A badboy with problems

Chapter 38

-pov Meave-

"Je wilt niet weten hoe teleurgesteld ik in je ben!" zegt mijn moeder boos. Ze is nooit boos op me geweest, nou ja, niet zo boos...
"Mam, kan dit alsjeblieft niet nu? Finn heeft het op dit moment moeilijk, en misschien moeten we ook eens aan hem denken vandaag." zeg ik zachtjes, maar het maakte mijn moeder alleen nog maar bozer.
"Het draait al heel de tijd om Finn! Denk nou gewoon eens een keer aan wat anders dan aan hem!" roept ze boos naar me, maar ik let allang niet meer op.

Opeens pakt mijn moeder allebei mijn schouders vast. "Hij is slecht voor je. Begrijp je dat?" vraagt ze boos en ik knik braaf, maar er lopen tranen over mijn wangen heen.

-pov Finn-

"Hij is slecht voor je. Begrijp je dat?" hoorde ik als enige van het gesprek van Meave en haar moeder.
Door het raampje in de deur zag ik Meave knikken.
Dat deed pijn... En niet zo'n klein beetje ook.

"Pap?" zei ik vragend tegen mijn vader.
"Ja?" antwoord hij.
"Zou jij misschien met Lena kunnen praten? Jullie waren tenslotte beste vrienden vroeger en ik wil niet dat dit die vriendschap verpest." vroeg ik.
"Zal ik doen." zegt hij terug en hij knikt geruststellend naar me.

-pov Meave-

"Kunnen we alsjeblieft weer naar binnen gaan?" vroeg ik zachtjes aan mijn moeder.
"Ja, maar je gaat op een stoel zitten en blijft daar de hele tijd zitten." antwoord ze streng en ik loop stilletjes achter haar de kamer in.

Ik liep naar een stoel, die precies zo stond dat ik en Finn onopgemerkt naar elkaar konden kijken.

Finn keek me aan, en maakte met zijn handen een klein gebaar. We hadden het wel eens eerder gebruikt om te vragen of het goed ging.
Ik wilde Finn niet ongerust maken, dus ik antwoorde met 'goed'.

"Lena? Kunnen we even op de gang praten?" vroeg Finn zijn vader aan mijn moeder. Ze knikte en ze liepen samen naar de hal.

"Hoe voel je je?" vroeg ik fluisterend aan Finn, want ik wilde niet dat mijn moeder ons zou horen.
"K*t." antwoorde hij fluisterend. "Mijn hoofd en been doen f*cking veel pijn." ging hij verder.
"Heb je nog stress voor de operatie?" vroeg ik bezorgd, want voor de operatie van zijn hand was hij super gestrest en het was bijna zielig om te zien.
"Klein beetje." antwoorde hij en het stelde me een beetje gerust.

Ik wilde zo graag op staan en bij Finn gaan zitten en al het vocht uit me te janken, maar als mijn moeder het zou zien, werd mijn hoofd er af gehakt.

-pov James(vader Finn) -

"Lena, ik weet dat dit nu allemaal tegelijk komt en dat best moeilijk kan zijn." begon ik. "Maar ik denk dat het verstandig is om zo lang als het gaat, Finn en Meave bij elkaar te laten blijven in plaats van uit elkaar te houden, want ik denk dat dat voor nog meer problemen gaat zorgen."
Ze knikte een beetje bedenkelijk.
"Misschien is dat wel beter ja." stemt ze voorzichtig in.

-pov Meave-

Nadat mijn moeder en Finn zijn vader uitgepraat waren, kwamen ze terug de kamer in, maar ze zeiden niks.

Net voordat het ongemakkelijk begon te worden, werd Finn opgehaald, want hij weer geopereerd aan zijn knie. Ik zag nu wel een beetje de stress in zijn ogen, maar gelukkig viel het mee.

Finn had gelukkig verteld waar hij zijn auto sleutels had neergelegd, zodat ik hem nog kon bezoeken als dat niet van mijn moeder zou mogen.

Op de gang, richting de uitgang, vroeg ik: "Wat hebben jullie zonet besproken?"
Mijn moeder en Finn zijn vader bleven allebei stil staan.

"We hebben besloten dat jij en Finn gewoon bij elkaar mogen blijven, want hij heeft jou waarschijnlijk nu net zo hard nodig als jij hem, maar als het fout gaat, is het meteen over en dan helpen ik en papa met het zorgen voor de baby." vertelde mijn moeder.  Ik kon uit deze zin niet opmaken of ze nou boos was, of oprecht wilde helpen.

Mijn moeder moest eigenlijk werken, dus zij ging weer naar haar werk terwijl Finn werd geopereerd en ik werd door Finn zijn vader terug naar school gebracht.

"Wil je me alsjeblieft beloven dat het niet fout tussen jou en Finn? Want ik merk dat hij zich echt 10 keer beter voelt door jou, hij is echt helemaal opgevrolijkt. Maar ik gok dat als het niet werkt tussen jullie twee, dat hij weer depressief wordt." vertelde Finn zijn vader en ik merkte dat hij echt om Finn gaf, veel meer dan Finn waarschijnlijk dacht.
"Ik kan helaas niks beloven, maar ik probeer er alles aan te doen." zei ik geruststellend terug en ik stapte uit de auto, want we waren ondertussen al bij school aan gekomen.

Ik zwaaide nog maar Finn zijn vader en liep daarna de school in.

Authors Note.
Sorry besties, maar de hoofdstukjes gaan een beetje langzaam  :( maar laat wel eventjes weten wat je d'r van vond🙃