revenge/შურისძიება

პირველი შეხვედრა

1179 წელი კორეა.
ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი, ბიჭი ბაზარში, საყვარელ დახლთან დგას და ლამაზ ნივთებს, ათვალიერებს,მაგრამ შევცდით ჩვეულებრივი, რომ ვუწოდეთ, ის ჩვეულებრივი კი არა,გასაოცარია, ისეთია ათასში ერთნი, რომ იბადებიან, ხოლმე, ისეთი დიდი მოფრთხილება, რომ უნდათ, ისეთი სულ ხელისგულზე, რომ უნდა გყავდეს და არაფრის ფასად არ უნდა, გაუშვა, თორემ მერე უკვე გვიანი იქნება, მერე შენი აღარ ერქმევა და ვერც,მის უკან დაბრუნებას შეძლებ.
წოდება მას საერთოდ, არ შეესაბამება, მართალია დიდგვაროვანია, მაგრამ მე თუ მკითხავთ, მთელი მსოფილოს მართლაც კი ცოტა,იქნებოდა მისთვის.
ლამაზი წაბლისფერი თვალები და ღია ყავისფერი,თმა ამშვენებს.
მისი თითოეული ნაკვთი, საბოლოოდ ისეთ ვიზუალს,ქმნის,რომ გეგონებათ ,თითოეულს ათასი წელი ქმნიდნენ, დიდი სიფრთხილითა და მოწიწებით.
მის გარეგნობას, არაფრით ჩამოუვარდება თუ არ აღემატება, კიდეც, მისი სულიერი მხარე.
არასდროს ყოფილა, კომფლიქტური ან ჩხუბისთავი, მაგრამ საკუთარი თავის, დაცვა ყოველთვის შეეძლო.
ასეთი დახასიათების, მერე მთლად ნუ შეცდებით და ნუ დაიჯერებთ,რომ ყოველთვის, ასეთი უწყინარი და ჩუმია. დამიჯერეთ თუ ,რაღაც ან ვიღაც, მისთვის მნიშვნელოვანს და ძვირფასს, შეეხები,სულ ეშმაკს, რომ გაურიგდე, მაინც ვერ იპოვი, საშველს და ხსნას მისი,ჩასისხლიანებული, თვალებისგან.
უი ,ხო მისი, მშვენიერების აღწერისას, სულ მთლად გამომრჩა ამ ახალგაზრდა, ყმაწვილის სახელი.
თეჰიონი,მას კიმ თეჰიონი ქვია და ჯერ ,სულ რაღაც 21 წლისაა.
სანამ, თეჰიონი მშვიდად, ათვალიერებდა, სხვადასხვა, ლამაზ ნივთებს, მანამ მინების, საგვარეულოს, ერთადერთი, გავრის გამგრძელებელი, რომელიც ესესაა, ავიდა ტახტზე, უკვე ბოლთას სცემდა. ამისთვის მიზეზიც, ქონდა.
იმისდამიუხედავად, რომ ერთი შეხედვით, ცივი და უხეში იყო და რატომღაც ყველა, ფიქრობდა, რომ მინის ერთადერთი, საფიქრალი, მომავალი გამეფება იყო, რაც უმეტესწილად, სიმართლე იყო. მას თავში, გაუელებდა, ხოლმე ის ფაქტი, რომ გამეფების, შემდგომ მოუწევდა, ბევრ პრინცესასა და დიდგვაროვანზე, ქორწინება ისე რომ, მათზე შეიძლება, გაკვრით გაეგო,თუ რათქმაუნდა მოისურვებდა. მაგრამ არასდროს სურდა, ბევრი ცოლები,ჰყოლოდა და არც გარიგების, მიზნით დაქორწინება იყო მისი სურვილი.
ყოველთვის, სურდა სადმე, ლამაზ ადგილას შეხვედროდა, მშვენიერ ქალწულს,რომელიც არამარტო, მისი სინაზითა და ეშხით მოხიბლაბდა, არამედ, ენაწყლიანობითაც.
ყოველთვის,ცდილობდა ეპოვნა გზა ამ პრობლემის, გდასაჭრელად მაგრამ, საშველი არსად ჩანდა.
მას დიდგვაროვანიზე,  ქორწინება გადაუწყვიტეს, ისე ,რომ მისთვის აზრიც კი არავის, უკითხავს. ეს ფაქტი კი უფრო,აცოფებდა. მეფე იმისთვის არ გამხდარა და გვირგვინი, იმისთვის არ დაუდგამს თავზე, რომ ვიღაცეებმა, მისდაუკითხავად , მიიღონ გადაწყვეტილებები და მომავალი ,ცხოვრება დაუგეგმონ.
ამას მისი,  ბუნება ვერ აიტანს. სიბრაზის მწვრვალზე, მყოფი, უცებ ტოვებს, დიდ და ლამაზ ოთახს. და გამწარებული, საჯინიბოში შევარდა. ერთადერთ ცხენს,მოაჯდა და გეზი ქალაქისკენ აიღო .
მშვიდად მიუყვებოდა, გზას და თან ცდილობდა, ყურადღება არ მიექცია.
გულში, საშიელი სიბრაზე ჰქონდა , ჩაბუდებული. ბედს წყევლიდა და ვერ გაეგო, რა უფრო უარესი ან უკეთესია. იყო ღატაკი, ემორჩილებოდე, მეფეს თუ იყო, მეფე, რომელსაც, მეორე ნახევრი, არჩევის უფლებაც კი არ აქვს.
ამ ბრაზით, გამოწვეული ფიქრებით, მიადგა, მთავარ ბაზარს. სადაც დაინხა ის. ის საბედისწერო, ადამიანი, რომელიც მისთვის დამღუპველი იქნებოდა.ამას თვით მინ იუნგიც, კარგად იაზრებდა. მაგრამ ვაი ,რომ თავსაც ვეღარ აკონტროლებდა. იმ წამიდა, დაიფიცა ,რომ თუ ყოველ დილას მის ღიმილს და ყოველ, ღამე მის მძინარე, სახეს არ დაინახავდა, დიდ მკლავებში არ ,მოიქცევდა და მის სურნელს არ შეიგრძნობდა ,მაშინ არც ,ჭირდებოდა ისე დღე.
იმ დღითან, დაიფიცა, რომ ის მისი გახდებოდა, ნებისმიერ ფასად.
მას შორიდან უყურებდა და მისვლასაც, ვერ ბედავდა.
ადამიანი, რომელსაც ქვეყანა, უნდა ემართა, გაქვავებული იდგა და ბიჭს შესცქეროდა, ისე თითქოს ძვირფას, ბრილიანტს უყრებდეს.
ვერ ბედავდა, მისთვის, რამის თქმას, ამიტომაც მხოლოდ, გვერდიდან ყურებით კმაყოფილდებოდა.