Secrets and Spies; The King

Hoofdstuk 4

Zodra ik thuis ben ren ik naar mijn slaapkamer. Ik kruip in bed en begin te huilen. Ik mis mijn ouders zo erg. Maar ik begin nu ook te twijfelen over hoe goed mijn ouders waren. Over of ik wel de goede partij heb gekozen. Mijn ouders hebben voor de rebellen gekozen. Ik voor de koning. Waarom waren mijn ouders tegen de koning? Wat heeft de koning hen aan gedaan? En nog veel belangrijker wie heeft mijn ouders vermoord? Ik ben er opeens heel zeker van dat ze niet zijn overleden door de pest. Ik schrik, ik bedenk me dat er helemaal geen pest was twee jaar geleden. Waarom ben ik daar nooit eerder achter gekomen? Ik vond de dood van mijn ouders altijd al raar. Ze hadden me dat jaar geen enkele keer gewaarschuwd dat ik moest oppassen voor de pest. Dan schiet er nog een gedachte door me heen. De droom! Ik ben er zeker van dat Verdinant meer van mijn ouders dood afweet. Maar ik ben ook een beetje bang. Waarom was Verdinant in de droom met mijn ouders? Ik sta op, pak mijn jas en loop de deur uit.

Ik ren richting Verdinant's huis. Ik wil meer weten en Verdinant is degene die mij meer moet gaan vertellen. Ik wil voor eens en altijd duidelijkheid over de dood van mijn ouders.

Als ik bij Verdinant's huis aankom klop ik ongeduldig op de deur. Hijgend leun ik met mijn schouder tegen de deur aan. De deur zwaait open en ik val met de deur mee het huis is. Matthew kijkt me lachend aan 'Zo jij valt ook letterlijk met de deur in huis'. Ik word rood waarom gebeuren deze dingen nou altijd met Matthew erbij. 'Is Verdinant er ook?' vraag ik. Matthew kijkt me teleurgesteld aan: 'Kom je niet voor mij?' Ik glimlach, hij is zo lief en knap! Maar ik kwam niet voor hem, ik kwam voor de waarheid. Ik sta op, klop mijn jurk af en zeg: 'Nee sorry, vandaag kom ik voor jouw vader.' Net op dat moment komt Verdinant binnen. 'Hallo Duna, wat kom jij hier doen?' vraagt hij vriendelijk. Ik kijk van Verdinant naar Matthew en weer terug. Matthew begrijpt het en verdwijnt in een van de kamers.

Samen met Verdinant ga ik aan tafel zitten. Hij kijkt me vragend aan 'Is er iets? Je lijkt nogal zenuwachtig'. Ik denk na, waar zal ik beginnen? Ik besluit om helemaal bij het begin te starten. 'Twee jaar geleden zijn mijn ouders overleden.' Verdinant knikt 'Dat weet ik, ik heb nooit de kans gehad om iets voor je te betekenen in de moeilijke tijden die je hebt meegemaakt. Jouw ouders waren hele goede en aardige mensen met veel vrienden. Ik was een van hun beste vrienden. Je had het geluk dat ze allemaal wel een steentje bij wilden dragen met de zorg die jij nodig had. De buurvrouw gaf je onderdak, je oma en anderen gaven je elke maand een som geld. Ik zorgde ervoor dat je later in het huis van je ouders kon gaan wonen en ook dat is gelukt.' Ik kijk hem aan, had ik het huis aan hem te danken? Dat heb ik nooit geweten. Wat is er veel dat ik niet weet over mezelf. Maar nu wil ik alles één voor een oplossen en alles op een rijtje zetten want daar heb ik recht op. Ik ga verder met vertellen 'Ze hadden me verteld dat mijn ouders waren overleden door de pest, maar ik ben er laatst achter gekomen dat twee jaar de pest helemaal niet actief was. Mijn ouders hebben me nooit gewaarschuwd dat jaar.' Dit was één van de moeilijkste stukjes, ik voel me zo dom dat ik hier niet eerder achter ben gekomen. Verdinant denkt nu vast dat ik altijd zo dom ben. Maar dat moet ik er maar voor over hebben. Ik ga verder 'Ik had nooit geweten dat mijn ouders bij de rebellen zaten totdat Matthew mij dat vertelde. Ik ben hier gekomen omdat jij, denk ik, degene bent die mij het beste kan vertellen hoe mijn ouders zijn overleden. Ik wil duidelijkheid, het zijn mijn ouders die zijn overleden.' Ik voel tranen opkomen. Ik ben teleurgesteld, hoe kan het dat ik, hun enige dochter waarvan ze zoveel hielden, niet eens weet hoe mijn eigen ouders zijn overleden. Gefrustreerd zeg ik: 'Ik weet zeker dat mijn ouders hadden gewild dat ik wist hoe ze zijn overleden. Ik ben geen kind meer!' Verdinant kijkt me verdrietig aan 'Wil je het echt weten? Het is een lang en verdrietig verhaal.' Ik kijk hem indringend aan 'Ik moet het weten. Anders stapelen er steeds meer vragen bovenop. Elke avond lig ik te woelen in mijn bed of ik krijg nachtmerries. Ik wil een definitief einde aan alles maken.' Verdinant zucht: 'Oké, maar je moet me beloven dat je me laat uitpraten totdat ik klaar ben.' Ik knik. Verdinant kijkt me aan en begint te vertellen.