(Unicode)
1999 ဒီဇင်ဘာ , မြောက်ကိုးရီးယားနိုင်ငံ ဟီဆန်မြို့ ,
" ဆာယုံးရေ... ကျောင်းသွားရမယ်လေ "
ချောင်ကျလွန်းသည့် ဆင်းရဲသားရပ်ကွက် ထဲရှိသေးငယ်လွန်းသည့် အိမ်လေးထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသည့် ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်၏အသံသည် ဆောင်းရာသီမနက်ခင်း၏နှင်းပွင့်များကြားတွင် ရောယှက်နေသည် ။
" ဆာယုံးမသွားချင်ဘူး ကိုကို... ကျောင်းသွားရတာမကောင်းဘူး "
ငယ်ရွယ်သည့် ကလေးမလေးပြောလာသည့်စကားကြောင့် ကောင်ငယ်လေးက သူ၏ညီမဖြစ်သူ ပါးစပ်ကိုအလျင်အမြန်ဆွဲပိတ်လိုက်ရသည် ။ ထို့နောက် တီးတိုးလေးသံဖြင့် ကလေးမငယ်လေးကို ချော့မော့ကာပြောရလေသည်။
" ဆာယုံးလေး... ကိုကို ပြောထားတယ်လေ ဒီလိုစကားမျိုးတွေကို လက်လွတ်စပါယ်မပြောရဘူးဆိုတာ "
ကလေးမလေးက အသက်ဆယ်နှစ်အရွယ်ရှိနေပြီဆိုပေမဲ့ အစာအာဟာရမပြည့်ဝမှုကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ဖွံ့ထွားမှုနှောင့်နှေးကာ အသက်ခြောက်နှစ်အရွယ် ခန္ဓာကိုယ်မျှသာရှိသည် ။ ထို့ပြင် ဆောင်းရာသီဖြစ်တာမို့ ကလေးမလေး၏ အာဟာရမပြည့်ဝမှုကြောင့် ခပ်ဝါဝါဖြစ်နေသည့်အသားအရည်တို့က ကြမ်းရှနေကာ သူမ၏သေးငယ်သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတို့ကလည်း အရေခွံပင်ကွာနေသေးသည် ။ တဖြည်းဖြည်းရစ်သိုင်းလာသည့် မျက်ဝန်းထဲမှ မျက်ရည်စတို့ကြောင့် ကောင်လေးဟာ ကလေးမလေး၏ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားသည့် သူ၏လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး
" ကိုကို ပြောတာနားထောင်ပါ ဆာယုံး... ကျောင်းသွားမှကိုရမယ် "
" ကိုကို မကောင်းဘူး ဆာယုံးမသွားချင်တာကိုအတင်းသွားခိုင်းတယ် "
ကလေးမလေးက ငိုသံတွေနဲ့အော်ဟစ်နေခဲ့ပေမဲ့ ကောင်လေးကတော့ လွယ်အိတ်ကိုယူကာ ကလေးမလေးကိုလွယ်ပေးလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း လွယ်အိတ်လွယ်၍ ကျောင်းသို့ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။
မြောက်ကိုးရီးယားတွင် နေထိုင်သည့်သာမန်ပြည်သူတို့၏ ဘဝမှာ အလွန်သနားဖွယ်ကောင်းလှသည် ။ ကွန်မြူနစ်စနစ်ကိုကျင့်သုံးသည့်နိုင်ငံဖြစ်တာကြောင့် ပြည်သူတို့သည် နေ့စဉ်ဘဝကို ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ဖြတ်ကျော်နေရပြီး ကိုယ့်ဘဝကိုယ်တောင် မပိုင်ဆိုင်ရပေ ။ လမ်းမပေါ်တွင် သေနတ်ကိုင်ဆောင်ထားသည့် စစ်သားများက အချိန်ပြည့်လှည့်လည်နေကာ စကားတစ်ခွန်းမှားပြောမိလျှင်တောင် နေရာမရွေးသတ်ပစ်လေ့ရှိသည် ။ ထို့ကြောင့် မြောက်ကိုးရီးယားပြည်သူတို့သည်
YOU ARE READING
The Freedom
Fanfictionယာလူမြစ်ကြီးရဲ့ တစ်ဖက်ကမ်းကိုရောက်ရင် တို့တွေ ရှင်သန်လွတ်မြောက်နိုင်ပြီလား??? {မသိသောအကြောင်းအရာအချို့ကို " In Order To Live " စာအုပ်မှကိုးကားထားသည် } Start _ May 1,2024 End _???
