Faking Love

chapter 22

"Άσε με να έρθω μαζί σου, είναι το μόνο λογικό"
Ο Τζος γύρισε και με κοίταξε με βαριεστημένο βλέμμα. Στριφογύρισα τα μάτια μου. Ήταν απτόητος. Με γύρισε μπρούμυτα με μια κίνηση και πέρασε την παλάμη του από τα οπίσθια μου.
"Κοκκίνησαν" μουρμούρισε μαγεμένος. Του χαμογέλασα πλατιά και τα σήκωσα προς το χέρι του παιχνιδιάρικα. Ο Τζος γέλασε σιγανά και σηκώθηκε από το κρεβάτι.
"Που πας;" τον ρώτησα
Τον ακούσα να ανοίγει τα συρτάρια του μπάνιου και ήρθε προς το υπνοδωμάτιο, κρατώντας μια κρέμα.
"Θα σου βάλω κρέμα, θα νιώσεις καλύτερα"
Έριξα το κεφάλι μου και έκλεισα τα μάτια μου.
"Σε πόσες το έχεις κάνει αυτό, Τζόσουα;" τον ρώτησα χιουμοριστικά, όμως η ιδέα του Τζος να απλώνει κρέμα σε άλλη γυναίκα έστειλε ένα αίσθημα ζήλιας σε όλο μου το αίμα. Γέλασε και με χαστούκισε ελαφρά.
"Δεν το απαντάω αυτό" μουρμούρισε. Μούγκρισα εκνευρισμένη.
"Μαλάκα"
Ξαναγέλασε αλλά αυτή την φορά άρχισε να απλώνει την κρύα κρέμα και κράτησα μέσα μου την ανάγκη να βογκήξω από ανακούφιση. Αυτό ήταν καλό. Τόσο καλό. Θα μπορούσα να το συνηθίσω.
"Σε παρακαλώ, άσε με να έρθω στην Μόσχα. Ήδη έχω αρχίσει να μαθαίνω ρώσικα"
"Μάντισον, πρέπει να το κάνω αυτό μόνος, είναι οι γονείς μου" ένιωσα την φωνή του να ραγίζει. Δεν ήθελα να τον κάνω να μιλάει γι' αυτούς συνέχεια, όμως δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του. Ήταν σημαντικό και ήθελα να είμαι εκεί να τον υποστηρίξω. Να γίνω ο ώμος που μπορεί να κλάψει πάνω.
"Είμαστε μαζί, άρα θα με πάρεις μαζί. Θέλω να είμαι εκεί για σένα, Τζος. Είναι κρίμα να το περάσεις μόνος σου, πίστεψε με θα σου είμαι χρήσιμη."
Έβγαλε μια ανάσα ενοχλημένος. Σταμάτησε να με τρίβει.
"Μην γυρίσεις, άσε να απορροφηθεί η κρέμα" με πρόσταξε. Τον άκουσα να φοράει το μποξεράκι του και ήρθε ξαπλώνοντας δίπλα μου. Το ένα του χέρι ήρθε πίσω από το κεφάλι του και το άλλο με αγκάλιασε. Τα δάχτυλά του πέρασαν από τα ανακατεμένα μαλλιά μου.
"Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αποφύγω, έτσι;"
Κούνησα το κεφάλι μου. Αναστέναξε και με φίλησε στο κρόταφο.
"Καλά, μωρό μου. Θα έρθεις"
Χαμογέλασα. Ρωσία, σου ερχόμαστε.

Η ώρα ήταν περασμένες 8. Αφού, ο Τζος συμφώνησε με την ιδέα μου να έρθω μαζί του, μου έφτιαξε πρωινό και καθίσαμε να κλείσουμε εισιτήρια. Κανόνισε να μείνουμε στο σπίτι του ξαδέλφου του και της αρραβωνιαστικιάς του, αν και προτιμούσε να μείνουμε οι δυο μας σε ένα ξενοδοχείο.
