Afleiding II

Deel 5

Gefrustreerd gaf ze een mep tegen haar kluisdeurtje. Had ze de neiging om het papier kapot te scheuren, in de prullenbak te smijten. Omdat ze wist dat ze thuis ontzettend op haar sodemieter zou krijgen. Haar eigenschuld was het, maar ze had teveel zelfmedelijden op dit moment. ‘Gaat ‘ie lekker?’ het was Maikel, haar vriendje, die haar vragend aan keek. 
‘Ik heb een drie voor Frans.’ Er kwam bijna stoom uit haar oren. ‘Klote Frans.’ Mopperde ze er achteraan. 
‘Niet geleerd?’ glimlachte hij. 
‘Zo iets.’ Reageerde ze, ietwat afwezig. Hij keek haar vragend aan.
‘Niet treuren. Volgende keer gewoon weer leren, haal je het zo weer op.’ Zei hij luchtig. Begreep hij haar probleem niet helemaal. 
‘Het moet ondertekend worden.’ Lichtte ze haar probleem toe. ‘En ik mocht geen onvoldoende meer halen voor Frans, dan mag ik niet meer mee toeren.’ Bromde ze. En daar verheugde ze zich toch altijd zo op. Het liefste zonder de vrienden van haar pa. Alleen hij en zij. Met z’n tweetjes, heel Maastricht door. 
‘Aii..’ begreep Maikel haar probleem nu wel. 
‘Inderdaad. Aii.’ Keek ze hem kwaad aan. Pakte haar spullen uit haar kluisje, propte wat ze niet nodig had erin en wat mee naar huis moest ik haar tas. ‘Dat wordt huiswerkbegeleiding tot ik dood val, nooit motor leren rijden én een verbod om jou te zien.’ raasde ze.
‘Dat zal wel meevallen.’ Vond Maikel. Ze zuchtte, ging er maar niet op in. Probeerde een tactiek te bedenken hoe ze haar proefwerk het beste kon laten zien en probeerde zich maar voor te bereiden op de oorlog die thuis zou uitbreken.

‘Lilly van Dongen!’ schuldbewust liep ze de trap af, de woonkamer in, naar de keuken. Daar stond haar vader dan. Met een kwaad gezicht, zijn ogen samengeknepen en haar proefwerk omhoog houdend. ‘Wat is dit?’ wilde hij weten.
‘Een Frans proefwerk. Mét een drie.’ Was het bijdehandste antwoord wat ze er uit kon flappen.
‘Houd je brutale mond.’ Snauwde hij. ‘Zitten.’ Wees hij op de stoel. Ze wist dat ze moest zitten, ze na moest denken voordat ze iets zei, ze hem niet nog kwader moest maken. ‘Ik dacht dat wij een afspraak hadden gemaakt jonge dame? Dat je me had beloofd géén onvoldoendes meer te halen. Je het prima kon combineren met al je andere bezigheden.’ Barste hij los. Ze inspecteerde haar nagels. Wist even niet wat ze moest zeggen. ‘Nou?’
‘Het spijt me.’ Durfde ze haar vader weer aan te kijken. En ze meende haar woorden. ‘Ik was het helemaal vergeten..’ moest ze eerlijk bekennen. 
‘En hoe kwam dat?’ vroeg hij rustiger, aardig. Ze haalde haar schouders op. ‘Hoe kwam dat Lilly?’ herhaalde hij zijn woorden, een stuk strenger. 
‘Gewoon.. Vergeten op de schrijven in m’n agenda.’ Verzon ze, terwijl ze haar schouder op haalde.
‘Lieg niet tegen me Lilly.’ Werd hij weer kwaad. ‘Je ging vorige week naar Hester toe om Frans te leren.’ Wist hij het nog precies. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan, hoe kon ze dat nou vergeten zijn? ‘Dus nog één keer: hoe kwam dat?’ ze week haar blik van hem af, bestudeerde haar nagels weer. ‘Lilly, ik wil een antwoord. Nú. En anders kan je gedag zeggen tegen je telefoon, tablet én laptop.’ Kwaad sloeg hij met zijn hand op tafel. 
