Elindeki peçeteye sümküren bedene iğrenerek bakarken başını iki yana sallayıp hoparlöre bağladığı telefonundan oynatma tuşuna bastı Yuta, odayı yeniden doldurmuştu hüzünlü şarkı.
"KAYBOLMUŞ HİSSEDİYORUM VE ŞİMDİ NEREYE GİDECEĞİMİ BİLMİYORUM!"
Ağlayarak şarkıya eşlik eden arkadaşına onaylamaz bakışlar atıp ofladı Yuta.
"Bana gelmek istediğini söyledin Doy."
"ARTIK GERÇEKTEN EVİM DİYEBİLECEĞİM BİR YER YOK!"
"Hayır aptal, evin var ama sen bende kalmayı tercih ettin."
Yuta'nın dediklerini duymuyormuş gibi yapmayı seçen Dongyoung devam etti şarkıya eşlik etmeye.
"HERKES NEFRET EDİYOR VE BEN BU SIRALAR ÇOK SOĞUK HİSSEDİYORUM!"
"SENİ APTAL KLİMANIN KARŞISINA OTURMUŞSUN!" Sonunda dayanamayan Yuta elinin altındaki yastığı Dongyoung'un kafasına geçirip sinirle bağırdı. Okulda neler olmuştu bilmiyordu ama Dongyoung bugün neredeyse bin tane depresyon şarkısı dinlemiş, yedi kase noodle'ı tek başına bitirmiş, ağlamaktan da gözlerini şişirmişti ama ne depresyondan çıkmak için bir istekte bulunuyor, ne de Yuta'ya rahat veriyordu. "AYRICA EĞER BİR KEZ DAHA BU ŞARKIYI DİNLERSEK SENDEN NEFRET EDEN İNSANLARA BİR DE BEN EKLENECEĞİM!"
Dudaklarını büzüp yavru köpek bakışlarını çocukluk arkadaşına gönderdi Dongyoung, Yuta bu bakışlara asla kıyamazdı.
"Yuyu..."
"Ne?"
"Nefret etme benden~"
Kendisine kedi gibi sırnaşan siyah saçlı bedene karşılık olarak gülen Yuta ellerini yumuşak saçlara attı ve oflayarak karıştırdı yavaşça.
"Sen tam bibebeksin."
"Değilim!"
"Koca bebek seni..."
"Ya! Yuyu!"
♥︎
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
