Let's Dance! ● taekook

öyle de oldu işte.

"Hadi, dans edelim."

Gözlerime dolan yaşların bulandırdığı bakışlarım, Taehyung'un yüzünü bulmuştu. Gecenin bir vakti, küçük yurt odamızdaki ranzanın alt katında oturmuş ağlıyordum. Günlerdir çalışıp uykularımdan feragat etmeme rağmen önemli bir dersin sınavından istediğim sonucu alamamıştım. Kendime kızgındım, üzgün ve önemlisi hayal kırıklığına uğramış hissediyordum.

Dakikalardır omzunda ağladığım en yakın arkadaşım, acıma sessizce ortak olmuştu. Hıçkırıklarım göğsümü döverken saçlarımı okşamış, beni rahatlatmak için teselli cümleleri mırıldanırken gocunmamıştı. Ama şimdi karşımda dikilmiş, sanki bütün bu acıdan usanmışcasına dans edelim diyordu bana.

Taehyung'un fazla pozitif bir kişiliği olduğunu etrafındaki herkes bilirdi. Üzüntü, mutsuzluk, hayal kırıklıkları... Bunlar hayatın gerçeğiydi ve biricik dostuma göre, hüsranımıza fazla değer vermemek gerekiyordu. Elbette üzülecektik, ama bu üzüntüyle kendimizi harap etmeye ne gerek vardı? Böyle söylüyordu Taehyung. "Dünyanın sonu değil ya, elbet bir çözüm bulunur!" İşte. Taehyung'un favori cümlesiydi.

Gözlerimi ovuşturmuş, yeni düzene girmiş olsa da hala tekleyen nefeslerimden bir başkasını içime çekmiştim. "Taehyung, gerçekten teşekkür ederim ama hiç sırası değil..."

Gülümsemiş, uzanıp elimi tutarken kafasını iki yana sallamıştı. "Tam da sırası şimdi. Hm, kendini üzdüğüne değiyor mu bu kadar?" Yutkunurken bakışlarımı yere çevirmiştim, nazik parmaklarının çenemi hafifçe kavradığını hissettim. Dokunuşu neden olduğunu anlayamadığım bir biçimde içimin titremesine neden olurken bakışlarım onun gözleriyle buluşmuştu. Ne zaman dalıp gitsem bana kucak açan, evde olduğumu hissettiren sıcacık gözlerinde tanıdık bir yaz gününün son öğleden sonrasının ışıkları vardı sanki. Bal rengi gözleri, ne zaman bana baksa muziplik ve sevgiyle ışıldar; en kötü durumlarda dahi kalbimi neşeyle doldururdu. Gözlerine bakarken hafifçe iki yana salladım kafamı, bir sınav için kendimi böyle hırpalamamın mantıksız olduğunun pek ala farkındaydım.

"Biliyorum, bu kadar üzülmem manasız ama... Sadece, kendimden daha fazlasını bekliyordum. Daha fazlasını yapabileceğimi biliyordum ve o kadar uğraştan sonra elimde koca bir hiç olunca... Üzüldüm işte." Oflamış, istemsizce dudaklarımı büzerken alnımı omzuna bırakıvermiştim. Taehyung'sa halime hafifçe güldü, alaydan uzak, tatlı bir tınısı vardı gülüşünün. "Kook, papatyam, kim demiş elinde hiç kaldı diye? Sen hep demez misin, bu sınavlar anlamsız diye? Tek bir sınav mı ölçecek verdiğin emeği, neyi ne kadar bildiğini? Hem, aptal bir dersi ne kadar bildiğin mi biçecek senin değerini?" Söyledikleriyle kafamı iki yana sallamıştım, küçük bir çocuk gibi davranıyor olsam da Taehyung bana yanında çocuklaşma şansını hep vermişti. "Madem hayır güzelim, neden hala ağlıyorsun? Ağla, ağlamanda hiç sorun yok. Gözyaşların da güzel, ağlamak da yakışır sana. Ama değmiyor bunlar gözünün yaşına güzelim, cidden değmiyor."

Yüzümü hafifçe kaldırıp, ona ıslak kirpiklerimin altından bakmaya başladığımda tatlı tebessümünü görmüştüm. Yanaklarımda kurumuş gözyaşlarını nazikçe silerken öne gelmiş, dudaklarını tüy hafifliğinde bastırmıştı kirpiklerime. Sonra bir ufak öpücüğü de burnumun ucuna bırakmıştı, istemsizce gülümsedim. "Hep olur bu düşüşler, hayatta da olur; en iyi biz biliriz bunu. Ama sakın hayal kırıklığına uğratmasın bu durum seni, ben seninle böyle gururlanırken senin kendine kızman hiç olur mu?" Dudaklarım büzülmüş, bu sefer Taehyung'a olan sevgim gözlerimi doldurmuştu. Bir koca adımda kollarımı boynuna sıkıca sarmış, yüzümü alışık olduğum sıcak yuvaya saklamıştım.

"Ben seni hak edecek ne yaptım ki?"

Sessizce mırıldanışıma gülmüş, kollarını bana sıkıca sararken fısıldamıştı. "Sanırım her şey küçük Koo'nun çiçeklerimi çalmasıyla başladı..." Dudaklarım kıvrılırken dudaklarını saçlarımda hissetmiştim. "Taehyung... Şarkı söylesen olmaz mı, hm? Şarkısız dans edilmez, biliyorsun."