‘Ik was bij Maikel maar hij was ziek en ik heb toen soep voor hem gemaakt en ik wilde wel leren, hij zou me overhoren maar we zijn in slaap gevallen en daarna ben ik het écht vergeten.’ Ratelde ze achter elkaar door. ‘Het spijt me echt heel erg.’ Ze had hem twee seconde aan gekeken terwijl ze alles eruit flapte, maar boog haar hoofd weer snel naar beneden. Hij zuchtte diep. 
‘Is Maikel je vriendje?’ deed hij een gok en ze knikte. ‘Hoe lang al?’ wilde hij weten.
‘Twee maanden, vijf dagen.’ Hoefde ze geen seconde na te denken over het antwoord. Ze glimlachte er onbewust bij, dat zag hij. 
‘En waarom vertel je dat dan niet?’ ging hij met zijn hand door haar lange bruine lokken, dat sluik voor haar gezicht viel. Ze haalde haar schouders op.
‘Het mag toch niet van jou,’ hij lachte.
‘Inderdaad.’ Knikte hij. ‘Maar ik heb liever dat je er eerlijk over bent, dan dat je het verzwijgt en er over liegt.’ Ze knikte. Dat wist ze ook wel. Ze had het goede moment alleen nog niet gevonden om het hem te vertellen.
‘Het spijt me.’ Zei ze weer. 
‘Kijk me eens aan Lil?’ ze keek op. Keek hem aan. ‘Zolang je verliefd bent en hij op jou, je geen dingen doet die je niet wilt, is het goed.’ Knikte hij. Ze glimlachte dankbaar. ‘Maar je bent bijna zestien. Je zal toch echt wat meer verantwoordelijkheden moeten gaan nemen. Te beginnen met je schoolwerk. Het is niet de eerste keer dat je huiswerk vergeet.’ Ze zuchtte en knikte. ‘En dat kan je niet van je moeder hebben.’ Ze lachte. 
‘Het zal wel van die lul zijn zeker.’ Haar biologische vader. Die naam wilde ze hem niet eens geven. Ze wist ongeveer hoe het in elkaar zat. Ze wist wat ze, volgens haar ouders, moest en hoorde te weten. Dat papa niet haar papa was, maar toch ook weer wel. Ze had er maar één, de aller tofste. En degene die het aller kwaadst kon worden, dat wist ze wel zeker. Hij knikte.
‘Klootzak,’ zei hij en hij gaf haar speels een duwtje. Vond hij een beter woord dan lul.
‘Sperma donor.’ Bedacht zij de volgende. 
‘Leeghoofd.’ Lilly knikte lachend. 
‘Inderdaad. Daar heb ik het ook van, natuurlijk.’ Haar vader keek haar glimlachend aan. Ze hadden vaker zulke gesprekken, als Eva niet in de buurt was. Ze konden er om lachen, het was hun ding. ‘Wil je me helpen?’ vroeg ze daarna serieus. 
‘Zeg het maar.’ Was hij bereid haar overal mee te helpen. Als ze het maar vroeg. 
‘Helpen met leren. Huiswerk. Controleren en overhoren. Alles. Hoe gek ik dan ook van je zal worden.’ Hij knikte.
‘Beloofd.’ Lilly stak haar pink uit, hij deed het zelfde. 
‘Pinky.’ Pakte ze elkaars pink vast. Zoals vriendinnen dat altijd deden, als ze beloftes maakte. Maar zij deed dat met haar aller beste maatje. 
‘Als jij beloofd niet meer te liegen. Dat je zogenaamd naar Hester gaat om te leren.’ Ze knikte, schuldbewust. ‘Lieg niet over school, lieg niet over huiswerk, lieg niet over vriendinnen of vriendjes. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, en dat weet je dondersgoed Lil, is als je staat te liegen.’ Ze knikte voorzichtig. 
