Geçmişin Gölgesi

7.BÖLÜM

Merhaba arkadaşlar:)

Satır arası yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

Keyifli okumalar...

Bilmem kaç saat geçmişti televizyon kanallarını zırt bırt değiştirmemim üzerinden.

Ve hala değiştiriyorsun Yasemin.Dur artık!

Beş saat geçti.

O Francesco gideli geçen saat.Televizyonla alakası yok Yasemin!

Kaşlarımı çattım.Bana ait olduğunu düşündüğüm bu ses, canımı sıkmaya başladı.Ben saatleri saymıyorum bir kere.Ne diye sayayım ki hem?Oflayarak kumandayı orta sehpaya fırlattım.Ciddi manada fırlattım ve o da fizik kurallarına dayanamayarak yere düştü.Kırılıp kırılmadığını düşünmemeye çalıştım.

Son beş saattir Francesco'nun söylediklerini düşünmemeye çalışmak gibi mi?Boşversene!Başaramıyorsun.

İyiden iyiye çıldırmak üzereyim.Bu çok tuhaf.Bunları düşmemem gerek.Düşünmem gereken çok şey yaşamıştım.Mesela büyükbabamın tam bir kalpsiz olduğunu öğrendiğim akşamı düşünebilirim ya da Ömer'i.Sahi Ömer ne yapıyor acaba şuan?İtalya'ya gideceğimi söylediğim günden sonra hiç konuşmadık.O konuşmak istedi ama sen ona geri dönmedin!Doğru, aramalarına ve mesajlarına geri dönmedim.Annemin ve babamın ölümünden sonra bana acıyarak bakmasını istemedim, o derin maviliklerinin.Sana sadece sevgiyle bakmasını istedin.Kalbinde hissettiklerini anlattığın günden beri gözlerine bakmasanda o seni hep…

"Yeter artık sus!" dedim oturduğum yerden hışımla kalkarak.Gözlerim dolmuştu çoktan."Beni kardeşi gördüğünü hatırlatma bana!" diye kızdım kendi kendime.

Ona aşık olan küçük bir kalbim yoktu benim.Ona aşık olan kocaman bir kalbimde yoktu benim.Ona aşık olan çok güzel bir dünyam vardı benim.Ve sen o dünyayı kalbine sığdırdın.Dudaklarımın titremesine engel olamadım.Yorgun düşmüş bedenimi olduğum yere, kalktığım koltuğa, sakince bıraktım.Neden şimdi Ömer'i hatırladım ki?O bana iyi gelmiyor.Onu hatırlamam lazım.

Francesco'nun söylediklerini unutmak için Ömer'i kullanan sese küfrettim içimden.Dışımdan küfür etmem ben.Ayıp.Sonra babam çok üzülür.

Karma karışık duygularla geçirdiğim dakikalara daha fazla dayanamayarak kendimi bahçeye attım.Çıplak bacaklarıma hafif esen rüzgar ile kendime gelmeye başladığı hissedince korumalardan uzak bir noktaya geçip çimlerin üzerine oturdum.Burada manzara çok iç açıcı.Kendimi Trabzon'daki bir dağ yamacından manzarayı seyrediyormuş gibi hissediyorum.Tek fark orası kadar yeşil değil manzara ama yinede çok güzel.

"Yasemin hanım telefon." 

Benim telefonum nerde yahu?

Korumanın telefonunu alınca benden uzaklaştı."Alo." dedim pürüzlü sesimle.

"Yasemin nasılsın?" Laura'nın neşeli çıkan sesi ile "İyiyim sen." dedim neşeli tutmaya çalıştığım sesimle.Ömer'i hatırlamak senden sesini götürmüş.

"İyi olmana sevindim." dedi."Bende iyiyim okuldayım şuan.Ders notlarını göndereyim mi telefondan?"

Omuz silktim.Kafamı dağıtabilirim.Sonuçta okulu bitirmek için adam akıllı ders çalışmam gerekiyor.Nasıl olduğunu anlamasam da son sınıfımı burada okuyorum.Bunu nasıl yaptılar acaba?Uluslararası sistem böyle mi işliyor?Kafımı dağıtmak için saçma sapan konularla kendimi meşgul ediyorum.Gidiyorum sonuçta okula.Bana neydi ki nasıl yaptıklarından?