Being independent is not bad so far. I like it. I feel that I'm just building self boundaries? Or I'm just being comfortable being by myself. O baka ni reready ko lang din ang sarili ko na mag rely mismo sa sarili ko kasi baka at the end mag isa lang din pala ako.
It is always my thought about being independent. Sabagay tinuruan din naman ako ng magulang ko maging independent at ginusto ko din naman 'to. Ayaw ko lang na mag rely ako sa ibang tao, at the end possible ding mawala. Sino nalang masasandalan ko? Edi sarili ko lang din.
Siguro ganito na din advantage ng matagal ng single. Sanay na kasi mag-isa kaya sisiw nalang ang pagiging independent.
I spend most of my time studying. I'm not that smart, and I think I am just hard working? Ayaw ko lang kasi ng walang ginagawa, feeling ko kasi mali na wala akong ginagawa. Di kasi normal na wala kag ginagawa lalo pag fourth year college ka na.
Ilang buwan nalang tatapusin ko pero itong mga school works ko ang tatapos sa'kin.
Inoff ko yung laptop ko since kailangan ko din naman magpahinga at babad na ko sa laptop. Nag ayos muna ako bago lumabas ng apartment. Ala una na ng hapon at hindi ko na namalayan na hindi pa ako nakakapag lunch. Pagkalabas ko sa building namin at pumunta ako sa isang karinderya at bumili ng ulam at kanin. Since ako lang din naman mag isa sa apartment di na ko nagluluto kasi nasasayang ko din naman yung natitira ko. Nagluluto lang ako pag may kaklase nag pupunta sa apartment.
Nang makabili na ako ng ulam at kanin ay bumalik na ako sa apartment ko at nag aral ulit.
Pasado alas kwatro na ng hapon ay nag ring ang phone ko, nakita ko ang pangalan ng kapatid ko.
"What?" tamad kong sagot.
"Kelan ka daw uuwi?"
"I don't know."
"Mom said, you should be home by the weekends. Our aunties will be here."
"I think I can't, and I have errands to do."
"Tsk, nagdadahilan ka lang eh."
"Basta, I can't, bye!"
Pinatay ko na ang tawag dahil alam din naman ng kapatid ko na hindi talaga ako uuwi. I can't stand my aunties, and they are too nosy. I love them pero di pa din bago tingin nila samin, they think we're still a baby for them. They're too sweet, and it's too annoying for me. But I still love them, and I'm just not comfortable with that. That's all.
Kinabukasan ay maaga ang pasok ko sa school. I commute, my mom offer me her car pero alam ko naman na mas need niya yon. Okay lang naman sa'kin mag commute, hindi naman ako ganoong laki sa yaman. Gusto ko din naman maranasan yung gantong struggle sa pag commute.
Pagdating ko sa school ay nakita kong madaming tao sa may plaza. May mga nakita akong booth na naka hilera at napansin kong mga organization 'to. So, recruitment day pala ngayon ng mga organizations. Mostly mga freshies ang mga naglilibot, may napansin din akong mga ka blocks ko na naglilibot. Nagtaka naman ako don, diba may klase na kami?
Natanaw ko naman si Erica.
"Apphia!" sigaw niya sa pangalan ko.
Agad naman akong lumapit sa kaniya, "Diba may klase pa tayo?"
"Nag biglang announce si sir, wala na daw muna kasi adviser siya sa isang org dito. Kaya ayon, pagala-gala lang kami dito."
Napatango nalang ako, pabor din naman sakin at least makalibang libang muna kami dito sa recruitment day na 'to. Sa tinagal tagal ko sa school na 'to hindi ako sumali sa isa sa organizations dito, kahit pinaparequired ng mga prof namin. I find it a waste of time, kasi imbis na uuwi ka nalang may meeting ka pa sa org niyo, diba make sense? O masyado lang talaga ako tamad sa mga gantong bagay. Mostly kasi ng mga kaklase ko active sa pagsali sa organization, dagdag skill naman daw kasi. Whatever!
