yanılgılar ve yenilgiler | kısa hikaye

yanılgılar

Salondan gelen kavga seslerine aldırış etmeden ders çalışmaya çalışıyordum.

Tahmin edileceği gibi zor oluyordu.

Ama alışmıştım.

Test kitabımın kapağını kapattım.

Onların uyumasını bekleyecektim ders çalışmak için.

Her zaman ki gibi.

Kulaklığımı takıp en sevdiğim şarkıyı açtım. Son seste. Onların sesini duymamak için.

Sesler yükseldikçe şarkının sesini açıyordum.

Şarkının sesini sonuna kadar açmam işe yaramadı. Sesler her zamankinden daha fazlaydı.

Kapıyı hafif aralayıp sessizce evden çıkmaya çalıştım.

Ses çıkarsam bile kavgaya o kadar dalmışlardı ki beni fark etmezlerdi.

Ayakkabımı giyip çıktım. Dışarı soğuktu. Ama olsun. Evde olmaktan iyidir.

Her zaman ki parka geldim. Oturdum banka.

Sessizlik... En ihtiyacım olan ve asla sahip olamadığım şey.

Acaba kavgaları ne durumda?

Boşver umursama Ekin.

Onlar da seni umursamıyor.

Seninle ilgilenmiyor.

Kendi dertleriyle o kadar meşguller ki kızları olduğunu bile unutuyorlar.

Acaba kızımız nasıl diye sormuyorlar.

Bu yaptıklarımız kızımızı etkiler mi diye düşünmüyorlar.

Beni gerçekten tanımıyorlar.

Belki yaşımı bile bilmiyorlar.

Aklıma kardeşim geldi. Doğrusu hiç çıkmıyor.

*3 yıl önce*

Okuldan yirmi lira istenmişti. Sınıf parası için. Babamdan istesem vermez diye babamın cebinden gizlice almıştım.

Babam fark edince suçu 6 yaşındaki kardeşimin üstüne atmıştım. O an ki korkuyla. Kardeşim küçük olduğu için bir şey yapmaz sandım.

Yanılmışım .

Yaptı.

Kardeşimi öldüresiye dövdü.

Aslında amacına da ulaştı.

O küçük kızın kalbi bu dayağa dayanamadı.

Hastanede kalbi durdu.

Aklıma yüzündeki morluklar geliyor.

Kardeşim... Benim yüzümden ölmüştü

Daha 6 yaşındayken.

Bize sorulduğunda babamın tehditleri yüzünden merdivenlerden yuvarlandı demiştik.

İnanmışlardı

İnanmamalarını o kadar isterdim ki...

Keşke o gün ben ölseydim.

Kardeşim ölmemeliydi.

O hak etmiyordu.

Ben hak ediyordum ölümü.

Küçücük bedeninin üzerine beyaz çarşaf örtülmüştü.

Kanlı beyaz çarşaf...