fearless // kartal x efe

sekiz

okuyanlar okuduğunu belli etmek için bu paragrafa küçük bir yorum bırakabilir mi lütfen?

siz yorum yaptıkça benim yazasım geliyor, iyisiyle kötüsüyle bir şeyler okuyabiliyorsam size ne mutlu bana valla!!!

hadi bakim iyi okumalar sizi seviyorum🦅

...

kartal işittiği sesle birlikte huzursuzca gözlerini araladı. yatakta oturur pozisyon aldığında, boğazından kuru bir öksürük yükseldi. "yapamam." içeriden gelen efe'nin sesini duymasıyla ayaklandı kartal. burada olduğunu unutmuştu. yaşananlar tek tek aklına düşerken dudağını dişledi.

efe kanepede kafasını bir sağa bir sola sallayıp "hayır, yapamam." gibisinden cümleler sarf ediyordu. kartal efe'nin hangi kabusu gördüğünü çok iyi biliyordu. koşar adım onun yanına gitti.

korkmaması için ilk önce adını söyledi. "efe!" kaşlarını çattı terden sırılsıklam olan adam. açık saçları terden dolayı alnına yapışmıştı. kartal uzanıp o saçları efe'nin kulağının arkasına taradı. "efe, uyan."

efe duraksadı. gözlerini açmadan konuştu. "kartal?" bu kabusların sebebi olduğunu bilmek kartal'ın kalbine derin bir acı yayarken konuştu. "aç gözlerini efe, yanındayım."

efe içinden dua etti, lütfen rüya olmasın. gözlerini açtığında ise kartal karşısında duruyordu. yanına ilişmiş adamın koluna sarıldı hızla, sanki yok olmasını istemiyor gibiydi. gözleri kartal'ın ellerine değdi. tabanca yoktu. efe biraz bekledi, kartal'ın ağzından "öldür beni!" cümlesini duymayınca derin bir nefes aldı.

rahatlamayla birlikte gözlerini kırptı. "özür dilerim, uyandırdım." dedi kısık sesiyle. kartal gülümseyerek ayağa kalktı. orta sehpadan aldığı bardağa sürahiden su doldurup efe'ye uzattı. "nasıl olacak bu iş komser?" diye sorguladı, efe bardağı titreyen eliyle kavrarken. "kabuslarının başrolüyüm, sen hala güzel bir başlangıç hikayeleri okuyon."

efe sudan bir iki yudum aldıktan sonra bardağı bırakmak için doğruldu. kartal ona engel olarak bardağı alıp masaya koydu. "o gün görmedim." dedi kartal'ın uykulu gözlerini süzerken. "yanımda sen varken görmüyorum."

kartal'ın yüzüne acı bir tebessüm hakimdi. "öyle desene." dedi fısıltıyla. sanki birini uyandırmaktan korkar gibi konuşuyordu ikisi de. efe şimdi söyleyeceği şeye karşılık alacağı tepkiyi bilemediği için yutkundu. ama bundan sonra korkusuz olmaya yemin etmişti. kalbinde ne varsa, dilinde o olacaktı. "seninle uyusam,—" tepkisini ölçmek için duraksayıp ona baktı. hala aynı gülümseme vardı dudaklarında. "—yanında."

"aynı yatakta mı uyuyacağız?" diye sorguladı kartal, sanki efe'nin isteği bariz değilmiş gibi. "sanki yapmadığımız şey." dedi efe eski günleri düşünerek.

kartal sırıtarak kaşlarını kaldırdı. garip bir şekilde keyfi yerindeydi. "o zamanlar dosttuk." efe kartal'ın kolundan destek alarak dikildi. "şu an birlikte uyumamız çok daha normal, emin ol." haklıydı.

efe kartal'ı kolundan tutup yatak odasına çekerken ikisinin de yüzünde keyifli bir tebessüm vardı. odaya vardıklarında kartal dolabına yöneldi. kendi kıyafetlerinden getirmiş olmasına şükretti. konyalı'nın boktan tişörtlerini elinin tersiyle itip kendi polarlarından birini çıkarttı.