Scarlett

1

De klok tikt langzaam en het vuur knispert in de haard. Scarlett staart uit haar raam. Haar hoofd doet zeer. De hele dag heeft ze lessen gehad, en ook nog eens de meest vermoeiende. Breien, naaien, etiketten noem het maar op. Alles zodat ze maar zo perfect mogelijk is. De enige manier om haar vader gelukkig te maken is als zij zich als een keurige dame gedraagt. Zo netjes en beheerst als maar kan. Glimlach alsof je het meent, maar niet te breed. Loop recht en trots. Wees onderdanig maar niet dom. Dan vind je een juiste man en is je leven compleet. Ze zucht. Ze wil het allemaal niet, de strenge regels en haar hele leven dat is uitgestippeld. Ze wil graag vrij zijn, een verschil maken in de wereld. Om te beginnen om haar heen. Ze ziet ze echt wel, alle uitgehongerde Ieren die elke dag langslopen en jaloers naar haar huis kijken. Ze weet dat zij niks krijgen en uit hun huis worden gezet om de stomste redenen. Haar vader doet het ook. Maar die praat alles goed. Hij zegt dat de Ieren lui zijn en dat ze dit lot vast verdiend hebben. Maar ze gelooft hem niet. Ze gelooft niet dat deze mannen, vrouwen en kinderen lui zijn. Opstandig of gevaarlijk. Maar vaders wil is wet. En dat is altijd zo geweest. Soms praat ze er met haar moeder over. De situatie buiten en in huis. Maar dat wordt al snel afgekapt als haar moeder zegt: 'Scarlett, stoir, ik weet wat daarbuiten is en wat dat je er iets aan wilt doen. Maar dat kan niet. Wees dankbaar voor wat je hebt en houd je hoofd buiten zaken waar je niets mee te maken hebt.' Het enige waarin ze merkt dat haar moeder Iers is, is omdat ze haar Scarlett noemt en stoir. Scarlett is een Ierse naam voor roodharige en stoir is lieveling. Scarlett's haar is rood-oranje en dat is aan haar uiterlijk gezien het enige wat 'verraad' dat ze Iers is.  Haar eigenlijke naam is Sophia Elizabeth  Victoria Adams. Heel soms, als vader het niet merkt praat moeder Iers tegen haar. Zo heeft ze het een klein beetje leren spreken, maar ze wil er graag veel meer over leren. Meer over haar land en de mensen die er wonen. De situatie in Ierland is grimmig. Er heerst ontzettend veel ongelijkheid en honger. Overal worden Ieren hun huizen uitgezet omdat ze de pacht niet meer kunnen betalen. Scarlett's vader bezit zelf ook heel veel land en ook hij heeft er al heel wat Ieren uitgezet. Scarlett mag zich er niet teveel mee bemoeien, dat behoort niet tot een taak van een dame van stand.

Vandaag zag ze ook weer zoveel Ieren. Hele gezinnen kwamen voorbij. En allemaal zagen ze er even zielig en hongerig uit. De laatste les van de dag was Bijbelles. Die vind ze wel leuk. Dan leest ze uit de Bijbel en overdenkt ze die met haar leraar. Ze zijn protestants, iets wat niet veel voorkomt in Ierland. De meeste zijn trotse katholieken. Dat vind Kate jammer. Ze ziet zoveel meer liefde en bevrijding dan al deze mensen zien. God is zoveel meer genadig en vol liefde dan zij weten. Ze wou dat ze het ze kon vertellen. In de les had ze de bijbeltekst gelezen waarin Jezus zei: 'Wat je voor je naaste hebt gedaan, heb je ook voor mij gedaan.'

Nu ze weer kijkt naar al deze Ieren die langslopen blijven deze gedachten in haar hoofd. Ze staart uit het raam en peinst. Dan sluit ze haar ogen en prevelt zachtjes een gebed: 'Lieve Heer, hoe kan ik Uw Woord volgen? Wat kan ik voor mijn naaste doen?'. Als ze haar ogen open doet kijkt ze recht in de ogen van een jong, roodharig meisje. Ze heeft een klein jochie aan de hand en naast haar loopt een andere jongen. Ze zijn broodmager en hebben dikke zwarte wallen onder hun ogen. Het meisje kijkt snel weg. Vast uit schaamte denkt Scarlett. Plotseling komt er een gedachte in haar op. 'Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander. Bekende woorden uit de Filippenzen, maar ze spreken ze meer dan ooit. Ze is bang, bang voor haar vader als hij erachter komt wat ze van plan is. Maar ze voelt zich vastberaden. Even kijkt ze hoe de kinderen de weg af dwalen de bosjes in naar een oude boomgaard. Daar moet ze straks ook naar toe. Ze wacht een tijdje en overdenkt haar plan. Haar moeder komt pas over een uur thuis en haar vader is een nacht weg. Het is nu of nooit, en met deze gedachte loopt naar de keuken en pakt een mand. Die vult ze met appels, brood en melk. Dan doet ze haar mantel om en loopt naar buiten. Steeds schichtig om zich heen kijkend loopt ze naar de richting waar ze de kinderen voor het laatste heeft gezien. Gelukkig is het rustig op de weg. Op het kleine stukje van de weg naar de bosjes loopt een vrouw met twee kinderen aan de hand. De vrouw kijkt niet op, omdat ze bezig is met haar jammerende kind. Even aarzelt Scarlett, dan loopt ze vlug door. Het is voor een rijke dame als haar, die Engels spreekt, niet veilig om alleen op de straat te lopen. Overal kunnen mensen je aanvallen en beroven. Snel duikt ze de struiken in en vind een pad. Ze blijft het volgen terwijl ze om zich heen kijkt. Haar ogen speuren alle struiken af. Geërgerd trekt ze aan haar rok, die blijft steeds vastzitten aan doornstruiken. Zou ze het verkeerd hebben gezien? Zijn de kinderen hier niet meer? En dan kijkt ze weer recht in de ogen van het meisje.