Tekrar uyudum, tekrar o beyaz yerdeyim. Nereye gideceğim? Gerçekten bıktım. Sanırım intihar ettiğim yere gideceğim.
Sadece kendime odaklanmaya çalıştım, sadece kendim ve koşmaya başladım.
...
Evet, intihar ettiğim yerdeyim. Burada hiç insan yok sanki hepsi yok olmuş gibi huzurlu.
Sadece rüzgarın o harika hafif esintisi, bu bile bir insanı rahatlatmaya yetiyor.
Yanıma iA geldi ve oturdu.
iA: N'aber? Nasıl gidiyor?
Ai: İğrenç gidiyor.
iA: Üzgünüm.
Ai: Neden?
iA: Annemi kurtaramadığım için.
Ai: Neden bana her şeyi anlatmıyorsun?
iA: ...
Ai: Lütfen anlat, kimsin sen?
iA: İkimiz aynı kişiyiz aptal.
Ai: Ne? Nasıl?!
iA: Çok aptalsın! Bunun farkına bile varamadın.
Ai: Neden intihar ettin? Neden bana katil dedin?
iA: Paralel evrende geçiş yapabilmek için ve annemin ölümüne sebep olan kişi biziz. Ran'in çıkma teklifini kabul etseydik bile annem ölecekti.. Onu asla koruyamadık bu bizim suçumuz. Değil mi?
Ai: Annem tekrar ölecek derken?!
iA: Öldüren kişi Hanma denilen birisi, neden bunu yaptığına dair hiçbir fikrim yok. Bunu asla öğrenemedim.
Ai: Keşke asla buraya gelmeseydik..
iA: Geçmişe gidip bunu yapabilmek isterdim..
Ai: Neden engelleyemiyorsun?
iA: Bu rüyalar Tokyo'ya geldikten sonra başlıyor eğer gelmeden önce başlasaydı inan bana burada olmayacaktın.