Sherlock Styles ✔️

17

Ik schrik van wat er allemaal met mijn voet aan de hand is. "Hoe lang moet ik hier blijven?" Vraag ik Tyster. "Dat ligt er aan hoe snel je voet hersteld." Ik knik.

Ik wordt op een ziekenhuisbed gelegd door een zuster, ze glimlacht vriendelijk naar me als we door de lange gangen van de het ziekenhuis rijden. Ik wordt ik een kamer gelegd, kamer 307. De kamer is verreweg van licht. De zuster schuift de gordijnen open. Een bleke jongen ligt naast me op zijn bed. Ik glimlach vriendelijk, maar ik krijg geen glimlach terug. Hij schreeuwt naar de zuster dat ze de gordijnen dicht moet doen. De zuster laat hem gewoon, ze loopt naar me toe. Ze fluister naar me, "trek niks van hem aan. Hij is een beetje eenzaam en daarom is hij nogal... depressief." Ik knik naar haar en ze loopt de kamer weer uit.

Ik probeer nog een keer oogcontact met hem te maken, maar dat lukt niet echt... "Hoe heet je?" Vraag ik. Ik krijg geen antwoord. "Hoe heet je?" Vraag ik wat geïrriteerder. Ik laat een zucht, ik heb nog steeds geen antwoord gekregen. "Laat maar." Snauw ik. "Stan," mompelt hij en ik kan het bijna niet verstaan. "Sorry ik kan je niet verstaan." Zeg ik rustig. "STAN!" Brult hij. Ik schrik van zijn uitbarsting.

"Oke," probeer ik voorzichtig. Hij schiet me een blik, een blik waar van ik doodsbang wordt. Ik kijk de andere kant op naar de deur, ik hoop zo, dat Harry Zayn en Luke zo binnen komen lopen.

Ik pak mijn telefoon van het kastje, Tina, de zuster heeft net mijn tas met telefoon, portemonnee en een goed boek om te lezen. Ik zet mijn telefoon aan en krijg gelijk een berichtje van Harry.

Harreyyy: Heey schaatt, er zijn wat probleempjes hier, ik probeer zo snel mogelijk naar je toe te komen.

U: Oke lieverd tot zo. xxx

Ik zet mijn telefoon af. Ik verveel me echt zo erg, een onaardige kamergenoot, Harry die straks pas komt, geen idee of Zayn en Luke ook komen. Dan is er ook geen tv, denk ik. Zou het het kleine schermpje aan het plafond het zijn? Ik zoek naar de afstandsbediening, hij ligt op het nachtkastje dus ik kan ik er makkelijk bij.

Ik druk hem op aan, en ja, het is een tv. Een mini tv. Ik hoop dat ze zo komen, er is namelijk niks leuks op tv. Ik kijk een film waarvan ik niets van snap. Als ik geklop op de deur hoor zet ik de tv uit en kijk uit naar wie er achter de deur staat.

Zijn bruine krullen, groene ogen en kuiltjes komen te voorschijn van achter de deur. Deze man geeft me iedere keer weer vlinders in mijn buik, zelfs als ik hem alleen maar zie. "Hey," zegt hij en geeft me een kusje op mijn neus, daarna op mijn mond. Ik glimlach om zijn lieve gebaar. Ik vraag me af waar Zayn en Luke zijn.

"Waar zijn Zayn en Luke?" Vraag ik dan toch maar. Harry kijkt ongemakkelijk. "Iemand herkende hem van de posters, en heeft de politie gebeld. De politie heeft hem mee genomen, en Luke is met hem mee om hem te steunen." Ik kijk hem vol ongeloof aan. Het knaagt aan mijn schuldgevoel. Door mij komt Zayn waarschijnlijk vast te zitten. "Harry ik sta er nog niet helemaal achter. Zayn die vast komt te zitten. Dadelijk wordt hij verdacht voor de moord op mijn vader!" Allerlei vragen komen nu in me op. Wat als het wel echt is, dat hij degene is die mijn vader heeft vermoord!? Ik schud deze stomme gedachten van me af. Zo mag ik niet over Zayn denken, spreek ik mezelf toe.

"Ik kan het ook nog steeds niet geloven. Zayn?" Zegt hij. "Harry, kun je misschien verder met het onderzoek naar de moord? Ik kan voorlopig toch niet veel, en dan zit ik je alleen maar in de weg." Stel ik voor. "Dat lijkt me een goed plan, als jij dan het ziekenhuis uit bent, dan gaat hij of zij de bak in." Ik knik tevreden met zijn woorden. Het gevoel dat de moordenaar gestraft wordt, dat doet me goed.

Stan blijft naar ons staren als Harry me kusjes geeft op mijn neus. Een lief gebaar vind ik het, een stalkerig gevoel krijg ik van Stan. Het idee dat ik straks alleen met hem op een kamer slaapt, geeft me geen goed gevoel. Ik vind hem een beetje intimiderend. Harry merkt het. "Kun je ook even tv kijken of zo?" Snauwt hij. Dit had hij beter niet kunnen doen. Stan krijgt een woede aanval. Een hele hoop scheldwoorden, een gebroken vaas, en bloemen die op de grond in elkaar gestamd zijn. Dat is er over van de Stan storm die net door de kamer woedde.

