Mijn Ware Aard

Is dit het einde?

'Ziezo, de brieven zijn verstuurd.' Denkt Serena en wandelt met een lang gezicht en tranen in haar ogen naar haar fiets. "Als ze de brieven krijgen kunnen ze er toch niets meer aan doen. Dan ben ik er al niet meer." Mompelt ze terwijl ze nog één laatste blik op haar huisje werpt. Het huisje waarvan ze heeft gedroomd om in te wonen sinds dat ze vier was. Ze kreeg het huisje van haar ouders 3 jaar geleden toen ze twintig was geworden voor haar verjaardag. 3 jaar heeft ze er van genoten, maar ook waren het 3 jaren vol stres, depressie, wanhoop en verdriet. Hoewel ze gelukkig was in de eerste paar maanden dat ze in het huisje woonden, voelde ze zich na een tijdje niet op haar plek. Eigenlijk voelde ze zich al heel haar leven niet op haar plek en dat is wat haar zo onzeker maakten: er waren geen babyfoto's van haar hoewel haar ouders beweerden dat het foto album gewoon kwijt was. Ze leek niet op haar ouder sof op wie dan ook: ze had lichte blauwe ogen, wit haar met vanachteren een blauwe pluk en had hele bleke huid. Ze werd gepest op school waar ze veel van heeft afgezien. Maar dat is nu voorbij. Alles is voorbij.

Ze fietst met haar fiets richting de oever van het meer. Een meer langs bossen en struiken. Het was haar geheime plek om even haarzelf te zijn. Om haar gevoelens te uiten. Er was toch niemand haar hoorde of kon zien.

Ze stapt van haar fiets met een diepe, langzame zucht. De laatste keer dat ze deze wereld ooit nog gaat zien. De laatste keer pijn. "Oké." Zegt ze zacht. "Vaarwel." Zei ze. Haar laatste woorden. Ze stapte langzaam in het water. Het ijskoude - bijna bevroren- water. Het is een extreme winter in het land, daarvan de koude temperatuur. Ze was al ongeveer tot aan haar schouders in het water. Niks maakten nu nog uit. Ze merkte de koude al niet meer. Nog één laatste keer ademt ze in en ze dompelt onder. Ze voelt haar lichaam niet meer en voelt haar hartslag verzakken. 

Zwart. Alles is zwart. Tot opeens een fel licht brand...