1. El fin es solo el comienzo

1 0 0
                                    

Es realmente increíble como a veces tenias planeado una cosa, y terminas de la forma que menos te lo imaginabas. Yo me encontraba en camino a una tienda de souvenirs, comprar algo de comer para recargar mis energías, y al estar de vuelta en mi pequeño y frio departamento  tenia planeado terminar algunas tareas de la universidad, para pasar el resto del día en cama descansando, tal vez terminando esa serie que inicie la semana pesada. Pero al parecer hubo un cambio de planes cuando un camión se paso la luz roja y se echo a la fuga después de arrollarme. De inmediato en mi mente solo esta el "hubiera"; "hubiera esperado un poco antes de pasar la calle", "hubiera tomado el otro camino", "hubiera hecho el trabajo otro día", sin embargo, no me sirve de nada pensar en eso, porque el hubiera no existe, tan solo existo yo, incapaz de moverme, tirado en el suelo mientras siento como la sangre caliente abandona mi cuerpo, esa luz me ciega cada vez mas hasta cubrir toda mi vista, poco a poco comienzo a perder el conocimiento, ah, aun había tantas cosas que me hubiera gustado hacer, personas que deseaba conocer, experiencias que quería descubrir, pero de nada me servirá lamentarme, ya no es posible para mi hacer nada de lo que alguna vez llegue a planear. Tanto pasó en tan poco tiempo, creo que escuche el grito de una mujer antes de que perdiera el conocimiento y entonces la luz se volvió aun mas brillante, después nada. Cuando recupero la conciencia ni siquiera se donde estoy, todo es tan oscuro y ni siquiera se si este sitio sea real, no se como explicarlo pero siento una presencia macabra, a lo mejor ahora estoy en un hospital, en coma, y estoy teniendo alucinaciones, o tal vez ese conductor volvió por mi para deshacerse de mi cuerpo en un remoto bosque, sin comprobar antes si esta realmente muerto, aunque yo estoy bastante seguro de que si estoy muerto, quien sabe, ni siquiera puedo estar seguro de en que estado me encuentro ahora, es realmente un fastidio que el unico conocimiento del que estas seguro comience a hacerte dudar. Mi cabeza duele y no creo que mis piernas puedan sostener mi peso, así que me quedo tirado mirando a mis alrededores.

Cuanto me frustra ser así de inútil, siento que podría acabar loco y terminar con mi vida (si es que sigo con ella).


Cuando empiezo a tener control sobre mí mismo, logro levantarme y noto que en realidad estoy mucho mas ligero de lo que pensaba. Camino poniendo mas atención a lo que me rodea y empiezo a notar ciertas características del lugar del que me encuentro, es oscuro, todo a mi alrededor es oscuro, apenas puedo distinguir lo que frente a mi, podría haber un acantilado frente a mi y no lo notaria hasta que empezara a caer al vacío, la poca visión con la que cuento me hace distinguir un bosque, ahora puedo sentir aun mas fuerte esa presencia macabra que había mencionado antes, la vida parece haber desaparecido de aquí por completo, parece que en cualquier momento pueda desaparecer por completo, como alguien con una enfermedad terminal, viéndose cada vez mas deteriorado, y una vez que no puede aguantar mucho mas, termina muerto .Por mas que me esfuerce y agudice todos mis sentidos para captar hasta el mínimo movimiento, no puedo sentir rastro alguno de vida, nadie a quien pedir ayuda, nadie que me pueda decir donde estoy y eso me da mucho miedo, comienzo a cuestionar que podría a hacer a partir de aquí, me aterroriza continuar con mi camino y encontrarme en peligro de verdad, algo dentro de mi me hace sentir que no podrá estar seguro si me alejo mucho de este pequeño sitio donde desperté,  n cualquier momento podría pasarme algo y... ¿morir?, eso suena ridículo si yo ya he muerto.

 La desesperación es cada vez mayor, ¿Qué demonios me está pasando? Si el hecho de que morí es verdadero, entonces no creo tener nada que perder, decidido a enfrentar lo que tuviera delante empecé a caminar en busca de cualquier cosa que me ayudara, intento estar atento a cualquier cosa inusual que pueda ver y estar alejado de las partes del bosque que me resultan aun mas escalofriantes que el resto, a pesar de que prácticamente ya nada podría pasarme, prefiero evitarme experiencias desagradables.


Siento que han pasado horas, y no he encontrado nada, todo me parece igual y no creo estar lleno a ningún sitio, empiezo a sentirme cansado, estar muerto no resulta tan interesante como me pareció en algún tiempo cuando disfrutaba de historias de fantasmas encontrando su camino al descanso eterno, siento una gran decepción de que estar en este esta no cumpliera con mis expectativas tenía expectativas, a lo mejor si sigo con mi vida y de verdad me abandonaron en un bosque a mi suerte, aunque, si ese es el caso, prefiero morir y simplemente desaparece, no me gusta esto de estar cuestionando mi propio estado actual al mismo tiempo que intento salir de este sitio jamás pensé que cuando mi vida acabara tendría que pasar por todo esto, aunque no es como si pensara demasiado en lo que me pasaría después de morir, y es que, ni siquiera pensaba en mi al morir.

Mientras discutía con nadie creí escuchar algo, me detuve para confirmar si de verdad había escuchado algo o simplemente era otro de mis delirios, logre escuchar la corriente de un río seguía sin estar muy seguro ya que el ruido era muy lejano, di pequeños pasos hacia el sonido esperando oírlo mejor y de nuevo me quedé quieto unos segundos mas, hasta que confirme que lo que oía si era un río, me sentí aliviado, el cansancio pareció haber abandonado mi cuerpo y empecé a caminar más rápido aumentando mi velocidad cada vez mas pasando de dar zancadas a correr .Pero paré en seco al oír un nuevo ruido, concentré toda mi atención en ese ruido ya que no podía creer que era verdad lo que estaba escuchando: se trataba de una armoniosa voz femenina cantando, reanude mi camino corriendo incluso más rápido que antes, mi esperanza había vuelto y eso suponía yo que era lo que me daba la energía de seguir adelante. Llegue a el río que había escuchado anteriormente, y empecé a buscar desesperadamente a la chica que había oído anteriormente. 

No puedo imaginar la cara de espanto que puse cuando por fin la vi del otro lado de ese río.

Je hebt het einde van de gepubliceerde delen bereikt.

⏰ Laatst bijgewerkt: Nov 16, 2021 ⏰

Voeg dit verhaal toe aan je bibliotheek om op de hoogte gebracht te worden van nieuwe delen!

el tiempo de alguien muertoWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu