Irresistible love

Deel 5

16.15. Het regent buiten en ik zit in een lokaal mijn tweede strafuur te volgen. Een paar andere leerlingen en de docent die hier zat zijn weg. Komend uur komt een ander docent.

Ik kijk uit het raam en sluit mijn ogen. Eindelijk alleen, eindelijk rust. Onbewust denk ik aan vanmiddag, toen hij naast me kwam zitten. De vlinders die ik ooit kreeg bij het opmerken van zijn aanwezigheid waren minder. Maar ze waren er, ik voelde wat.

De deur die opengaat laat mij weten dat er iemand binnenkomt. Ik negeer het en draai me niet om. Maar voordat ik mijn ogen weer kan sluiten dringt zijn geur binnen. Dit is geen toeval.

Heel mijn lichaam spant zich aan, ik voel dat ik ongemakkelijk begin te worden maar doe mijn best om alles te negeren. Zodra ik er klaar voor ben en weet hoe ik me moet gedragen open ik mijn ogen en zit ik rechtop.

Snel kijk ik om me heen en zie dat wij de enige zijn hier. Alle angst en zenuwen zet ik aan de kant, ik kijk hem aan en zoals verwacht kruisen onze blikken meteen.

Zonder emotie blijf ik kijken. Hij doet precies hetzelfde en dit begint meer te lijken op een staarwedstrijd. Ik onderbreek de stilte maar kijk hem steeds aan.
"Waarom ben je hier?"

"De andere docent—"
Rot toch op met je leugens

"Dit is geen toeval. Wat doe je hier?"

Hij spant zijn kaken aan en irritatie is te zien.
"Oké. Dit is de enige plek waar je verplicht naar me moet luisteren. Je weet dat je meer strafuren zal krijgen als je dit lokaal verlaat."

Wil ik luisteren? Wil ik horen hoe hij een slet heeft gebruikt om zijn woede voor mij te uiten? Wil ik weten wat hij voelt?
Nee

Maar als ik echt sommige dingen achter me wil laten en wil vergeten moet ik er ook niet van ontsnappen. Dit verhaal is afgelopen, misschien moeten we hier vandaag echt een punt achter zetten.

Ik verbreek de oogcontact en kijk naar de grond. Even later begrijpt hij het en begint hij met praten. "Zaar ik weet—"

"Zara. Mijn naam is Zara."

Weer een geïrriteerde blik is kort te zien op zijn gezicht. Ik kijk weer weg en hij gaat door.

Maar voordat hij een paar woorden kan uitbrengen pak ik mijn tas en loop ik richting de deur. Meteen hoor ik hem achter me aanlopen. Ik open de deur, hij duwt hem alleen weer dicht en leunt zich over mij.

Ik voel iets. Vlinders of agressie

"Laat me gaan."
Voor het eerst kijk ik weer van zo dichtbij in zijn blauw-groene ogen. Ik probeer weg te kijken, maar het is alsof ik vastzit, wegkijken lukt niet.

"Je kunt niet oneindig weglopen, ooit ga je luisteren dus laat me nu praten."

Hij voegt er wat aan toe. "Alsjeblieft."

De Zara die ik een paar maanden geleden was had nu hier gebleven en hem een kans gegeven, maar de Zara die ik ben geworden geeft geen fuck meer om mensen hun gevoelens of kansen. Dus ik doe wat ik nu moet doen, hem in zijn onderbuik trappen en weglopen.

"Ik zei dat je me moest laten gaan."

Zonder om te kijken loop ik de gang op richting de trap. Hopen dat die sukkel me niet afwezig gaat melden.

***

Een aantal uur later zit ik op de bank. Het regent nog steeds en mijn ouders zijn zoals altijd op werk. Ik begin me te vervelen. Uiteindelijk besluit ik naar de sportschool te gaan. Niet om te sporten, maar om agressie te uiten op de eerste beste bokszak.