Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

«Αυτος ειμαι,κρατα με ή ασε με»

Τα σεντονια εχουν βαλθει να με πνηξουν αποψε.Λενε,οσο και να το θαβεις,δεν παυει να υπαρχει μεσα σου.Ποσο αληθεια...
Νιωθω τον ιλιγγο τοσο εντονο και τα παυσιπονα εχουν αρχισει να μην πιανουν.Διαολε τιποτα δεν με τρομαζει περισσοτερο απο το να αντιμετωπισω οτι με αρρωσταινει και ισως η δειλια μου αυτη,να ναι αυτη που με αρρωσταινει περισσοτερο απο ολα εντελει..Δεν ξερω,βασικα ξερω.Δεν κοροιδεψα ποτε κανεναν,μονο εμενα.Οσο και να μισω τα ψεμματα,εχω αναγκη να μου τα λεω.Οριστε κρινε με,σε δυο προτασεις στα ειπα ολα!
Αυτος ειμαι,κρατα με ή ασε με.
Ποσο ειρωνια,σε εφτα λεξεις να ρισκαρω ολον μου τον εαυτο.
7 λεξεις ολες και ολες,η θηλια μου.
Αυτος ειμαι ακους! Κρατα με ή ασε με!
Αυτη θα ναι η φραση μου.
Σχεδον σα να μαι τα χα στο χειλος του γκρεμου.Σαν ταχα να μη φοβαμαι στην ιδεα οτι μπορει να πεσω..Τουλαχιστον τολμησα και το ονειρευτηκα.Αλλοι ουτε αυτο δεν κανουν..
Η Αδρεναλινη εχει αρκετα αληθινη αισθηση στις φλεβες μου και καπως καταφερνω και ικανοποιουμαι και ας ξερω οτι ειναι ολο πλασιμπο· Και ακομα και αν δεν τολμησω ποτε να το πω,ξερω πως οσο και να ιδρωνει η παλαμη,εγω το γραψα.Η πενα τουλαχιστον ξερει και με αγαπα,δεν λυγισε ποτε της.
Αλλα Εσυ;
Εγω για σενα φοβαμαι,εγω εσενα θελω!
Ειναι τοσο εγωιστικο που σου ζηταω να με αγαπας με τα ματια κλειστα,το ξερω.Μα αυτη η αγαπη θα ταν η καλυτερη θεραπεια.Εχω δει κοσμους και κοσμους να καταστρεφονται μπροστα μου.Δεν εμπιστευομαι ουτε το εδαφος που παταω.Ασε με να σου κλεισω τα ματια,ελα μαζι μου και ζησε την καθε νυχτα και μεινε οτι και αν μας ξημερωσει.
Αυτο θελω,να κοιμηθεις με ολους μου τους εαυτους,να αγγιξεις και τις πιο απαγορευμενες εκδοχες.Θελω να σε μαθω να μη φοβασαι το σκοταδι και συ να με μαθεις να μη φοβαμαι το φως.Αυτα φαντασιωνομαι.Μα παντα κολλαω στα αν..Αν ανοιχτω,αν καταλαβεις,αν μεινεις.Πολυ καλο για να ναι αληθινο.Εδω καπου μου ξανασυστηνεται ο φοβος και επιστρεφουμε στο κρυο μου κρεβατι.Δεν ειμαι αχαριστος και μονο που εισαι εδω μου φτανει,και ας ξαπλωνω μονος εισαι παντου.Στα ματια ,στο δερμα,στα σωθηκα μου.Εισαι παντου στους τοιχους,στον καθρεφτη στο κρεβατι ακομα και ας μην εισαι πουθενα.Εγω δε σε αφησα ποτε μου.Οσο και να κανω πως το ξεχναω,οσο και να τα κραταω παντα τα δακρια προς τα εξω θα θελουν να βγουν.Μαζι τους και οσα ειμαι και οσα φοβαμαι και ολες οι αληθειες και ολα τα λαθη.Δεν ξερω γιατι αντιστεκομαι τοσο.
Δυσκολο βραδυ..
Αποψε ξαπλωσαμε και οι τρεις μου εαυτοι στο κρεβατι,δεξια αυτος που νομιζεις οτι ειμαι,αριστερα μου αυτος που νομιζω εγω οτι ειμαι και στη μεση,αυτος που σου γραφει,αυτος που ειμαι πραγματικα.Δεν ξερω απο ποια πλευρα να κοιμηθω και σε ποιον να γυρισω πλατη.
Με τρομαζουν και οι δυο τους,δε ξερω τι περισσοτερο..
Να μην ειμαι αυτος που νομιζεις ή να μαι αυτος που νομιζω εγω.Και φοβαμαι γιατι στο κατω κατω της γραφης μπορει να απεχω και απο τους δυο.
Ενα ξερω..
Σε ποθουν ολοι τους
Σε φοβουνται ολοι τους
Και ολοι τους ελπιζουν σε σενα