GERÇEK AİLEM Mİ?

-7-

Yine gördüğüm kabusun etkisiyle kan ter içinde uyandım balkona çıktığımda dışarıda tek başına oturan Merti gördüm iki tane pika alıp mutfağa gittim 2 tanede bitki çayı yapıp Metin yanına gittim

"Ne yapıyorsun burada uyusana"

Mert "uyku tutmadı. Sen ne yapıyorsun?"

Bende omzumu silkip cevap verdim "uyku tutmadı"

Mert "gözlerin şiş yeni uyanmış gibisin"

"Zeki velet"
Bu dediğine ikimizde kıkırdadık

Mert "özür dilerim"

"Ne için?"

Mert "annen ve baban için dediklerim yüzünden ne olursa olsun öyle dememeliydim"

"merak ediyorsun demi?"

Mert "neyi?"

"annemle babamı. Onlarla hiç konuştuğumda şahit olmadınız ama onları ne kadar çok sevdiğimi anladınız"

Merte baktığımda gözlerini kaçırıp başıyla onayladı beni

Bu haline tebessüm edip konuştum

"annemle babam asker demiştim"

Beni başıyla onayladı

"şehit oldular annem ben altı yaşındayken babam ben sekiz yaşındaydım "

Mert "anlatmak ister misin?"

"gerçekten mi?"

Mert "gerçekten. Merak etme aramızda kalıcak ve bu anlattıkların yüzünden sana acımıyıcam"

"ben altı yaşındayken ailecek tatile gidecektik babamın Bi işi çıktı biz annemle önceden gittik abimler babamla kaldılar işte biz geldik tatil yapacağımız eve annemle Bi şeyler falan yedik, oyun oynadık yemek yedik daha sonra bazı sesler duydum, duyduk annem tabi kaç yıllık asker anladı nolduğunu beni Bi dolap vardı hemen oraya sakladı şey dedi hatta 'meleğim, Asenam şimdi benim arkadaşlarım gelicek oyun oynayacağız biz sen ne olursa olsun  burada kal sakın dışarı çıkma sesinde çıkartma tamammı bitanem' bende annemi onaylamıştım sonra beni öptü kokladı gidip silahını alana kadar içeri girdiler o kadının yüzü sesi hala aklımda. biliyormusun ben annemin sesini unutuyorum ama o kadının sesini unutmuyorum tonla aslından o iğrenç kahkahasına kadar herşeyi aklımda...
İşte anneme ü-üç el sıktılar annem sırf ben varım diye direnmedi bile biliyormusun? Onlar gittikten ni süre sonra annem beni çağırdı yanına ben babamla gelene kadar annemin yanında kaldım ölü bedenine sarıldım, öptüm, uyudum...
çok soğuktu herzaman sımsıcak olan elleri buz gibiydi, bana sevgiyle bakan gözleri kapalıydı, o yüzünden eksik etmediği gülümsemesi yoktu son nefesini vermeden önce bile benim ileride kendimi suçlamamam gerektiğini söyledi bana o zaman bile beni düşündü. Üşüdüm dedim kalkmadı, acıktım dedim kalkmadı, korkuyorum dedim kalkmadı, karnım ağrıyor dedim kalkmadı, Bi daha yaramazlık yapmayacağım söz veriyorum dedim kalkmadı...
İşte babalar geldi gördü o an zaten Bi karmaşa Alparslan abim hemen beni uzaklaştırdı oradan "

Mert" ben gerçekten özür dilerim senin için çok zor olmalı "

" daha hikaye bitmedi devam edimmi? "

Mert" eğer anlatabileceksen anlatama sakın kendini zorlama  "

" İyi geldi ilk defa farklı birine anlatmak. İşte o olayda herkez çok etkilendi ama en çok ben sonuçta altı yaşındayım herşey benim gözümün önünde oldu. Ama yinede ben çok şanslıyım çünkü hep yanımda olan Bi AİLEM vardı. babam sevdiği kadını kaybetti ama sırf benim, bizim için dayandı. Abimler hiç Bi zaman beni suçlamadı daha çok üstüme titredilerben hala kendimi toparlayamamıştım sadece babamlaykrn mutluydum, gülüyordun konuşuyordum sonra Bi gün işye babam tekrar göreve gitti onu beklerken birden zil çaldı tabi ben çok mutluyum sonuçta babam geldi koştum açtım kapıyı iki asker bide amcam amcamın gözleri kıpkırmızı  babam nerede diye sorduğumda başlarını eğdiler amcam bana sarılıp ağlamaya başladı işte öyle"