The İdol / taegyu

sevgilim ol.

Yorum yapmadığınız için ağlayacağım

BEOMGYU;

"Eğer için rahat edecekse sen, tamam mı?"

Durdu. Bunu dememi beklemiyordu. Yeonjun'u seçeceğimden emin olduğu için sormuştu soruyu.

"Ben mi?"

Gözlerini yere eğdi. Utanmıştı. Kendimi açıklamama izin vermeden yargılıyordu beni.

Bu gün konuşulacak ve herşey düzelecekti.

Yoksa ben delirecektim. İki kişinin arasında kalmaktan, sürekli yaralanmaktan, sürekli kavga görmekten, sürekli kendimi suçlamaktan.

Düzelmeliydi artık.

Herşey yoluna girmeliydi.

Gözlerim doldu. Aşkımdan şüphe ediyordu. Beni hor görüyordu. Görmezden geliyordu. Pişmandım o gün onu durdurduğum için. 'Hataydı' demek yerine. 'İleri gitmemeliyiz.' Diyebilirdim.

Geçmiş kırıntılarının acısını çekiyordum şimdi. Görmek istemedikçe herkes gözüme sokuyor, duymak istemedikçe herkes bağırıyordu. Dayanma gücüm kalmamıştı artık. Psikolojimin, gün geçtikce elimden kaydığına şahit olmak zoruma gidiyordu. Her kalktığımda 'bu gün ne kadar canım yanacak?' Sorusunu sormak istemiyordum artık kendime.

Ağlak biri değildim asla. Ama şu sıralar duygusuzun teki olup çıkmıştım. Ağlamak istediğimde ağlamadığım için canım yandığında dahi ağlayamıyordum şimdi. Bazen Taehyun'un karşısında gardımı indiriyordum. İndirdiğime de pişman oluyordum. İndirir indirmez canım yanıyor kendimi gene aynaya bakarak ağlarken buluyordum.

Şimdi onca yaptığına rağmen 'aşkına inanmıyorum' diyorsa delirirdim artık. Sinirime hakim olamayıp, dolu olan gözlerimle "ne zaman sana iyilikle yaklaşsam, hep beni geri çevirdin. O gece seninle barışma umuduyla yanına geldiğimde gene aynı şekilde davrandın. Yeter artık Taehyun. Görmüyor musun ne kadar pişman olduğumu? Yakınlaştığımız zaman panikledim sadece, amacım hata yaptığımızı falan söylemek değildi. Sadece durmak istedim. "

Gözümden damlayan yaşı hemen silip devam ettim. "Her canımı yaktığında sanki sen yapmamışsın gibi gene yanında bittim. Ama sen yine beni geri çevirdin! Ne zaman kendimi affettirmek için senin yanına gelsem sen öfken yüzünden beni görmedin. Öfken, yersiz kıskançlığın senin gözünü kör etmiş. Canım yanıyor ve canımı yakan sensin. Bunu anla artık." Yüzümü ellerimin arasına alıp hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Pişmanım işte, g-görmüyor musun?" Dedim hıçkırıklarımın arasından.

Son şansımdı bu. Bu gün düzelmezse aramız bir daha düzeltmek için çabalamayacaktım.

Benimde gururum vardı. Benim de onurum vardı. Ayaklar altındaydı sadece.

Aşk varsa gurur yoktur derlerdi. Ama bu kadarı da fazlaydı artık.

Etrafımı çeviren bir çift kol hissedince daha çok sığındım ona. "Üzgünüm. Tüm hatayı sana yüklediğim için seni bu kadar kırdığımı fark etmedim. Çok özür dilerim sevgilim."

Ağladım sadece. Cevap vermedim ona. Kollarının arasında canım çıkarcasına, yarın yokmuşcasına ağladım.

Sakinleştiğimi anladığında kollarını etrafımdan çekip yüzümü saran ellerimi tutmuş ve yüzümden çekmişti.

Alnımda dudaklarını hissedince, dudaklarını özlediğimi hissettim. Onu özlediğimi hissettim.

"Özür dilerim, çok özür dilerim." Yüzümün her bir noktasına dokundurdu dudaklarını. Her bir hücreme kadar hissettim o tapılası dudakları.

"Ben de özür dilerim." Dedim. Ağlamam durmuş, sakinleşmiştim. Ama hıçkırıklarım dinmemişti.

Son olarak dudağımda duran dudaklarıyla hırçınlığın 'h'si olmayan bir şekilde sakince karşılık verdim ona.

Dudaklarımızla özür diliyorduk sanki.

Nefesimizi kesen, acımızı çoğaltan bir hareket nasıl bu kadar zevk verebilir, nasıl bu kadar sevgiyi pekiştirebilirdi?

aşk, kaybetmek demekti.

Aşk, acının tanımıydı.

İliklerimize kadar işleyen bu sevginin içinde kayboluyorduk. Ve bu kadar canımızı yakan 'aşk' terimini kimse açıklayamazdı. Tatmadan öğrenilmezdi. Her ilişkide vardı acı.

O acı, aşktı aslında. O acıya -aşka- dayanamayan, altında ezilen çok kişi vardı. Dayanamayan kişilerden değildik biz. Altında ezilenlerdik sadece. Bir olmadan, beraber olmadan ayağa kalkamazdık.

Bir olmuştuk. Beraber olmuştuk.

Dudaklarımız ayrılınca derin nefes alıp alnımı alnına yasladım.

"Sevgilim ol. Gerekirse tüm dünya karşı çıksın bize. Beraber olursak kimse duramaz önümüzde. Güçlü oluruz beraber. Sen yeterki evet de."

Gülümsedim. Onca acı çekmiştim. Değer miydi? Sonu belli olmayan bir yola girmek için değer miydi bu acı?

Değerdi. Her misline, son damlasına kadar.

"Tüm dünyayı alalım karşımıza, sevgilim."

BÖLÜM SONU

yeonjun cry.

Eva-