Curse Of Love

Chapter 8

We're now sitting on a cemented chair, watching the kids enjoy their food. They're even sharing what they have with each other. They're making sure that everyone has food.
 
Weird, but I wish I was like them when I was younger. I wish I had friends. I wish I had someone like Ziena who cared about me. I wish I could play around and share my stuff.
 
I wish I had a chance to be a kid—a vulnerable and naive kid. But I guess I don't deserve to experience those things; that's why the world never gave me a chance to experience them.
 
Staring at these kids and watching them right now, it's making me feel better. I've never felt this fulfilled in my life, like I am somehow existing—not for myself. But for someone, and for something.
 
"Thank you, Leo."
 
Napalingon naman ako kay Ziena, nakatingin pa rin siya sa mga bata. Ibinalik ko lamang ang atens'yon ko sa mga bata at hindi sumagot.
 
"I said thank you," may inis pero kalmado niyang sabi, "I mean it."
 
Nang lumingon ako sa kan'ya ulit, nakaharap siya sa akin. She's frowning at me like a child, far from her bossy and superior attitude all the time. Umiwas ako nang tingin bago pa ako mapangiti.
 
"I did it for the kids," I seriously answered.
 
"Sinabi ko bang para sa 'kin?" asik niya sa 'kin.
 
"What kind of attitude is that? Kanina lang nagpapasalamat, ngayon nang-aaway na naman?" I almost frowned.
 
"Eh, ikaw kasi. Ayaw mong tanggapin," she said, rolling her eyes.
 
"Gusto ko lang na ulitin mo."
 
Natahimik naman siya dahil sa sinabi ko. Sumandal ako sa sementadong sandalan bago tumingala sa langit.
 
"Thank you, Ziena," I sincerely said.
 
"Para saan naman?" she confusingly asked.
 
I sighed. "This was the first time I did something nice."
 
"Mukha nga. Kidding," she jokingly answered.
 
"Yeah, I never really cared for anyone. I never tried to help anyone because I was raised to be like this—a monster. I do things that I like, disregarding anyone and anything. I get what I want, whatever the way is. That's how life works for me."
 
I can feel her staring at me now, but I didn't turn my head to face her.
 
"But now, I finally did something good, and it honestly feels like I'm dreaming," I paused. "So, yeah. That's why I'm thankful to you, Ziena," I sincerely said.
 
"Hindi ko alam na marunong ka pa lang mag-thank you, Leo."
 
I froze when she pinched my left cheek. It took me a couple of minutes before I managed to turn my head to face her.
 
"What was that for?" I amusingly asked.
 
"Just to tell you that you did something good and that you're not dreaming," she answered with a little smile.
 
Umiwas ako nang tingin para hindi niya makita ang bahagyang pag-ngiti ko. Hindi pa rin ako makapaniwalang nagagawa ko na ito ng hindi dahil sa kalokohan.
 
"You're really weird," I stated.
 
"And so are you, Dargan," she countered.
 
Hindi talaga magpapatalo.
 
Nang matapos kumain ang mga bata, nagpaalam na kami sa kanila para umuwi. Kailangan din kasing ihatid ni Ziena si Vini sa Tita nila sa kabilang bayan para roon manatili sa loob ng tatlong araw. Mag-isa lang daw kasi ang Tita nila roon kaya nakasanayan na nila na dumalaw.
 
"Bakit hindi ka pala sumama kay Vini roon, Ziena?" I asked while driving.
 
"Gusto ko, pero may mga extra kasi akong trabaho na kailangang puntahan. Sayang din ang kita roon," she replied.
 
"Tatlong araw lang naman. Take it as a rest," I suggested.
 
"Eh, ayos lang naman ako. Hindi rin naman ako mapapakali kapag nag-stay ako roon dahil iisipin ko rin ang trabaho," she insisted.
 
"Sabi ko nga. Kailan ba naman ako nanalo sa iyo," I surrendered.
 
Tumawa lang siya nang mahina.
 
Inabot nang mahigit isang oras ang b'yahe namin. Hindi rin naman gano'n ka-layo ang kabilang bayan mula sa San Catalia. Mas mabilis din sana kung hindi lang dahil sa mga sira at ginagawang kalsada.
 
Nagpaalam din kami agad sa Tita nila nang ma-ihatid namin si Vini. Pa-dilim na rin, kasi kaya hindi na kami nagtagal doon.
 
Naging mabilis naman ang b'yahe namin pauwi dahil mas kaunti na ang mga sasakyan. I checked my watch, and it's already 5:06 in the afternoon. Pa-dilim na, gaya nang sabi ko kanina.
 
