အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္ ၈နာရီခန္႔တြင္
တံငါကုန္း႐ြာ သို႔ ထြက္ခြာမည့္ လိုင္းကားသည္ ခရီးသည္မ်ားကို တင္ေဆာင္လ်က္ေဆးရုံဝန္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာ၏။
ေနာက္ခန္းတြင္ ခရီးသည္ အမ်ားအျပား
တင္ေဆာင္လာေသာ္လည္းေရွ႕ကားေခါင္းခန္းမွာေတာ့ ေနရာလြတ္ေနဆဲပင္။
ပြမ္ ပြမ္!!
အျဖဴေရာင္ တစ္ထပ္တိုက္ ကေလးေရွ႕တြင္ ဟြန္းျမည္သံေပးလိုက္စဥ္ ေသာ္တစ္ေယာက္ ကိုကိုေပးတဲ့ လက္ရွည္ အဝါေရာင္ေလးကို ယူဝတ္လိုက္ရင္းေရွ႕ကေန ထြက္ကာ ေသာ့ပိတ္ရန္ တံခါးမႀကီးေရွ႕တြင္ရပ္ေစာင့္လိုက္၏။
ကိုကိုကေတာ့ ေနာက္ကေန အထုတ္အပိုးမ်ားျဖင့္ အနိုင္မနင္းျဖစ္ေနေသာ္ျငား ေသာ့္ကိုေတာ့ ဖုန္းတစ္လံုးေတာင္ မသယ္ခိုင္းပါေခ်။
"ကိုကို ငါသယ္မယ္ တစ္ထုတ္ေပး "
"ရတယ္ ေရွ႕ကေနသြား "
ညာဖက္လက္ထဲတြင္ အဝတ္အိတ္တစ္ထုတ္ကိုင္ထားၿပီး ဘယ္ဖက္လက္ထဲတြင္ေတာ့ ႐ြာထဲက ပါးပါးတို႔အသိေတြလာေပးထားေသာ ႐ြာထြက္လက္ေဆာင္ မ်ားကို စုေပါင္းကိုင္ေဆာင္ထားေလသည္။
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲတြင္ နွစ္ေယာက္စလံုး၏ အသံုးအေဆာင္အဝတ္အစားမ်ားကို အတူတကြ ေပါင္းထည့္ထားတာမို႔
အနည္းငယ္ ျပည့္ေဖာင္းခ်င္ေန၏။
ဦးခ်ီ အျပင္ေရာက္တာနွင့္တၿပိဳင္နက္ ေသာ္က အိမ္တံခါးကို ဆြဲပိတ္လ်က္ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။
လက္ရွိ ေဆးရုံမွာ ဖ်ားနာလူနာ နွစ္ေယာက္နွင့္ ေမြးလူနာ တစ္ေယာက္သာရွိၿပီး
လူနာ နည္းပါးေနတာေၾကာင့္ ေသာ္ ခြင့္သံုးရက္ ယူကာ တံငါငွာကုန္းသို႔ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမိျခင္းျဖစ္သည္။
"ေသာ္ ကိုကို အရင္ တက္မယ္။ အလယ္ခုံက ပူတယ္ ေသာ္က ျပတင္းေပါက္နားက ေနရာမွာ ထိုင္ မဟုတ္ရင္ ခံုပူၿပီးကားမူးမယ္"
"ဟုတ္"
ကားေမာင္းသူေဘးမွာ ခံုနွစ္ခုရွိ၏။ အလယ္ခံု၏ ေအာက္တြင္ အင္ဂ်င္ ရွိတာေၾကာင့္ ၾကာၾကာစီးရင္ ဖင္ပူတက္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ေသာ့္ကို ေဘးထိုင္ခိုင္းကာ သူကေတာ့ ထိုအလယ္ခံုေနရာကိုယူလိုက္၏။ ကားကေလး သည္ တေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕စတင္ေမာင္းေနေလၿပီ။ ေသာ္သည္ ျပတင္းေပါက္ကို ေမးတင္လ်က္ ျပင္ပရူ ႔ခင္းမ်ားကို ေငးေမာေနသည္။
YOU ARE READING
နှင်းဆီဝါတို့ နီစွေးစေ(နွင္းဆီဝါတို ႔နီေစြးေစ)completed
Romanceအနာဂတ်စီမံကိန်းများစွာ ရေးခြစ်ရင်း ကျွန်တော်ဟာ အဖြူ ရောင်မေတ္တာတွေနဲ့ သူ့ဘေးနားမှာ တသက်လုံးနေဖို့ ရည်စူးခဲ့သတဲ့... အဝါရောင် နှင်းဆီပန်းကလေးဟာ မသိလိုက်တဲ့ ခဏအတွင်း မျက်လှည့်ပြလိုက်သလို အနီရောင်ကို ပြောင်းသွားခဲ့ပြီ ...ရွေးချယ်စရာမလိုပဲ သူဟာ ကျွန်...
