Too fat for you

Hoofdstuk 11

We stappen uit de auto en pakken een winkelwagentje. Mijn vader heeft het recept op een papiertje geschreven en in zijn kookmap gedaan. Vlak voor we weggingen dacht ik nog aan de ingrediënten. Dus ik ging naar de plek waar de kookboeken normaal altijd lagen, in de boekenkast, maar hij was spoorloos. Ik raakte in paniek en begon mijn moeder te roepen.
"Mama! De map van papa, hij is spoorloos! Echt waar! Ik heb echt overal gezocht, maar ik kan hem echt nergens vinden." Mama keek een beetje voor zich uit net alsof ze aan het nadenken was. "Wat sta je daar nou?" Ze schrok op uit haar gedachten. "Uhh, die kookmap ja, die heb ik een speciaal plekje gegeven in de slaapkamer. Ik pak hem wel even." En ze loopt naar boven.
Met dat briefje loop ik door de supermarkt. Mama is ondertussen even andere boodschappen aan het doen. "Spaghetti, tomaten, gehakt..." Ik neem even alle ingrediënten door en dan bedenk de snelste route door de supermarkt. Wanneer ik alles heb zoek ik mama op. Ze staat bij de drank afdeling en staart naar een fles whiskey. Ik zie allemaal scenario's van vroeger door mijn hoofd spoken. Ik ren naar haar toe en trek haar weg, weg van verleiding. Alleen ruw als ze is trekt ze zich los en loopt verder. Ik volg haar naar de kassa. "Wat was dat net?" Vraag ik dringend aan haar. "Je wilde zeker weer drinken? Of niet soms." Sis ik. Ik doe moeite om niet de hele supermarkt bij elkaar te schreeuwen. "Sorry." Sorry? Is dat het enige wat ze kan zeggen? Blijkbaar. Wanneer we afrekenen is de sfeer gespannen. Dat kan nog leuk worden vanavond.
"Sorry mam, maar ik wilde dit niet nog een keer." Zeg ik zachtjes, wanneer we in de auto zitten. "Ik wil je gewoon niet nog een keer kwijt." Zeg ik nog steeds fluisterend. "Geeft niet, 't is mijn fout. Ik dacht, vanavond denken we toch een beetje terug aan papa dus ik sla alvast aan in voor als ik weer verdrietig wordt. Ik zag dat jij nog bezig was, maar ineens kwam jij eraan gerend. Oh het spijt me zo." Ik ben tevreden dat we het hebben uitgepraat. Nu gaat het toch nog wat worden vanavond.
Ik ga achter het fornuis staan. Heerlijk even koken. Een tijdje geleden kookte ik wat vaker voor mama, maar daar had ik op het laatst geen zin meer in. Dus werden het kant-en-klaar maaltijden van de supermarkt op dorp.
Ik dek de tafel netjes en roep mama dat we gaan eten. Tijdens het eten hebben we het over van alles en nog wat, behalve over school. Daar is ze nooit echt geïnteresseerd in geweest, maar goed ook want ik schaam me diep dat ik geen vrienden heb op school. "Schat, je hebt echt heerlijk gekookt, mijn complimenten!" Zegt mijn moeder glunderend. "Ik heb straks nog een verassing voor je, omdat je zo heerlijk heb gekookt. Chocolademousse, dat is je lievelingstoetje toch?" Wacht, hoorde ik daar chocolademousse? Een paar weken geleden misschien. Dat is echt véél te vet voor mij. "Mama, ik voel me niet zo lekker." Als antwoord krijg ik een verbaasde blik. "Maar je hebt net zo lekker gegeten. Hoe kan dat nou zo plots?" Ze houdt haar hand op mijn hoofd en kijkt me hoofdschuddend aan. "Je kunt wel een beetje proberen, toch? Ik dacht dat ik je hier mee zou verwennen." Voor ik er nog iets aan kan doen zeg ik al: "Oké, ik probeer wel een stukje."
Na het eten zit ik vol met schuldgevoelens. Ik ga naar de badkamer. Ik ga ervoor zitten, net als een tijdje terug. Ik doe mijn vinger in mijn mond en steek hem voorzichtig naar achter. Het doet pijn, maar het moet. Ik duw hem langzaam naar verder. Ik schrik als ik voetstappen hoor. Nee! Ik ben de deur vergeten dicht te doen!
Ohnee ze is de deur vergeten op slot te doen! Hoe zal het aflopen?
Vote // Comment