‘Sorry..’ meende ze het weer. Ze keek hem aan, kreeg tranen in haar ogen omdat ze besefte dat ze hem had gekwetst. En dat was wel het aller laatste wat ze wilde. Hij spreidde zijn armen, zij omhelsde hem gelijk. Kwam van haar stoel en ging bij hem op schoot zitten. 
‘Het is al goed, ducky,’ kuste hij haar voorhoofd. 
‘Kwaak.’ Zo lang ze zich kon herinneren noemde haar vader haar ducky of eendje. Geen idee waar dat vandaan was gekomen. Ze drukte zich stevig tegen hem aan. Was blij dat het weer goed was zo. De voordeur ging open en luid galmde de Sinterklaas liedjes door het huis. 
‘Sinterklaas kapoentje, gooi wat in mijn schoentje,’ blij zingend en dansend kwam de vijfjarige swingend de keuken binnen. ‘Gooi wat in mijn laarsje, dank- Papa! Ik heb Sinterkaas gezien!’ riep ze gelijk toen ze haar vader zag. Ze stuiterde op het stel af en stak haar armpjes uit. Wolfs tilde haar bij zijn andere dochter op schoot. Zodat ze met z’n drietjes op elkaar gestapeld zaten.
‘Echt waar?’ deed hij alsof hij helemaal verbaast was. De kleine knikte heftig.
‘Lilly-Billy! Ik heb Sinterklaasje gezien!’
‘Ik ben niet doof,. duwde Lilly haar tetterende zusje een stukje bij haar vandaan.
‘Doe eens wat aardiger, vervelende puber.’ Kwam ook Eva binnen gelopen. Lilly stak haar tong uit, drukte zichzelf nog dichter tegen haar vader aan. 
‘Ik zat hier eerst,’ bromde ze. Ze werd onderzoekend aangekeken door haar kleine zusje.
‘Is Lilly ziekjes?’ was haar conclusie. Lilly glimlachte, ging met haar hand door de blonde haartjes en trok haar weer wat dichterbij. Ze schudde haar hoofd.
‘Lilly is gewoon moe.’ Zei ze naar waarheid. 
‘Wil je een kusje van Youna?’ keken helderblauwe ogen haar lief aan en ze knikte met een glimlach. Gelijk sloeg de vijfjarige haar armpjes om de nek van haar grote zus en gaf haar wel tien kusjes. 
‘Dat is beter.’ Zei Eva tevreden. Ze trok haar jas uit en sloot zich bij de rest van haar gezin.
‘Groepsknuffel!’ lachte Lilly.
‘Groepknuffie!’ riep haar zusje haar na. Wolfs even Eva kuste elkaar, Lilly sloeg haar handen voor haar ogen en Youna giechelde. 
‘Youna ook!’ tuitte ze haar lippen en kreeg van zowel haar papa als haar mama een kus. 
‘Hoe ging het op school Li?’ wilde Eva weten en ze begon met het opruimen van de boodschappen.
‘Ruk.’ Was het antwoord.
‘Kan je nooit eens een normaal antwoord geven?’
‘Kan je nooit eens iets normaals vragen?’ vond Lilly. Ze stond op van de schoot van haar vader, zette haar zusje op de grond. ‘Wat gaan we eten?’
‘We? Gaan jullie geen toer meer maken met z’n tweetjes dan?’ had Eva zich helemaal voorbereid om vanavond alleen met Youna te eten. Knakworstjes op broodjes dus. 
‘We leren véél liever Franse woordjes.’ Glimlachte Wolfs. Lilly knikte snel en gaf haar vader even een dodelijke blik.
‘Inderdaad.’ Ze duwde haar zusje een stukje vooruit. 