"Leo, i-hinto mo sandali."
 
Awtomatiko ko namang hininto sa gilid ang kotse nang sabihin niya iyon. Nagmamadali siyang lumabas ng kotse at dumiretso sa limang lalaki na nagkukumpulan sa gilid ng kalsada. Binato niya ang isa niyang sapatos sa ulo no'ng lalaki sa gitna, kaya mabilis akong napalabas ng kotse.
 
"Ang kapal ng mukha n'yo! Bakit gina-gan'yan n'yo 'yang babae!" sigaw niya sa kanila. Nanatili lang akong nakatayo sa harap ng kotse.
 
Nakita ko ang tinutukoy ni Ziena nang humarap ang mga lalaki sa kan'ya. May isang babae sa gitna ng mga lalaki, na sa palagay ko'y ka-edad lang ni Ziena. Halatang takot na takot ito at nanginginig pa.
 
"Wow, miss. Ang tapang natin, ah," patawa-tawang sagot no'ng isang lalaki na mukhang adik.
 
"Talagang hindi uubra sa 'kin ang mga katulad n'yo!" matapang na sagot ni Ziena, sabay bato ng isa pa niyang sapatos.
 
Mas'yado talagang matapang ang babaeng ito.
 
"Naka-dalawa ka na, ngayon ako naman."
 
Akmang hahablutan niya si Ziena sa braso, kaya mabilis akong lumapit at sinuntok ang mukha niya. Napaupo siya sa kalsada dahil sa lakas ng suntok ko.
 
"Pakialamero ka!"
 
Sumugod din sa'min 'yong apat na lalaki, marahan ko namang hinawi si Ziena sa likod ko at naunang sumuntok sa mukha no'ng isa. Natamaan ako ng isa sa bandang pisngi, pero nakabawi rin ako agad.
 
Isa ko silang pinatumba sa kalsada. Akmang susugurin ko pa sila ulit ng may kamay na humawak sa kaliwang kamay ko at hinatak ako paalis.
 
"Sandali, hindi pa ako tapos sa kanila," pigil ko sa kan'ya.
 
"Tapos na. Uuwi na tayo," patuloy lang siya sa paghatak sa akin.
 
"Hindi ko pa nababasag ang mukha nila, kaya hindi pa," I pissed. "At saka, 'yong babae," I added.
 
"Naka-takbo na siya habang nakikipag-bugbugan ka," she calmly said.
 
"Paano 'yong kotse ko?"
 
"P'wede mo namang balikan bukas. H'wag ka na ngang makulit, Leonidas," asik niya sa 'kin.
 
"Oo na, oo na," I shook my head.
 
Ibang klase talaga ang babaeng ito. Siya lang may kayang kumausap sa akin nang ganito. Hindi ko rin talaga maintindihan kung bakit hinahayaan ko lamang siya.
 
Tumigil ako sa paglakad, kaya napatigil din siya. Naalala ko kasing binato niya kanina ang mga sapatos niya kanina, kaya naka-paa lang siya ngayon.
 
Lumuhod ako para hubarin ang sapatos ko.
 
"Ano naman ang ginagawa mo?" she confusingly asked.
 
Hindi ako sumagot hanggang sa mahubad ko ang sapatos ko. Alam kong malaki ito sa kan'ya, pero hindi naman p'wedeng hayaan kong naka-paa siya.
 
I stood up and said, "Wear this." I handed her my shoes.
 
"Huh? Bakit ko naman isusuot 'yan?" She crossed her arms in front of her chest.
 
"Kasi binato mo ang sapatos mo kanina do'n sa mga lalaki at naka-paa ka ngayon?" I sarcastically answered.
 
"Ano naman? Hindi naman ito ang unang beses na nag-paa ako sa kalsada, kaya ayos lang," she casually said before starting to walk again.
 
"Sige. Gagayahin na lang kita," I smirked, before throwing my shoes on the side of the street.
 
She stopped walking, then looked at the shoes that I threw, and then stared at me like I did a very stupid thing.
 
"What?" I unknowingly asked.
 
"Bakit mo tinapon? Sayang 'yon, baliw ka," asik niya sa 'kin.
 
"Ayaw mong isuot, eh. Kaya ayaw ko na rin," I held her right hand, "Tara na."
 
This time, ako naman ang humawak sa kamay niya. Sumunod lang siya sa akin at hindi na nagsalita.
 
We walked through the streets while I'm holding her hand. It's already dark, but there are still several people walking outside.
 
And it's weird, but I don't want to let go of her hand.