Sekretne tajemnice Miraculum // LADYNOIR & ADRIENETTE

Rozdział 2

Marinette
Obudziłam się zmęczona i obolała. Westchnęłam na widok tych samych, białych ścian. Ręce miałam ociężałe z powodu kroplówki, a ciało mnie nie słuchało. To łóżko bardziej mnie wykańczało niż ciągłe badania. Już tydzień siedzę w szpitalu. Jak nie jestem na badaniach lub nie śpię, to ktoś stale mnie pilnuje. Powiedziałam Chloe że wyjdę stąd na samorządanie, i to był mój błąd. Od tego czasu stale pilnuje by ktoś tu był. Jak nie ona to Luka, rodzice czy nawet Emma. Jutro oficjalnie jestem w Paryżu i nadal jestem w szoku że media nie wiedzą że jestem w mieście od tygodnia. Chloe musiała nieźle się przyłożyć by nikt się o mnie nie dowiedział. A lekarze obiecywali dyskretność, ale pielęgniarki prosiły o autografy. Byłam zmęczona, ale dałam im to co chcieli. Zachowywali się w stosunku do mnie jakby z czcią, a moje projekty nie są aż tak sławne, dobre by wszyscy o tym wiedzieli. Prawda?

Raz Emma powiedziała do mnie głośno "Mamo". Pielęgniarka to usłyszała i zszokowana na nas patrzyła. Nigdy nie ujawniłam że mam córkę. Ja, Chloe i jej matka o to zadbaliśmy. Oficjalnie to córka kuzynki Chloe. Ponieważ pierwszy raz media przyłapali Emmę z Chloe, ona się musiała tłumaczyć. Wymyśliła że jej kuzynka miała wypadek samochodowy i umarła wraz z mężem. Zrządzeniem losu tak było, ale owa kuzynka nie miała córki. Więc powiedziała że przyjęła ją pod swój dach ponieważ była matką chrzestną - czego tym razem nie wymyśliła. A mnie z dziewczynką wiązało to że przypominam jej mamę i czasem tak do mnie mówi. Emma przyjęła nazwisko Dupain-Cheng, ale nikt oprócz dyrektora tamtej szkoły tego nie wiedział. Tak też zawsze tłumaczyłam. Ludzie niezbyt dali się przekonać, ale tak bardzo się od siebie różnimy wyglądem, że nie jest to też trudne. A dlaczego zadawałam nam takiego trudu? Ponieważ bardzo dobrze pamiętam historię Adriena. Jego ojciec był tak sławny, że fanki nie dawały mu żyć. Dodając do tego że był modelem. Za nic nie chcę takie życia dla Emmy. Chcę żeby spokojnie szła do szkoły. By mogła wszędzie wyjść z przyjaciółmi w spokoju. A nie przesiadywała w domu. Pragnę zapewnić jej normalne dzieciństwo i bunt nastoletni. Nie ma ojca obok, ale zakorzeniłam jej w sercu, że ojciec ją bardzo kochał. I wiem że gdyby Czarny Kot ją poznał, pokochał ją bez względu na wszystko.

Ziewnęłam i prubowałam usiąść. Dziś bez względu jak Chloe zamierza mnie tu zatrzymać, nie da rady. Wiem że Luka przed chwilą wyszedł odebrać dzisiaj Emmę ze szkoły - spojrzałam na zegar, mam nie całe dwie godziny. W tym czasie zdąży ją odebrać i pójdzie spotkać się z Chloe w parku. Pewnie coś zjedzą nim do mnie przyjdą. W tej chwili nikt mnie nie pilnuje, bo miała przyjść mama, ale przed chwilą dzwoniła że nie przyjdzie. Coś jej wypadło. Więc jeśli się po śpieszę, zdążę się wypisać. Zamówić taksówkę, pójść do hotelu i się przebrać w swoje ubrania oraz spotkać się wraz z nimi na Placu. Chcę zobaczyć ich zaskoczone miny jak ich obeszłam. To będzie bezcenne. Na razie żyje i nie ma co siedzieć w szpitalu tylko dlatego że zemdlałam. Błagam! Jestem tu już tydzień!

Zdjęłam sobie kroplówkę i wstałam na drżących nogach. Miałam na sobie koszule szpitalną, więc założyłam na to swój płaszcz, który był mojego projektu. Zakrywał on nie mal całe moje ubranie, ale i tak zapięłam guziki. Na głowę założyłam kapelusz, po pierwsze nie miałam szczotki, po drugie nie chciałam by na ulicy ktoś mnie zauważył jako mnie. Chloe resztę zabrała, więc nie miałam zbytnio w co się ubrać.

Otworzyłam drzwi i następnie je zamknęłam. Zjechałam windą na najniższe piętro, po przejściu przez korytarz. Podeszłam do recepcji i powiedziałam że się wypisuje. Była to ta sama kobieta z którą kłóciła się Chloe tydzień temu. Miała ostre rysy twarzy że aż męskie. Nie typowo francuskie, delikatne i dziewczęce.

- Ale o wypis musi się pani zwrócić do lekarza prowadzącego. Nie do mnie. A po za tym, powinnam pani jeszcze leżeć.

- Dobrze, ale ja nie mam czasu. Może pani to przekazać? Tak? Do widzenia.