‘Kom, pannenkoek. We gaan in bad.’ Besloot ze en blij klapte Youna in haar handen. ‘Je bent smeeerig.’ Overdreef Lilly.
‘Ik stiiiiink!’ deed haar zusje lachend mee.

Twee schoongewassen kinderen in pyjama stuiterde de trap af. ‘Er waren héél veel pietjes, en die gooide met pepernoten. Ik kreeg er eentje tegen mijn hoofd aan!’ vertelde Youna haar belevenissen van die middag voor de vijfde keer aan haar grote zus. 
‘Oh nee toch.’ Giechelde Lilly en wreef over het voorhoofd van haar zusje, alsof ze het verhaal ondertussen nog niet uit haar hoofd kende. Ze trok de stoel voor haar zusje naar de tafel, tilde haar op, en zette haar erin. Nam zelf plaats op een gewone stoel. ‘We zijn er weer!’ riep ze naar haar ouders, die stonden te kleffen in de keuken. ‘Doe maar weer gewoon.’ Youna giechelde, pakte haar bestek en sloeg er mee op de tafel.
‘Eeetuuuh!’ brulde ze. 
‘Help je even Li?’ zuchtend stond de puber op. 
‘Moet dat?’ ze duwde haar ouders van elkaar af, omdat ze perse daar er door moest lopen. 
‘Oh, oh.’ Lachte Eva. Lilly trok de koelkast open en haalde alle sausjes eruit die ze kon vinden. De broodjes werden gesneden, de knakworstjes op tafel gezet. 
‘Mogen we vanavond onze schoen zetten mama?’ vroeg Youna, zo lief mogelijk.
‘Wat had Sinterklaas tegen je gezegd?’ Eva hielp haar met haar broodje klaarmaken. Twee seconde werd er nagedacht. 
‘Dat ik mijn schoen mocht zetten?’ Eva knikte. 
‘Dat heeft Sinterklaas gezegd.’ Bevestigde ze. Youna klapte blij in haar handen en nam haar bord aan. ‘Als je zonder zeuren gaat slapen vanavond.’ 
‘Doe ik.’ Wist Youna zeker dat ze dat ook echt zou doen. 
‘Tuurlijk..’ wisten Eva en Wolfs wel beter. 
‘Is wiskunde ook goed pap?’ vroeg Lilly met haar mond vol toen ze zich bedacht dat haar Frans heel mooi in haar kluisje op school lag.
‘Frans niet meegenomen?’ ze schudde haar hoofd.
‘Ik heb deze week geen Frans meer. Waarom zou ik dat klote boek meenemen dan?’ 
‘Li,’ keek haar moeder haar waarschuwend aan maar het was al te laat. Haar zusje giechelde.
‘Klote boek!’ riep ze na.
‘Nee, dat mag je niet zeggen.’ Schudde Lilly haar hoofd. ‘Stoute Youna.’ Met grote ogen werd ze aangekeken en het lipje begon te trillen.
‘Moet Youna mee in de zak?’ geruststellend schudde haar moeder haar hoofd en ging met haar hand door de blonde lokken. 
‘Natuurlijk niet. Maar je mag geen lelijke woorden zeggen. Ook niet als Li ze wel zegt.’
‘Lilly stout.’ Besloot de kleuter. 
‘Wiskunde dus.’ Zei Wolfs toen Lilly haar mond weer open wilde doen. De puber knikte en propte een half broodje in haar mond. 
‘Waarom gaan jullie niet rijden?’ wilde Eva ondertussen wel weten. Wolfs gaf Lilly de eer het te vertellen.
‘Geen idee. Vraag maar aan pap.’ Haalde ze haar schouders op. Dit keer was het haar vader die haar waarschuwend aan keek. 
‘Lil..’ 
‘Omdat ik een drie had voor kaa – Frans.’ Eva schudde haar hoofd. 
‘Dus je verpest niet alleen jouw avond maar ook de avond van je vader?’ Lilly schudde haar hoofd.
