yastığın ıslak yüzünü çeviriyorum
kafamda şarkılar dönüyor
her biri anılarımın üstüne tuz,
her eylemim yaş
kirpiklerimde hep bir nem
göz altlarım hep ıslak
ve soruyorum kendi kendime
"ben olmasam ne değişir?"
ne değişir?
ne değişir?
ne değişir?
neden herkes biliyor ama ben bilmiyorum,
neden herkes saklıyor ama ben artık saklayamıyorum
anlamıyorum.
neden bu güç bende yok?
her şeyi bitirmem için vücudumda ufacık bir güç kırıntısı ararken yolda umudumla karşılaşıyorum.
umudum ne sönük,
ne kambur duruyor!
nefret ediyorum
kendimden
bu hayattan
sevilemeyeceğim gerçeğinden
ve bu korkunç beni sevmeye gönüllü kimse olmayışından
yalnızca karmaşalar arasında bulanık bir zihinle ve titreyen ellerimleyim,
bir çıkışa ihtiyacım var.
birinin elimi tutmasına ihtiyacım var.
her şey geçecek cümlesini duymaya ihtiyacım var.
"her şey bitecek"
omzumda bir baş,
ama sanki omzum için yaratılmış gibi birinin başı
tek bir ağırlığı daha kaldırmaya gücüm yok
"her şey bitecek"
ve hafif mi hafif
omzumda
bir baş
bir başkasının
aradığım yarımın
