YOU ARE MY HERO

CHAPTER 7>>> SEAT NO.15

CHAPTER 7

SEAT NO.15

LIANNE POV

Pagkatalikod ko sa kanya right after kong ibigay ung cake

Feeling ko may parang nakatusok sa dibdib ko

Ang bigat at ang sakit

Hindi ko maexplain bat ganito pakiramdam ko sa kanya

Pero hindi ko maideny na nasaktan ako ng ideny nya ako at worst isa pa sya sa mga taong nambastos sa akin sa café

After nun that was the last time I saw him and I just focus on my research and school stuff

Days went by fast and its been a month so far okay na ako and may panic attacks unti-unti ko na rin nacocontrol with the help of my professor

Nakikipagkwentuhan ako sa mga kaklase ko sa cafetria ng school ng mahagip ng mata ko ung familiar na mukha na nambastos sa akin sa café

Hindi ko mapigilan hindi mapatingin

Kasi may mga pasa sya sa mukha at galos

Sabi ko sa isip ko buti nga sa kanya he gets what he deserve

Gulat lang ako ng mapatingin sa akin kaya napahawak ako ng mahigpit kay Daphne isang exchange student

"ouch friend what's wrong" sambit nya

"I'm sorry just got excited" pagaalibay ko

Buti at nakalagpas na sya at nakahinga ako ng maluwag

Nagliligpit na kami ng gamit dahil tapos na ung klase namin ng pumasok sa room naming ung Director ng Neurosurgery Department

"oh by the way class Mr. Shao has an announcement so stay in your seat and listen

Okay you all know that last week Sichuan Province hit a magnitude 7.6 earth quake and because of that the school decide to take this opportunity for you to be exposed and be familiar with this kind of catastrophe so this coming weekend we will be having 10 days debriefing program for the affected families,

in Sichuan province from there we will provide debriefing service which also part of the course itself don't worry you will be team up with the internal medicine department all of them are Intern Doctor and they know how to communicate in English, beside I know all of you pass the language test for mandarin so language barrier is no problem

again everyone is required to attend, be prepare and always be attentive to all the needs you can provide in the affected families

the meeting place is Saturday near the gate of campus, remember be punctual,

call time five in the morning, so pack all the things you need for 10 days

is that clear Neurosurgery Department,

well that's it and see you tomorrow, again don't be late,

excited na ako dahil sa wakas mayroon na akong totoong experience about debriefing and I know for sure I will learn a lot form this experience

si Cathy naman panay yakap sa akin kasi nga 10 days din akong mawawala eh

"sure ka bang okay ka lang bus sasakyan nyo?" nag-aalalang tanong nya

Ang totoo kinakabahan din ako kasi baka magkapanic attack ako

"don't worry, I know makakaya kong isurvive ung pagsakay sa bus, and I will make sure I will call from time to time" sambit ko sa kanya para di sya mag-alala

"sige sabi mo iyan ah o sya sige na nga di na kita abalahin, basta pag di mo kaya backout ka ah at susunduin kita sa gate" sambit nya sabay hug and kiss sa cheeks ko ang sweet nya talaga

So iyon buti nagising ako kahit sa sobrang excited ko di ako nakatulog agad

I was waiting for Daphne para tabi kami sa bus

Pero habang pinagmamasadan ko ung bus I was thrilled but I was trying to calm myself kasi kung dito pa lang sa pagsakay ko bus hindi ko magawa I guess hindi ako dapat sumama sa trip na ito

Nagtatawag na kaso wala pa si Daphne so no choice lapit na ako sa bus

gulat ako ng paglapit ko may seating arrangement sa bus

So iyon chineck ko sino katabi ko

Kaso burado sya at number lang naiwan "bwisit na iyon pahirap, struggle na nga ako kasi baka atakihin ako tapos eto pa nangyari" bubod ko sa sarili ko

So iyon umakyat na ko sa bus, mejo nagjejelly ung mga binti ko while walking at habang pinapapractice ko ung inhale exhale

at hinanap ang seat number ng upuan ko

15 ung number na nakalagay sa seating arrangement,

At sa wakas pagkarating ko mejo napahawak ako sa upuan at humugot ng malalim na paghinga kasi I survive ung paglalakad papuntang upuan

Kaso pagdating ko may nakaupo na and worst

tulog pa sya at may takip pa ung mukha so umupo na ko

mejo kainis lang kasi ung favorite spot ko na sa may bintana kinuha nya gusto ko kasi buksan ito para mas marelax ako sa byahe

"Impakto binura na ung name nya nang agaw pa ng seat I just really hope hindi talaga ako atakihin at magkalat pa dito alam nyo na magvomit" sabi ko sa sarili ko

So umupo na ko kaso di ko mapigilan magsalita sa pagbwisit ko and tutal di naman ako maiintidihan nito kasi magtatagalog ako

"bwisit na to inunahan mo pa ako sa may window...kainis sarap mong batukan" gigil kong sambit sabay akma ko sa ulo nya na para babatukan ko

Hinawi ko ung kurtina para pag alis nung bus makapagsight seeing naman ako kahit paano at makahinga ng konti

Tapos gulat ako tumayo sya at nagsesenyas palit na daw kami

Sa tuwa ko napa mandarin tuloy ako

Zhēn de, xie xie ni (really, thank you) sabi ko sabay yuko maryosep sobrang saya ko naman

Tapos iyon nagsimula na ung journey namin ang sabi sa amin 3 hours na byahe ito at sana talaga masurvive ko

Habang nasa byahe nakikinig ako ng mga songs ni Jay Chou para mas marelax ako along the way okay na ung takbo naming at stable ung pakiramdam ko at wala naman akong nararamdaman na panic attacks

Hanggang sa biglang naging mauga ung bus habang umaandar at unti unting huminto ito

And from there nabitiwan ko ung cellphone ko at unti unti na akong pinagpapawisan

Napapahawak na ako sa may bandang dibdib ko and worst unti unting nahihirapan na akong huminga

I was trying to control myself kasi pag nakita ako na nagkakaganito baka pabalikin ako sa campus dahil may panic attacks ako

At iyon na nga mukhang nakikita na ata ako ni Prof Shao napapikit na ako at naririnig ko na ung yabag nya papaunta sa lugar ko

"Lianne are you okay?" tanong nya sh*t lagot na sabi ko sa utak ko.