zakończone ✓
Po zerwaniu z chłopakiem Donghyuck nie dość, że zostaje wkręcony w dziwnego rodzaju klub przez swoich przyjaciół, ale wchodzi też w układ z Markiem.
A później łamie każdą jego zasadę.
pobocznie: nomin
start: 30.06.21
end: 17.11.21
™ T...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Babcia jest niemożliwa – westchnął, słysząc słowa swojej mamy – Mówiłem, że pomogę jej z tymi kwiatkami.
– Wiesz, jaka jest – odparła kobieta – Jedziesz do niej już?
– Tak, prawie jestem. Będę kończył, cześć mamo.
Mark kliknął czerwoną słuchawkę, co rozłączyło go z mamą. Korzystając z dnia wolnego od szkoły, wybrał się do sklepu po kilka niezdrowych przekąsek, które miał zamiar zjeść przy filmie. Jednak w trakcie zakupów zadzwoniła do niego jego rodzicielka z informacją, że rozmawiała wcześniej z jego babcią i tamta zabrała się za sadzenie kwiatków. Mark kilka razy oferował jej pomoc i kazał dzwonić, kiedy tylko będzie go potrzebowała. Jak na złość, zaczęła to bez niego.
Szybko zaparkował na podjeździe i wysiadł z auta, zostawiając swoje zakupy w bagażniku i odkładając oglądanie filmu na później. Jego babcia zawsze miała przygotowane dla niego ubrania na zmianę, dlatego był już gotowy na pracę w ogrodzie.
– Babciu, jestem! – krzyknął, wchodząc do środka – Dlaczego nie zadzwoniłaś?
– Markie! Cześć skarbie.
Jego babcia miała na sobie jej ulubiony fioletowy fartuszek, duże żółte rękawice oraz kapelusz, który sam jej kupił, bo miała w zwyczaju wychodzić do ogrodu na słońce bez ochrony. W ręce trzymała niewielką łopatkę, co znaczyło, że co dopiero wróciła z zewnątrz.
Zanim Mark dokończył, do środka, przez tarasowe drzwi, wszedł Donghyuck z grabkami w dłoni. Zatrzymał się i zamarł na widok starszego, którego reakcja była bardzo podobna. Szybko zeskanował go wzrokiem i chociaż pierwsze co odczuł to zdenerwowanie, to musiał przyznać, że wyglądał wyjątkowo urokliwie. Jego rozpięta do połowy kolorowa koszula, ukazywała opaloną skórę, a na dłoniach miał te same żółte rękawice. Jego głowę przed słońcem chroniła różowa chustka, ciasno zawiązana pod podbródkiem.
– Nie jestem sama, widzisz? – uśmiechnęła się kobieta – Donghyuck mi pomaga i bardzo dobrze sobie radzi.
– Widzę – uśmiechnął się sztucznie – Mogę zamienić z nim słówko?
