His Broken Vow

16

Lia's POV

Tumingin lang ako sa kanya mula sa siwang ng pinto. I don't know but I felt that familiar warmth I used to feel before and it hurts. It hurts to feel it now, na after all these years, these feeling keeps on creeping back even I was left broken.

Napaisip ako sa mga bata. Tatanggapin niya ba ang mga ito? Magagalit ba siya sakin for keeping his children a secret all these years? Mamahalin pa rin ba niya ako? Kahit wag na ako. Kahit mga anak na lang niya pero di ko alam kung paano ko babasagin yung balitang may anak na siya. Dalawa pa.

Dahan-dahan na itong umupo sa office chair niya at bago inilapag ang picture frame na may litrato ng wedding picture namin ay binigyan niya pa ito ng isang halik at inayos ang pagkakapwesto sa lamesa bago nagbukas ulit ng mga papeles na nakatambak sa harap niya.

He looks like he is enjoying his job. Or is it because of me? Mahina kong tinampal ang sarili ko sa iniisip ko. Stop being delusional, Lia. Minsan nang nawala ang pagmamahal niya sayo. Di malabong mauulit ulit yon.

I cleared my throat before knocking on his door again to get his attention.

"It's open." sabi nito at binuksan ko ng tuluyan ang pinto. Tinaas nito ang tingin at napangiting abot hanggang mata nang makita akong muli. Tumayo ulit ito at lumapit sa akin.

"You have an urgent board meeting. They're already waiting for you at the Conference Hall." sabi ko dito. Tiningnan nito ang relo at ibinalik sa akin before going back to his chair to get his coat. I just turned my back kasi babalik na ako ng office pero di pa ako nakakatatlong hakbang ay naramdaman kong hinawakan ni Gio ang kamay ko. Intertwined his fingers with mine and pulled me with him as he walks towards the elevator.

Napatanga lang akong nakatitig sa kamay naming dalawa as I can feel tingling sensation crawling from the tip of my fingers up until my face. Wala sa sariling sumunod lang ako sa kanya. Nadaanan nito ang sekretarya and clarified about the urgent board meeting at sumang-ayon naman ito at nagbigay ng munting detalye tungkol sa gaganaping pagpupulong.

Nang makaabot kami ng elevator ay di pa rin niya binibitawan ang kamay ko pilit kong tinatanggal ito pero mas hinihigpitan niya lang ang kapit.

"I told you I won't let you go, Lia." sabi nito and brought the back of my hands on to his lips and kissed it dearly. "Why don't you resign and work as my secretary instead?" he suggested. Nanlaki naman ang mata ko at agarang umiling sa suhestyon nito.

"No. Aagawan ko pa ng trabaho ang secretary mo. Kung magreresign man ako dito, sisiguraduhin kong sa ibang kumpanya ako magtatrabaho at hindi sayo. It's safer than to work with you." Sambit ko. Di ko inaasahang biglang nagbago ang mukha nito at tila nasaktan sa sinabi ko.

"I'm sorry, Lia. I really am. You don't know what I have been through these past 3 years without you. I started to lose myself, Lia. And I did, the moment you left me because just like what I have said. You took my heart away and I need that heart back. I need you back. Badly." Nakita ko ang pagmamakaawa sa mga mata nito. I saw his eyes glistened as tears welled up on his eyes as he stares at me with regret, pain, and love.