Bir Aile Hikayesi (Neslişah Ver. 1.7)

Bölüm 5

Aydemir'ler

Kadir tüm gününü Nesli'ye ayırdığından kimsenin aramalarına dönmemişti. Eve geldiğinde  annesi kapıyı açmış sinirli sinirli bakmaya başlamıştı.

"Nerdesin sen oğlum? Saatlerdir ulaşmaya çalışıyorum sana, beni merakta bırakmak hoşunuza mı gidiyor anlamıyorum ki! Kime konuşuyorum?!" Kadir daha fazla dayanamamış annesinin yanaklarını sulu sulu öpüp pişmiş kelle gibi sırıtarak salona doğru geçmişti. Tüm gün kardeşiyle vakit geçirdikten sonra evde annesini görünce Nesli'den hiç ayrılmamış gibi gelmişti.

Salona geçip evin en küçüğü Gökmen'in yanına kendini bırakmıştı. 14 yaşında ergenliğin dibini yaşayan kardeşinin kafasını kolunun altına almış, saçlarını dağıtırken Gökmen kendini çekmeye çalışıyordu.

"Abi bırak ya bozdun yine saçımı.  Kaç kız hasta bu saça sen biliyor musun?" Kadir ukalaca gülmüş

"saçın yapılı mıydı sanki de ben bozdum küçük bey?" Gökmen abisinin sözleriyle daha da çıldırırken tüm aile onları izliyordu.

Güzel bir aileydi Aydemirler. Keşke kızım da burada bizimle olabilseydi diye düşündü Özüm hanım burukça gülümserken. Hakan bey kolunun altındaki karısının saçına ufacık bir öpücük kondurup Kadir'e döndü.

"Hayırdır Kadir bey neşeniz bol olsun? " Kadir kardeşini bırakıp dikleşti yerinde.

"Olsun olsun Hakan bey. Artık hepimizin neşesi bol olacak." Herkes merakla Kadir'i dinliyordu. Kadir bu meraklı suratlara bakıp sırıttı.

"Buldum."

     Özüm hanım anında ayaklanıp oğullarının oturduğu iki kişilik koltuğa sığışmaya çalıştı.

"Nasıl, nasıl buldun? Kimmiş? Hani nerde? Yanında niye gel-"
Kadir güzel annesinin ellerini tutup sakinleştirdi.

"Anlatıcam Sultanım sakin ol önce bir." Evin en önyargılı oğlu Batuhan lafa atıldı.

"Abi yine mi? Yetmez mi? Olmuyor işte. Bir tanesini 17 sene bir tanesini de 1 ay çektik. Yaramıyor bize. Bozuluyor işte huzurumuz."
Ali'nin uyarı dolu sesiyle gözlerini devirip arkasına yaslandı Batuhan. 23 yaşında koca bir oğlan olsa bile ailesinin artık üzülmesini istemiyordu. Kendini bu şekilde koruyabileceğini düşünüyordu.

  Kadir tekrar ilgiyi üstüne çekti yalancı bir öksürükle. Gözünü Efe'ye çevirdi.

"Aslında onu sen de gördün." Efe şaşkınlıkla doğruldu yerinde.Hızlı hızlı konuşuyordu ama mantıklı bir cümle çıkmadı ağzından.

" Gördüm ben? Nasıl ben? Ne zaman ben gördüm?"

   Diğerlerinden farklı olarak duygusal biri olan Efe için kardeşi sandığı kızlardan gelen zarar büyüktü ancak o iyiniyetini hiç kaybetmemişti. Kadir tebessüm etti.

   "Gerçi onun dediğine göre zibidilik yapmışsın ama?" Alaylı konuşmasıyla Efe'nin kaşları çatıldı. Parmaklarıyla kendini gösterip şok olmuş gibi "ben? BEN? nerde görülmüş benim zibidilik yaptığım be?"

Tüm aileden inanmayan mırıltılar çıkarken Efe sırayla hepsine baktı.Gökmen sanki soruyu hiç duymamış gibi sağa sola bakarken yançarı olarak yetiştirmeye çalıştığı kardeşi Yağız ıslık çalıyordu.
Aralarında bir yaş olan abisi Batuhan sanki sormasını bile gereksiz bulmuş gibi bir gülümsemeyle bakıyordu. Piç gülüşüydü bu.

Ali abisi ise halıyı inceliyor gibi yapsa da alttan alttan gülüyordu. Yenilgiyle arkasına yaslanıp Kadir abisinin devam etmesini bekledi. Kardeşi daha önemliydi şuan.