PAMILYA

Chapter 2

Nasa umpisa na tayo kung saan medjo nagiging komplikado ang pamilya ko at saka nga pala etong libro na sinusulat ko ay base sa totoong buhay ko yun lang.

So eto na tayo sa pangalawang yugto ng storya ko sympre katulad lang nung umpisa uuliten kolang yung mga gianagawa ko every day, pero, pero hanggang pero nalang talaga kase hinde naman lage parehas ang mangyayare ngayon at mangyaare bukas kaya sympre kaylanggan naten mag handa sa paparating na panibagong pangyayare so...eto na nga kase minsan lagi kame lahat nasa bahay apat lang kase kame dito sa bahay namin di man ganon kalaki ang bahay namen pero para saken ito yung lugar na parang pakiramdam ko eh malaya at makakahingga ako ng malalim pero eto din naman yung lugar na kung saan naging isa den ako sa malungkot na tao, sabi nga ni mama "hindi lahat ng oras eh mananatili kang bata umaandar o umiikot ang oras patanda ka ng patanda parame ng parame ang mga bagay na dapat mong harapin, hinde naman katulad ng date na pag umiyak ka laging may mag papatahan sayo minsan kaylangan mo ren mag isip kung pano mo ma su-sulutionan ang problema mo" at nung sunabe nya sakin yun parang feeling ko masaya ako na malunkot masaya ako kase sabi ni mama matanda na ako kase sya lang yung nakakaintende ng mga sinasabe ko tapos malungkot namn ako kase totoo na balang araw mag iisa nalang ako ako naren ang gagawa ng paraan para ma solve ang mga problema ko.

So eto yung isa sa mga naging problema nang pamilya ko di naman gano kalala peroisa to sa mga naaalala ko sa mga nangyare samen eto yung away nila mama at papa nung bata ako diko na tanda siguro mga 8-10yrs old ako nun kase si papa kung matatanong mo lasenggero talaga sya pero di naman sya yung mga iba na pag nalaseng eh di na alam ginagawa si papa kase alam nya tska control nya sarule nya parang ganon pero eto nanga back to the story nag away sila dalwa dahil doon kase mag 11:00pm na nasa baba paren sya at nakikipag inuman kaya ko to kinukwento kase eto yung away nila na todo iyak talga ako kase tinadyakan ni papa yung kaldero sa kamay ni mama dun ako nag umpisa umiyak kase makita si mama na umiiyak nong time nayun eh parang papatayin nako sa saket na nararamdaman ko para kay mama yun yung time na sinabe ko sa sraile ko na ma, wag ka mag alala hindeng hinde kita pababayaan. Yun den yung time na unang layas ni papa tinatawag nya ko nung time nayon pero ni dumungaw sa bintana diko maggawa kase masaket den para saken kase aalis sya, hinde sya umuwe ng bahay halos 2 weeks tapos bumalik sya kase malapit na birthday ko at gusto nya ren makipag bate.

Then eto na yung birthday ko nag celebrate kame mag pamilya kahit konte lang ang handa, pero kahit birthday konon diko ramdam na masaya ako kase di masyado nag papansinan sila mama at papa.

At yun yung isasa mga hinde ko makakalimutang pangyayare na nagyare sa buhay ko like hanggang ngayon dala koparen yung saket nayun.

Yun lang muna ngayon gagawa pako ng ibang part nitoiisa isahin kolang at hanggang sa pinaka present na nangyare saken ngayon btw naalala kona 7yrs old ako noon turning 8 nung nangyare yon siguro mga siguro mga November ssometingnung nangyare yun masaket pero ganun ang buhay.