yanılgılar ve yenilgiler | kısa hikaye

yenilgiler

O gün ev çok kalabalıktı. Hiç olmadığı kadar.

Polis, ambulans ve ağlayan insanlar...

Sabaha karşı eve girdiğiniz anda karşınızda kızınızın cesedini gördüğünüzü düşünsenize?

Garip değil mi?

Dün gece tam olarak bu yaşanmıştı.

Ambulans çağrılsa da çok geçti.

Çünkü yerde yatan kız çoktan nefes almayı kesmişti.

Ruhen zaten yaşamıyordu.

Bu onun ilk ölüşü değildi.

Kardeşinin öldüğü gün zaten bırakmıştı kalbi atmayı.

Çünkü atması için sebep kalmamıştı.

-

Evin kapısının önünde bir erkek belirdi.

Üst kattaki ailenin oğlu.

Ekinin okul arkadaşı.

Zaten açık olan kapıdan cenaze evine girdi.

Attığı her adımda kalp atışı hızlanıyordu.

Aylardır sakladığı bir gerçek vardı.

Ekin'e aşık olması...

Ve şimdi sevdiği kızın odasına giriyordu.

Ama içeride Ekin yoktu.

Sadece ondan geriye kalan eşyalar.

Ve bir mektup.

Mekubu aldı eline.

Kendini hazır hissetmiyordu.

Zor tuttuğu göz yaşları akıverdi gözlerinden.

Ağlıyordu. Deli gibi.

Mektubu cebine koydu ve hızlıca evden çıktı.

Ekin ile olan anılarından uzaklaşmalıydı.

Her ne kadar Ekin onu arkadaş olarak görse de onun duyguları hep farklıydı.

Ekin de bunu biliyordu.

Ama hiçbir zaman konusu açılmamıştı.

Kerem konuyu her oraya getirdiğinde Ekin durdurmuştu onu.

Duymak istemiyordu.

Kereme bağlanmak istemiyordu.

Çünkü bir gün bunu yapacağını biliyordu.

Bir gün dayanamayıp hayatını sonlandıracağını biliyordu.

Ve arkasından kimsenin ağlamasını istemiyordu.

Nasıl bir duygu olduğunu biliyordu çünkü. Ölen birinin arkasından ağlamayı...

Ama çok geçti.

Kerem aşık olmuştu.

Ve aşık olduğu kadın canına kıymıştı.

*2 Yıl Sonra*

Kerem her zamankinden daha dinç bir şekilde uyanmıştı.

Dolabının önüne gidip takım elbisesini giydi.

Çok heyecanlıydı.

Evden çıkmadan önce dünden hazırladığı çiçekleri aldı.

Arabaya bindi.

Sevdiği kadını ziyarete gidiyordu.

Mezarlığın önüne park etti arabasını.

Başıyla bekçiyi selamladı.

Bekçiyle iyi anlaşıyorlardı.

Sevdiği kadının mezarının başına geldi. Ekinin.

Küçük çocuklar gibiydi. Heyecanlı.

Önce çiçekleri özenle yerleştirdi.

"Sana orkide aldım." diye fısıldadı. Ve ekledi.

"Biliyor musun? Yeryüzünde açan ilk çiçek orkideymiş. Diğerleri onun soyundan türemiş."

"Sen benim dünyamda açan ilk çiçeksin."

"Nasıl olmuşum? " dedi. "Yakışıklı mıyım?"

Sanki karşıdan cevap gelmiş gibi güldü. "Sen de çok güzel olmuşsun, gözlerimi alamıyorum senden." dedi.

Bugün Ekinin ölüm yıl dönümüydü.

Aynı zamanda Keremin doğum günü.

Yıllardır sakladığı mektubu çıkardı cebinden. Okumaya cesaret bulamamıştı. Açtı mektubu nazikçe. Mürekkebi akmıştı biraz. Ama okunabilirdi.

"Bu mektup kimin eline geçer bilmiyorum. Anne ve babamın değil onu biliyorum sadece. Kerem? Sensin değil mi okuyan. Biliyorum. Senden başka kimse umursamaz beni. Ben gerçekten özür dilerim. Çok ani bi karar oldu benim için ama sen neden yaptığımı daha iyi biliyorsundur. Beni tek anlayan sensin. Anlıyorsun değil mi beni? "

Kerem kafasını salladı gözünden akan yaşla beraber.

"Anlıyorsun, biliyorum. Amacım sana acı çektirmek değil, acı çekmemek. Arkamdan üzülme olur mu? Senden uzaklaşmaya çalıştım. Bana bağlanmanı istemedim. Üzülürsün diye. Beceremedim. Tam tersi baktım bana bağlanmışsın. Ama beni unut olur mu? Başka birini sev mesela. Evlen. Çocuğun kız olursa kardeşimin adını koy olur mu? Erkek olursa kendi adını koyarsın. Belki senin kadar iyi kalpli biri olur. Ama ne olursa olsun benim adımı anma. Unut beni. Hayatına devam et. Üniversiteye git. Konserlere gidip bağıra bağıra şarkı söyle. Oturduğun evden ayrıl. Beni hatırlamaman için. Okulunu değiştir. Olur mu? Kendime itiraf edemedim ama haberin olsun, ben seni çok sevdim.. "

Mektubun son cümlesi böyleydi. Ve Kerem hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Sevdiği kadın ölmüştü ve kurtaramamıştı.

SON

*************

bölüm hakkındaki düşüncelerinizi sorsam?
tabi okuyan varsa :)

oy vermeyi unutmayın <3