Een zuster heeft hem kunnen kalmeren, ze hebben hem overgeplaatst naar een andere kamer. Helemaal alleen.

Een zuster komt binnen gelopen met een bed. "Komt er een nieuwe kamergenoot?" Vraag ik aan de blonde zuster. "Ja, een meisje van jou leeftijd. Gezellig hè." Ik glimlach, "ja heel gezellig."

Niet veel later komt er een meisje met een grote bos vol krullen de kamer binnen rijden. Ze zit in een rolstoel. "Hoi, welkom in deze kamer." Zeg ik enthousiast, het meisje krijgt een glimlach. Ze klimt zonder moeite uit de rolstoel het bed op. "Zo, weer een verhuizing naar een andere kamer." Zucht ze.

Ik grinnik, "al zo vaak een andere kamer gehad dan?" "Je wil niet weten hoe vaak." Lacht ze. "Eerst had ik een kamer waar ik helemaal alleen was. Toen een kamer met vier jongens, als ze nou ook knap waren dan had ik het wel leuk gevonden." Ze zet een grijs op, en ik lach om haar woorden. "Nou daarna had ik een kamer met een meisje dat in coma lag, dus daar zat ik me ook te vervelen. Toen kwam er een jongen op mijn kamer ene... Stan?" Ik barst in lachen uit. "Laat me raden, toen je vroeg hoe hij heette negeerde hij je. Als je het nog eens vroeg zei hij het heel zacht, en als je dan zei dat je het niet verstond, dan brulde hij heel hard STAN!" Lach ik. "Ja omg hoe weet je dat!?" Lacht ze. "Hij was mijn oude kamergenoot."

"En wie is dat?" Ze wijst naar Harry die achter mij op het bed zit. "Dat is Harold." Grijns ik, ik weet dat hij die naam niet leuk vind. "Harry, bedoelt ze." Verbetert hij me geïrriteerd. "Hij is mijn knappe, gekke, lieve, leuke, aardige, romantische, liefde." Lach ik. "Oh wat leuk!" Roept ze. "Hoe heet je eigenlijk?" "Danielle. Danielle Peazer. En jij?" "Ik heet Melody, Melody Watson." "Wauw Melody, dat is echt een hele mooie naam." Ik bedank haar, en Harry staat op. "Ik ga nog even onderzoek doen, oké? Ik zal wat kleding mee nemen van huis, die breng ik dan vanavond." Ik knik en hij buigt naar voren om me een kus te geven. "Tot straks." Ik zwaai nog naar hem voor hij de deur dicht trekt.

"Zo Danielle, vertel is wat over jezelf." Danielle begon te vertellen...

Pov Harry:

Ik zucht even dan stap ik uit mijn auto. Hij staat perfect geparkeerd voor het politie bureau. Ik moet Zayn spreken, en dat moet nu. Ik stap het bureau binnen, een aantal agenten kijken vriendelijk naar me. Ik ken ze, ze hebben me opgeleid. En nu, nu sta ik hier. Met een hogere functie dan iedereen hier. "Ik heb een verhoor kamer nodig. Met Zayn, Zayn Malik." Zeg ik tegen de receptioniste. Ze tikt wat in in haar computer. "Verhoor kamer drie is klaar voor gebruik, de heer Malik wordt over vijf minuten uit zijn cel gehaald. Ik knik en bedank haar.

Verhoorkamer drie... dit is een aardig groot bureau, ik ben hier wel eens de weg kwijt geraakt. Aha, verhoorkamer drie. Ik ga op een stoel zitten en pak mijn aantekeningen, die ik net gemaakt heb, erbij. Het notitie blok staat al aardig vol, ik ben van plan om morgen nog het lichaam van meneer Watson te gaan.

"Styles," zegt Zayn die de kamer binnen komt. "Malik, ga zitten." Hij doet niet wat ik zeg. "Ik sta liever." "Mij best, maar dit kan lang gaan duren als je niet mee werkt." Als nog gaat hij op de stoel zitten. "Ik heb June die pillen niet gegeven oké!" Roept hij. "Rustig, ik wil eerst graag luisteren naar je verhaal."

Zayn begint te vertellen over het hele verhaal, en ik schrijf alles op...

{❃}
Sorry dat het zo lang duurde voor dat ik weer een hoofdstuk heb geschreven... En dat dit nogal een flut hoofdstuk is... En het erge is, ik heb er niet eens een excuus voor. Ik ga proberen meer te schrijven, maar soms heb ik gewoon even geen inspiratie voor een boek. Dat heb ik dus gehad, ik hoop dat jullie dit hoofdstuk een beetje leuk vinden.

Ik ga nog niet afronden van dit boek, maar het gaat ook niet heel erg lang meer duren. Ik ben van plan ongeveer vijfentwintig hoofdstukken te schrijven.

Vote?
Comment?
Follow?

X Quinty