"Δεν έχεις το πατρικό σου;" τον ρώτησα διστακτικά. Κούνησε το κεφάλι του και δεν είπε άλλη λέξη. Νιώθω πως κάθε φορά που τον ρωτούσα κάτι για το παρελθόν του άνοιγα μια καινούργια πληγή, όμως βαρέθηκα να ζω στην άγνοια. Έτσι, αποφάσισα πως κάθε μέρα θέλω να παίρνω και ένα μικρό κομμάτι του. Δεν χρειαζόταν να μου πει τα πάντα τώρα, με τον καιρό όλα αυτά. Τον βοήθησα να καθαρίσουμε την κουζίνα του και ντύθηκε να φύγει για δουλειά. Ήμασταν σχεδόν άυπνοι όμως αυτό δεν με πείραζε, είχα πολλά στο μυαλό μου. Έβαλα και εγώ τα ρούχα της χθεσινής νύχτας, οδήγησα προς το διαμέρισμα μου, άλλαξα και έφυγα κατευθείαν για την δουλειά. Η Σιέρρα δεν έδειξε ιδιαίτερη χαρά με την απόφασή μου να χρησιμοποιήσω τις μέρες που είχα άδεια και να λείψω σχεδόν μια εβδομάδα. Το κινητό μου άρχισε να δονείτε πάνω στο γραφείο μου και κοίταξα την οθόνη: ΤΑΙΛΕΡ. Έβγαλα ένα επφώνημα εκνευρισμού καθώς είχα ξεχάσει τελείως πως δεν του είχα μιλήσει καθόλου από τότε που είχα γυρίσει από τον γάμο και επιπλέον δεν είχα σκαρφιστεί μια δικαιολογία που θα είμαι στην Μόσχα με τον Τζος. Σκατά. Αλλά από την άλλη είναι ο αδελφός μου, τον αγαπάω και δεν μπορώ να τον αποφεύγω -ή να του λέω ψέμματα στην προκειμένη περίπτωση- για πάντα. Το σήκωσα και το έβαλα στο αυτί μου.
"Ναι;"
"Να και η χαμένη μου αδελφή" μονολόγησε ο Τάι και χαχάνισα. Που να ξερε...
"Για σταμάτα επιτέλους..."
"Είσαι ακόμη θυμωμένη μαζί μου;" ρώτησε ξαφνικά και έμεινα μετέωρη. Αναστέναξα και έριξα την πλάτη μου πίσω στην αναπαυτική καρέκλα. Ήμουν; Ναι. Όχι. Δεν ξέρω. Από την μια, συγχώρεσα την Κέιτι, όμως ο Τάι έκανε αυτό που δεν ήθελα με τίποτα να κάνει: την πλήγωσε. Δεν ήθελα να γίνω ο μεσάζον της σχέσης τους και όποτε υπήρχε πρόβλημα να τρέχουν σε έμενα για να βρω την μαγική λύση.
"Δεν το έχω αποφασίσει ακόμη, πως πάνε τα πράγματα με την Κέιτι;"
Ήταν η δική του φορά να αναστενάξει. Η Κέιτι μετά από εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκε σπίτι μου δεν μου ξαναμίλησε για τον Τάι, όμως ήξερα πως την ενοχλούσε.
"Σκατά. Την παίρνω τηλέφωνο και δεν απαντάει, νιώθω απαίσια που την πλήγωσα, Μάντι" η φωνή του σιγανή και τσακισμένη. Δεν είχα ακούσει τον Τάι να μιλάει έτσι για καμία του κοπέλα. Όλοι στην οικογένεια ξέραμε πως δεν κρατούσε σχέση πάνω από εβδομάδα, οπότε μου ήταν ασυνήθιστο όλο αυτό.
"Η Κέιτι θέλει χρόνο, Τάι. Μόνο αυτό μπορώ να σου πω"
"Ναι, ξέρω και ο Τζος μου είπε το ίδιο..."
Είχε μιλήσει στον Τζος; Στριφογύρισα τα μάτια μου, φυσικά και του είχε μιλήσει γι'αυτό. Ήταν ο φίλος του.
"Τάι...θα φύγω για επαγγελματικό ταξίδι αυτή την εβδομάδα που έρχεται στο Σιάτλ. Η Σίερρα έχει ένα μίτινγκ εκεί και με χρειάζεται"
Ορίστε, το είπα. Ασχέτως, αν έτρεμε λίγο το πόδι μου από το άγχος, μήπως καταλάβει από τον τόνο της φωνής μου πως του λέω ψέμματα.
