Proloog

140 15 22
                                    

Hier alvast het voorproefje van wat je kan verwachten! Ik ben nog bezig met het verhaal, maar als ik verder ben zal ik zeker af en toe een stukje posten. Veel plezier!

Vanaf het balkon kijk ik toe hoe ze ijverig achter haar bureau op een papier zit te schrijven. De frons tussen haar wenkbrauwen en de tong die ze uitsteekt terwijl ze schrijft zorgen voor een kleine glimlach op mijn gezicht. Zachtjes klop ik op de glazen deur. Geschrokken draait ze haar hoofd naar de deur. Als ze mij ziet glimlacht ze en staat ze op. Ze loopt langzaam naar me toe, maar blijft voor de deur met haar handen op haar rug staan. Ik kijk haar geamuseerd aan, terwijl ze haar tong uitsteekt. Ik doe alsof ik weg wil gaan en zwaai nog even naar haar. Snel maakt ze de deur open en stapt opzij zodat ik naar binnen kan. Zonder dat ze met haar ogen kan knipperen zit ik al op haar grote bed. Ze draait zich naar me om en kijkt me met pretlichtjes in haar groene ogen aan. Dan loopt ze naar me toe en kruipt op haar knieën het bed op. Onderzoekend kijkt ze me aan.

'Wat doe je hier?' vraagt ze argwanend.

'Niet blij me te zien?' vraag ik grijnzend. Meteen krijgt ze een blos op haar bleke wangen.

'T-tuurlijk wel,' stottert ze. Ik grinnik zachtjes en laat me achterover vallen op één van haar kussens. Het harige, witte kussen kietelt in mijn nek. Ik haal mijn neus op en haar geur dringt mijn neus binnen. Vers gemaaid gras en rozen. Het blijft stil in de kamer. Ik ga langzaam weer overeind zitten en kijk haar aan. Haar zwarte haren hangen als een gordijn voor haar gezicht, haar groene ogen kijken naar haar zeeblauwe dekbed en ze frunnikt zenuwachtig aan haar zwart-wit gestreepte shirt.

'Wat is er?' vraag ik bezorgd. Ik schuif dichter naar haar toe, sla een arm om haar middel en trek haar dichter tegen me aan. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en een hand op mijn donkere spijkerbroek. Grinnikend schuif ik een arm onder haar benen, til haar op en zet haar op mijn schoot. Haar groene ogen kijken mij aan en lijken dwars door me heen te kijken. Ik buig een beetje naar voren en geef haar een klein kusje op haar neus. Ze glimlacht voorzichtig, heft haar hoofd een beetje en kust me. Haar lippen voelen zacht aan op mijn huid en ik kus haar voorzichtig terug. Dan trek ik mijn hoofd terug en stel mijn vraag opnieuw.

'Wat is er?'

'Ik weet wat jij bent, dat jij bijzonder bent,' zegt ze zuchtend. 'Je hebt gezegd dat ik ook bijzonder ben, dat ik anders ben. Maar- maar wat ben ik dan?'

'Waarom wil je dat weten Ly?' vraag ik nieuwsgierig. Ze zucht.

'Snap je dat dan niet?' vraagt ze, terwijl ze rechter gaat zitten. 'Snap je niet dat ik wil weten wat ik ben? Nadat ik zeventien jaar lang heb gedacht dat ik normaal was en dan kom jij om te zeggen dat ik bijzonder ben. Anders dan andere. En dan dat wat er gebeurt is met die Alcippe, en wat Dux zei, ik krijg er de kriebels van.''

Ik schud mijn hoofd en zucht. Ze wil van mijn schoot af schuiven, maar ik houd haar tegen.

'Goed, ik zeg het.'

'Maar?' vraagt ze terwijl ze me vragend aankijkt.

'Hoezo maar?'

'Je zegt het alsof er een maar is. Of niet?'

'Oké, oké er is een maar. Je mag niks, maar dan ook niks aan anderen doorvertellen.'

Adelyta knikt zachtjes en ik zucht.

'Nephil. Filiae homo et angelus,' mompel ik zacht.

Dochter van Mens en EngelWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu