"The master and I are happy to welcome you again "he whispers in my ear. I stare in his eyes and remaint silent. So many questions, so little time. I have to get away here, but how?
"He still knows nothing and it is good too. "He whispers me reassuring.
"I don't kno-"
"Liza couldn't stop you to come here."
I frown. "How does he know my friend? " I think, but I remain silent. I keep staring in his eyes as if they hold the information I'm desperatly searching.
He smiles and kisses my forehead before leading me back into the castle.
The feeling of recognition flushes over me along with an almost intolerable sadness. I can't place it and I start to doubt myself. Is it this castle that has enchanted me or are my feelings truthfull?
Continue your read here:
https://artikel.nl/hoofdstuk--brieven-1767
'De Meester en ik zijn blij om je weer te verwelkomen' fluistert hij in mijn oor. Ik staar in zijn ogen en zwijg. Zoveel vragen, zo weinig tijd. Ik moet hier wegkomen, maar hoe?
'Hij weet nog van niets en het is maar goed ook. ' fluistert hij mij geruststellend toe.
'Ik weet ook ni--'
'Liza kon je niet weerhouden om hier weg te blijven.'
Ik frons. 'Hoe kent hij mijn vriendin' denk ik, maar ik zwijg en staar hem aan alsof al de antwoorden die ik op dit moment zoek in zijn ogen te vinden zijn.
Hij glimlacht en kust mijn voorhoofd voordat hij me terug het kasteel in leidt.
Het gevoel van herkenning spoelt over mij heen samen met een bijna onverdraagbaar verdriet. Ik kan het niet plaatsen en ik begin aan mijzelf te twijfelen. Is het dit kasteel dat mij betoverd heeft of kloppen mijn gevoelens?
Lees hier verder:
https://artikel.nl/hoofdstuk--brieven-1767
YOU ARE READING
The village of one million ghosts (Het dorp van één miljoen spoken)
RomanceMy friends ghost stories don't scare me away from my special hobby. I did this for years and I continue to do it ... the deceased deserve a nice rest spot and that is why I would continue to clean their graves. Even though this will lead me on a v...