‘Papa doet niets liever dan met mij huiswerk maken.’ Glimlachte ze schijnheilig. 

Wiskunde sommen werden gemaakt terwijl de andere helft van het gezin met het grote poppenhuis en hun levendige fantasie speelde. 
‘Mam, alsjeblieft.’ Zuchtend liet Lilly haar hoofd in haar boek vallen. Gek werd ze van het gelach en gegier. 
‘Ach, je bent gewoon jaloers.’ Vond Eva. ‘Gaan we opruimen Yoen?’ 
‘Nee!’ werd er gelijk geprotesteerd.
‘Jawel. Het is tijd om te slapen. En je moet je schoen nog zetten!’ als een tornado begon de kleuter haar spulletjes op te ruimen. 
‘Klaar!’ ze sprong op en trok haar grote zus aan haar mouw. ‘Kom Li! Schoentje zetten!’ hier had ze de hele dag op gewacht. 
‘Wacht..’ zeurde Lilly. Nu moest ze helemaal opnieuw beginnen met de som.
‘Kom nou.’
‘Ga je schoen maar alvast pakken,’ werd ze door haar vader over haar hoofd geaaid.
‘Ook die van Lil!’ riep de kleine terwijl ze weg rende. Lachend zette Eva alvast de spulletjes voor haar jongste dochter klaar en de schoenen werden bij het raam voor de verwarming klaargezet. 
‘Hier, water..’ duwde Eva een schaaltje water in haar handen en met grote zorgvuldigheid werd het naast de schoenen gezet. 
‘En de wortel!’ riep Youna toen ze zag dat haar moeder die vergeten was te pakken. Als eerste werden de suikerklontjes nog in de schoenen gedaan en ze mocht zelf de wortel uit de koelkast halen.
‘Klaar?’ vroeg Wolfs en heftig knikte Lilly. 
‘Als dit klopt tenminste.’ Zuchtte ze over de moeilijke sommen. Haar vader lachte.
‘Niet zo zuchten Lil.’ Ze klapte haar boek dicht. 
‘Gaan we nú zingen?’ vroeg Youna ongeduldig en tot haar opluchting ging haar grote zus samen met haar op de grond zitten. Lied na lied werd luidkeels gezongen terwijl hun ouders toekeken. Ze hadden plaatsgenomen op de bank, dicht tegen elkaar aan. Tevreden liet Eva haar hoofd op de schouder van haar man rusten, had ze het idee dat ze droomde. Nooit had ze kunnen bedenken dat dit in het verleden haar toekomst zou zijn. En wat was ze trots en gelukkig. Ze had het maar goed voor elkaar. 
Uitgebreid werd er welterusten gekust en geknuffeld en de oudste bracht de jongste naar bed met de mededeling dat gelijk daarna een filmpje zou gaan kijken in bed. De hele benedenverdieping hadden de ouders dus voor hun zelf. ‘Rust..’ liet Eva zich na het opruimen van alle rotzooi terug op de bank vallen. Haar vingers verstrengelde samen met die van Wolfs. Glimlachend keek ze van hem naar de schoenen voor de verwarming. Maatje zevenentwintig en achtendertig. ‘Ze worden groot..’ zuchtte ze. Wolfs legde zijn hoofd tegen die van haar aan. 
‘Vooral Lil.’ Ze knikte. Vooral zij. ‘Ze heeft een vriendje..’ ze glimlachte.
‘Weet ik.’ Verbaast werd ze aangekeken.
‘Dat weet jij? En je verteld me niets?’ ze lachte. Aaide over zijn wang. Meneer overbezorgde vader. 
‘Ik had een vermoedde.’ Verbeterde ze zichzelf. ‘Leuk toch?’ vond ze. Hij bromde wat onverstaanbaars. ‘Je hebt toch wel een beetje aardig gedaan?’ 
‘Ik ben altijd aardig.’ Vond Wolfs.
