(Zawgyi)
ဘႀကီးကေန႔လယ္ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ စိုင္းေမာင္လိုအပ္တာေတြကို မနက္ခင္းကတည္းကထၿပီးဝယ္ေပးရသည္။အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကလည္း ဘႀကီးျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေရာက္လာၿပီး ၿမိဳ႔ကဘဘုန္းႀကီးအတြက္ လွဴခ်င္ကပ္ခ်င္တာေတြကို ဘႀကီးနွင့္အတူထၫ့္ေပးလာ၏။
ဘႀကီးကတစ္ေယာက္တည္းျပန္ရမွာမို႔ အမ်ားႀကီးမသယ္ႏိုင္။နည္းနည္းသာသယ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သစ္သီးသစ္ဖုေတြကိုအမ်ားႀကီးထၫ့္မေပးေတာ့ဘဲ ဝတၴုဳေငြကိုသာ ပိုၿပီးလွဴလိုက္ၾကသည္။ဖေယာင္းကလည္း ေဘးနားကေန ဘႀကီးလိုအပ္တာမွန္သမ်ွကို တကုပ္ကုပ္နွင့္ ျပင္ဆင္ေပးသည္။ စိုင္းေမာင္ကေတာ့ ဘႀကီးရဲ႕စကားေတြကိုနားေထာင္ေနရတုန္း။
"ဖေယာင္းကိုေသခ်ာဂရုစိုက္ ၾကားလား"
"အင္းပါဗ်ာ ၊ ဘႀကီးကြၽန္ေတာ့္ကိုေျပာေနတာခဏခဏရိွေနၿပီ"
"မင္းကိုခဏခဏေျပာမွာ ျဖစ္မွာ ၊ မင္းက ဒီဘက္နားဝင္ဟိုဘက္နားကေနျပန္ထြက္တဲ့ေကာင္ေလ"
"ဘႀကီးကလဲဗ်ာ"
ဘႀကီး၏ ဖဲ့ေနတာကိုခံေနရတာေၾကာင့္ စိုင္းေမာင္ စိတ္ညစ္သြားၿပီးေခါင္းကိုသာ တဗ်င္းဗ်င္းကုပ္ေနမိေတာ့သည္ ။ဖေယာင္းကေတာ့ဘႀကီး ေဘးနာမွာ ဘာမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနတုန္း။
"အရင္လို ျဖစ္သလိုမေနနဲ႔ ... ဖေယာင္းကိုလဲေသေသခ်ာခ်ာသင္ေပး...ႏွစ္ေယာက္အတူတူေနၿပီး သူ႔အတြက္လိုအပ္တာရိွရင္လဲကပ္ေစးႏွဲမေနနဲ႔ ဝယ္ေပးလိုက္ ၾကားလား"
"ၾကားပါတယ္ ...ကြၽန္ေတာ္ကဘႀကီးတူအရင္းပါ ...ဟိုတစ္ေယာက္ကိုပဲဂရုစိုက္ေနတယ္...တကယ္ပါပဲ"
"မင္းကလဲ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့လုပ္ျပန္ၿပီ...မင္းကပူစရာမရိွေတာ့ဘူးေလ..သူက အခုမွမင္းနဲ႔ေနရမွာ .. ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္တဲ့လူနဲ႔အတူေနရေတာ့ စိတ္မေပ်ာ္မွာဆိုးလို႔ပါကြာ"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ..ေပ်ာ္လားမေပ်ာ္လားေဘးနားကတစ္ေယာက္သာေမးၾကၫ့္"
စိုင္းေမာင္ကေျပာေတာ့ ဘႀကီးကေဘးနားက ဖေယာင္းကိုၾကၫ့္ကာ
"ဖေယာင္း"
"ဗ်ာ "
"စိုင္းေမာင္က အႏိုင္က်င့္ရင္ၿငိမ္မခံနဲ႔သိလား..အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကိုသြားေျပာ..သူက ဘႀကီကလွမ္းတိုင္ေပးလိမ့္မယ္"