"Και εσύ θα φύγεις;" παραπονέθηκε και μούγκρισε εκνευρισμένος.
"Ποιος άλλος θα φύγει;"
"Ο Τζόσι, έχει μια δουλειά στην Ρωσία. Θα με αφήσετε μόνο μου"
"Νομίζω πως έχεις και άλλους φίλους" αστειέυτηκα και εκείνος γέλασε βρίζοντάς με.
Όταν το κλείσαμε, χάρηκα που πλέον ήμουν καλά και με τον αδελφό μου αλλά ένα αίσθημα ενοχής έφιγγε την καρδιά μου κάθε φορά.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις αυτό μαζί" μου είπε αυταρχικά.
Άρπαξα το κοντό μαύρο φόρεμά από τα χέρια του και το πέταξα μέσα στην ντουλάπα. Ο Τζος στένεψε τα μάτια του και σηκώθηκε από την άκρη του κρεβατιού που καθόταν και σταμάτησε μπροστά στην ακατάστατη ντουλάπα μου. Γονάτισα και άρχισα να διπλώνω τα ρούχα μου. Είχαν περάσει λίγες μέρες και αύριο θα πετούσαμε για Μόσχα. Ο Τζος είχε έρθει σπίτι μου να κοιμηθεί, αφού πρώτα με μάλωσε που δεν έφτιαξα ακόμη την βαλίτσα μου. Πήρα μαζί μου φούτερ, ζεστά πουλόβερ, κασκόλ, γάντια, σκουφιά, παλτό και...ωχ εσώρουχα. Όταν πήγα να σηκωθώ, κοίταξα τον Τζος που είχε την πλάτη του σε εμένα σκαλίζοντας ένα συρτάρι. Πάνω στην ανοιχτή βαλίτσα προσγείωθηκε ένα κόκκινο δαντελωτό στρινγκ, έπειτα ακολούθησε ένα παρόμοιο σουτιέν. Γύρισε και μου χαμογέλασε πονηρά, σηκώνοντας στα χέρια του ένα μαύρο δαντελωτό κορμάκι που μόνο μια λεπτή διαφάνεια κάλυπτε τις ρώγες μου. Το πέταξε κι αυτό μέσα στην βαλίτσα.
"Τζος αυτά τα εσώρουχα τα είχα αγοράσει πριν χρόνια, παίζει να μην μου κάνουν καν" διαμαρτυρήθηκα αν και ήθελα να τα δει φορεμένα πάνω μου. Χαχάνισε και συνέχισε να μου πετά τα πιο σέξι εσώρουχα που είχα, μαζί με ζαρτιέρες. Μούγκρισα εκνευρισμένη.
"Θα τα φορέσεις όλα" πρόσταξε και ήρθε κοντά μου σηκώνοντας με όρθια. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε όταν με έπιασε από την μέση δυνατά, κατέβασε το κεφάλι του στο αυτί μου και ψιθύρισε: "και μετά θα με αφήσεις να στα βγάλω"
Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και κρατήθηκα να μην βογκήξω από την ανυπομονησία να με δει με αυτά.
"Δεν θα είμαστε μόνοι μας" μουρμούρισα και έγειρα το κεφάλι μου στο στήθος του και τραντάχτηκε από το σιγανό του γέλιο.
"Αυτό θα είναι μια πρόκληση για σένα, κάνεις φασαρία"
Δήθεν προσβεβλημένη τον χτύπησα απαλά στο στήθος. Γέλασε ξανά και σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών ώστε να τον κοιτάω μέσα στα μάτια. Ήταν τόσο καθαρά και γαλάζια που ένιωθα να χάνομαι μέσα τους.
"Και εσύ δεν είσαι ο πιο ήσυχος" μουρμούρισα και έκλεισε το μάτι του.
"Εσύ φταίς" μου είπε, με σήκωσε στην αγκαλιά του και μου έδειξε πόσο ήσυχος δεν είναι.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΤΕ!!!!