‘Nou en of.’ Lachte Eva en dat leverde haar de kieteldood op. 
‘Wat zei je?’ 
‘Niets.’ Lachend liet ze zich achterover op de bank vallen en dook Wolfs boven op haar. ‘Stop nou!’ gierde ze uit. Hier kon ze dus absoluut niet tegen en dat wist hij maar al te goed. 
‘Kusje?’ was de deal die Wolfs wilde sluiten. Eva piekerde er alleen niet over. ‘Niet?’ ze schudde voor de tweede keer haar hoofd. ‘Kus.’ Dwong Wolfs.
‘Jeez.. Wat zijn jullie toch kinderachtig.’ Stond er ineens een puber voor hun neus te kokhalzen. ‘Ik ga bij Fleur wonen.’ Besloot ze.
‘Hoor je dat, je bent kinderachtig Wolfs.’ Gaf Eva hem lachend een duwtje.
‘Die doet tenminste normaal.’ Vervolgde Lilly haar beslissing. 
‘Ik dacht dat jij boven zou blijven?’ stopte Wolfs met kietelen en hij keek zijn dochter aan. 
‘Dat had je gehoopt ja.’ Ze liep naar de keuken en pakte een flesje water uit de koelkast. ‘Zodat jullie hier vies kunnen gaan zitten doen zeker..’ Wolfs en Eva keken elkaar even lachend aan. ‘Maar ik ga maar weer snel, voor ik dingen zie die ik niet wil zien.’ gruwde hun dochter en lachend sloeg Eva haar armen om Wolfs zijn nek.
‘Waar heeft ze het toch over?’
‘Geen flauw idee..’ tuitte hij zijn lippen. Gelukkig voor hem kreeg hij nu wel een kus. En nog een, en nog een stuk of tien.
‘Haje!’ vluchtte Lilly naar boven. 
‘Ze is weg.’ Fluisterde Wolfs alsof Lilly het ander zou horen. Hij duwde Eva weer achterover op de bank en Eva trok hem mee. 
‘Kunnen we vies doen.’ Giechelde ze. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en kuste haar. Een kus die eindigde ik een lange en intense zoen. Zijn handen gingen onder haar shirt, haar handen onder zijn blouse. Haar nek werd gekust, zijn rug werd gestreeld. Zijn haren door elkaar gewoeld, haar shirt al half uit. ‘Straks komt Youna naar beneden..’ bedacht Eva zich terwijl ze zijn lippen weer kuste.
‘Welnee,’ fluisterde hij tegen die van haar. ‘Ze geloofd alles wat Lil haar verteld.’
‘Wat dan?’ was ze eigenlijk wel nieuwsgierig, ondanks dat ze volledig wilde genieten van de warme lippen in haar nek. Hij kwam wat overeind, hijgde zichtbaar. Net zoals zij.
‘Je verpest ons moment.’ Vond hij.
‘Wat dan?’ trok ze haar shirt recht en kroop bijna bij hem op schoot. Hij lachte.
‘Dat Sinterklaas niet meer komt als ze naar beneden komt nadat ze haar schoen heeft gezet en voordat het ochtend is.’
‘Dat we dat zelf nou niet hebben kunnen bedenken toen Li zo oud was.’ vond Eva het een briljante zet van haar oudste dochter. Lilly kwam altijd wel tien keer op een avond terug beneden als de schoen was gezet. Had ze buikpijn, dorst, moest ze plassen of wat anders. Altijd wel wat. En Youna kon er ook al wat van. 
‘Slim kind.’ Vond Wolfs.
‘Tja, van Dongen gene hè.’ Glimlachend sloeg Eva haar armen om zijn nek en zoende hem weer. Waarom een mooi moment niet gewoon voortzetten?
