Tek Dilek

Ufak Bir Sinir Krizi

Uyandığımda tepedeki güneş gözümü kamaştırıyordu. Birkaç kez gözlerimi kırptım,sonra sıkıca kapattım. Bağırmaya başladım. Annemi istiyordum. Gelip beni yataktan kaldırmasını,balkondan içeri alıp yemeğimi yedirmesini özlüyordum. Ama böyle bir şeyin gerçekleşmesi artık imkansazdı. O melek olmuştu yada ben öyle sanıyordum. Konuşmaya çalışıyordum ancak ağzımdan sadece boğuk sesler çıkıyordu. Bu hayata lanet okumak istiyordum fakat bunu hiç bir zaman yapamayacaktım. Babam geldi beni kucağına alıp sandalyeme oturttu. Aklım halen annemdeydi her zaman onu düşünüyor onu düşlüyordum. Gözümün önüne silik görüntüler geliyor hemen ardından hafızamdan siliniyor bir daha hatırlayamıyordum. Babam beni odasına götürdü. Koltuğuna oturdu daktilonun başına geçti hem yazıyor hemde sesli düşünerek bana fikirlerimi soruyordu. Keşke cevap verebilsem"Hayır,Cengiz,Mehtaba hissettiklerini söylesin mutlu ve sıcak bir yuvaları olsun"diyebilseydim,babam ise "öyle olmaz,bir zaman sonra hikayenin akıcılığı kalmaz" diyerek karşılık verseydi. Babam koltuğundan kalktı mutfağa gitti. Birkaç dakika sonra döndüğünde ise elinde birkaç şey ve iki elma vardı. Elmalar dan birisinin kabuğunu soyup ikiye böldü içinden orta kısmını kesip rendeledi. İstemediğim halde kaşık ile bana yedirmeye çalıştı. Elimle kaşığı düşürdüm, babamda son zamanlardaki hareketlerinden dolayı bana sinirliydi bu ise son damla olmuş bardağı taşımıştı. Arkasındaki askıdan kabanını ve kasketini aldı. Odadan çıktı ve kapıyı çarpıp gitti. Odada tek kaldım yaz sıcağı evi sarmış ama babamın odasına ulaşamamış tı,evin diğer kısımlarına nazaran daha serindi. 5 dakika sonra dış kapını kapandığını duydum sanırım yalnızca oda da değil evde de tektim. Artık beklemekten ve düşünmekten başka birşey kalmamış tı. Bu ikisinden birinde karar kılmalıydım. Düşünmeyi seçtim. Nede olsa kendi iradem ile yapabildiğim tek şeydi.
Düşündüm, saatlerce düşündüm. ne düşündüğümün neyi düşünmek istediğimin pek bir önemi yoktu. Acıktığımı hissettim. Babamı beklemeye başladım. Boş durmamam lazımdı tekrar düşler alemine daldım. Kâh bir atın sırtında koşturuyor kâh bir uçağa binmiş bulutların tepesinde gün batımını seyrediyordum. Ama bu hayaller yetersizdi ve asla gerçekleşmeyecek ti. Ani bir öfke damarlarımda dolaştı. Bu öfkenin sebebi ise düşünmekten başka hiçbir şey yapamamamdı. Ama o dakikadan itibaren birşeylerin değişmesi gerektiği beynimi kurcalayıp duruyordu. Babamı beklemekten başka bir şey yapamazdım.