkılmış gibiydi."

"İkiyüzlü pislik, adam satmaya bahane arıyor resmen." Derken başını çevirdi Mert. Her zaman ki neşeli masa bugün pek de neşeli değildi. Rüzgar'ın o Tuna denen itten özür dilemesini beklemiyordu kimse, sahi sebebini de anlamamışlardı. Okulun ortasında Tuna ve grubuna bakarak özür dilediğinde yüzünde tek bir mimik dahi oynamamıştı. Ama diğerlerinin şaşkınlığı izlenir haldeydi. O günden beridir ağzını bıçak açmıyordu Rüzgar'ın. Kimse sormuyordu da. Hayır, kimse soramıyordu.

"Sevgilim." Derken kulağına yaklaştı. "Dans edelim mi?" Diye sordu yanında ki kız. Ama Rüzgâr her zaman yaptığı gibi ne kızı dizine oturtmuş başını boynuna gömmüştü, nede ona bir kez olsun sarılmıştı. Başını koltuğun arkasına atmış gözlerini karanlığa dikmişti. Bu gece grubun pek eğlendiği söylenemezdi yani. Bu durum bir haftadır sürmekteydi. Eskisi kadar zorbalıktan keyif de alamıyorlardı. Rüzgar'ın durgunluğu her birinin üzerine bir perde gibi çökmüştü adeta.

"Ooo bakın burada kimler varmış böyle?" Dedi biri gelirken yanındakiler sırıttı. "Efkar dağıtmaya mı geldin Rüzgar bey? "

"Heh bir sen eksiktin." Dedi Mert. "Tabi, leş kokusuna önce akbabalar damlar değil mi Ertuğrul." Duymadı bile onu diğeri. Ama yanında ki uzun boylu iri yarı çocuk dikkatini ona verdi. Rüzgar'ın sessizliğine iyice gülümsediğinde diğeri, masada oturanlar da iyice gerilmişti. Ertuğrul'u okuldan attırdığından beridir Rüzgar, onun bir numaralı düşmanına dönüşmüştü kendisi. Eh bir okula iki Alfa ağır gelmişti tabi. Lakin o Rüzgar'ın kumpasından kurtulamamıştı maalesef. Şimdi ise kendi krallığını inşaa etmekle meşguldü. Tabi bu sırada Rüzgar'ı takibinden kaçırmıyordu.