Voor de zekerheid had de bank toch maar plaats gemaakt voor hun bed, mét de deur op slot en met lichte tegenzin, omdat ze het liefste gewoon naast hem wilde blijven liggen, stond Eva nadat ze al bijna drie keer in slaap was gevallen op. ‘Wat ga je doen?’ zuchtte Wolfs en hij probeerde haar tegen te houden. Ze trok zijn overhemd aan.
‘Sinterklaas spelen.’ Gaf ze hem een kus. ‘Zo terug.’
‘Heel snel terug.’ moest ze hem beloven. 
De wortel werd half opgegeten, het bakje water driekwart leeg gegooid in de gootsteen, suikerklontjes weggegooid en de cadeautjes van hun verstop plek gehaald en snel nog ingepakt. Nu Eva toch zo lekker bezig was besloot ze dat rommelpiet vannacht mee was gekomen en ze haalde al het netjes opgeruimde speelgoed overhoop. Pepernoten werd tussen de rotzooi gestrooid en in de schoenen, de veel te grote cadeautjes kwamen onder de schoenen en de brief van Sinterklaas aan de twee lieve kinderen werd geschreven en in de schoen van Youna gestopt. Tevreden keek Eva naar dit eindresultaat. Het kon haar niet schelen dat het al nacht was, dit was de leukste tijd van het jaar en ze deed het altijd met veel plezier. Haar kleine meid die nog zo heilig geloofde en haar andere kleine maar al oh zo grote meisje die het spelletje prachtig meespeelde. 
Het moment dat ze alle lichten had uitgedaan en de trap naar boven toe wilde nemen viel haar blik op de voordeur. Op het raampje naast de deur waar voor de helft een gedaante te zien was. Geschrokken bleef ze stilstaan, dacht na of ze het wel echt had gezien. Langzaam draaide ze haar hoofd terug die richting in. Niets. Gewoon donker. Gewoon het raampje met een berg schoenen ervoor. Zoals het altijd was. Opgelucht haalde ze adem en liep ze verder door naar boven. Bij de laatste tree stond ze weer stil. Ze was toch niet gek? Ze had het toch echt gezien? Ze wist heel zeker dat er iemand had gestaan, dat iemand haar had bekeken. Dat iemand had toegekeken hoe ze de lichten had uit gedaan en naar boven toe wilde lopen. Geen moment twijfelde ze meer. Voor de zekerheid, voor haar veiligheid liep ze door naar de slaapkamer, waar de stilte gevuld werd met het zachte geknor van Wolfs, pakte ze haar sleutel en maakte haar verstopte wapenkluis open. Beter het zekere voor het onzekere. Ook al was ze nu niet in dienst en mocht ze het dus eigenlijk niet gebruiken. Ze sloop de trap af terug naar beneden. Bedacht zich geen moment en haalde de voordeur van het slot. Zo zacht mogelijk maakte ze het open. Gelukkig voor haar waren haar ogen in die paar korte minuten al gewend aan het donker, anders had ze geen klap gezien. Ondanks dat de straat verlicht werd door de lantarenpalen. In eerste instantie zag ze niets bijzonders, maar toen ze beter keek zag ze het wel. Met haar handen achter haar rug stapte ze naar buiten. ‘Wat moet je?’ geschrokken werd er achterom gekeken. Geschrokken stapte zij een stap terug naar achteren. Hij stond op, kwam dichterbij.
Het was jaren geleden, maar ze herkende hem nog. Ze herkende hem gelijk. Ondanks de duisternis zag ze de ogen van haar meisje in die van hem. Precies het zelfde. ‘Lang geleden hè?’ grijnsde hij. 
‘Wat moet je?’ probeerde ze zichzelf te herpakken. Mocht hij absoluut niet merken dat ze van hem geschrokken was. Hoe kon dit? Dood. Hij was dood. Morsdood. Overleden. Weg. Op een andere plek. En nu was hij hier. Voor haar huis. Voor haar deur. Voor haar neus. Hij sprak de woorden uit die ze nooit uit zijn mond had willen horen. 
‘Ik wil mijn dochter zien.’