Παιχνίδι Εμπιστοσύνης

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 - ο θάνατος σου η Ζωή μου

Ο Ρικ δείχνει τη φωτογραφία και το μήνυμα στον Τομ, ο οποίος ήρθε άρον άρον μέσα στη νύχτα. Κάθονται στο σαλόνι μέσα στο σκοτάδι σιωπηλά. Ο Ρικ κοιτάει και ξανακοιτάει έξω απ’ το παράθυρο και ελέγχει αν είναι όλες οι πόρτες κλειδωμένες.

"Κι είναι σίγουρο ότι δεν παραβιάσανε τις πόρτες; " ρωτάει ο Τομ ψύχραιμα. Ο Ρικ τον διαβεβαιώνει ότι έλεγξε πεντακόσιες φορές. "Αποκλείεται να μπήκαν εδώ μέσα, θα υπήρχαν σημάδια. Πρέπει να βγήκε η Μέριλιν, αλλά δε μπορώ να καταλάβω που" λέει ο Ρικ.

Ο Τομ ξανακοιτάει το μήνυμα και χασκογελάει. "Μωρέ μήπως σε δουλεύουν; Κοίτα αυτόν τον μασκαρά δίπλα της. Μήπως το οργάνωσε με την Ζωή;" Προτείνει. "Δε ξέρω, αλλά έχω 24 ώρες και δε μπορώ να το ρισκάρω, Τομ" λέει ο Ρικ, έντρομος. Ο Τομ του δίνει το κινητό και τον κοιτάει στα μάτια. "Και τι θα διάλεγες; Θα σκότωνες την Ζωή για την Μέριλιν; " ρωτάει ο Τομ, ψιθυριστά.

Ο Ρικ χρειάζεται λίγα δευτερόλεπτα προτού απαντήσει και αρχίζει να καθαρίζει τον ιδρώτα απ’ το μέτωπό του. "Όχι, εννοείται. Αλλά γενικά, δε θα μπορούσα να σκοτώσω κανέναν, πας καλά; Πρέπει να βρω ποιος το έκανε" λέει ο Ρικ, αποφασισμένος.

Ξημερώματα, χτυπάει η πόρτα στο σπίτι της Ζωής όπου ανοίγει ο πατέρας της. Μπαίνει ο Ρικ μέσα, αναστατωμένος, άυπνος και κατακουρασμένος. Ο Μπράντλεϋ τον κοιτάει με περιέργεια κι ανησυχία. "Συμβαίνει κάτι; Τι θες τέτοια ώρα εδώ, Ρικ; Είναι καλά η Μέριλιν; " ρωτάει κι ο Ρικ γνέφει πριν πάει κατευθείαν στο δωμάτιο της Ζωής, η οποία κοιμάται στο διπλό κρεβάτι της.

Ο Ρικ την ξυπνάει κι αυτή ουρλιάζει κατατρομαγμένη. Της λέει ότι είναι σημαντικό και πρέπει να μιλήσουν οπωσδήποτε. Έτσι λοιπόν, κάθονται στο μπαλκόνι και βλέπουν τον ήλιο να αναδύεται με δυο κούπες γαλλικού καφέ. Τα χέρια του Ρικ τρέμουν καθώς κρατάει την κούπα και η Ζωή το ‘χει καταλάβει ότι είναι νευρικός.

"Τι έκανες χθες το βράδυ; " τη ρωτάει απρόοπτα κι η Ζωή χαμογελάει. "Αλήθεια; Γι’ αυτό ήρθες; Για να με ρωτήσεις τι έκανα χθες το βράδυ; Έκατσα μέσα και είδα μια ταινία του Χίτσκοκ" απαντάει και πίνει απ’ τον καφέ της. Ύστερα βρίσκει το κουράγιο και της εξηγεί τι συνέβη και της δείχνει το κινητό.

"Γι’ αυτό με ρώτησες; Νομίζεις ότι έχω να κάνω κάτι μ’ αυτό; " η φωνή της ανεβαίνει και σηκώνεται νευρική. "Δε σου ‘χει περάσει απ’ το μυαλό ότι το σχεδίασε η ίδια; Τη ξέρω καλά την Μέριλιν, όταν θυμώνει μπορεί να περάσει κάθε όριο" εξηγεί η Ζωή και σταματάει να πάρει ανάσα.