Öyle bir karmaşa içindeyim ki Beni orada kimse bulamayacak gibi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İnsan yaşadıkları şeyler doğrultusunda bazen kendini karmaşa içinde bulabiliyor. Bu ne kadar normal olsada o an sanki bu karmaşık durumu sadece bizim yaşadığımızı, herkesin çok mutlu olduğunu düşünüyoruz. Öyle değil. Herkes yaşamı süresince bir çok problemlerle karşı karşıya kalabiliyor. Bu çok normal. Bizim tek hatamız her şeyi felakete sürüklemek. Kafamızda senaryolar kurmak. Halattaki düğüme bir düğümde biz atıyoruz. Bunun sadece kendimize zarar verdiğini başka bir şeye yaramadığını öğrenmemiz gerekiyor. Düğüm üzerine düğüm atmak yerine ya o düğümü çözmeye çalışmalıyız ya da ipi koparıp atmalıyız. Hayatta her şey mükemmel de olamaz. Hep en iyisi, en güzeli olsun isteriz ama bunun imkansız olduğunu da biliriz aslında. O karmaşadan kendini sadece sen çıkarabilirsin. Kimse hiç bir şey yapamaz. Bazen biz "Hiç bir şey yapmayalım öyle bekleyelim her şey kendiliğinden hallolsun, yorulduk," diyoruz. Sonucunda ise görüyoruz ki biz harekete geçmediğimiz sürece kimse bizim için hiç bir şey yapmıyor. Bir kuşu kafesinden çıkartıp, müdahale etmeden geri kafese girmesini beklemek gibi... O kuşun uçacağını ve gideceğini biliyorsun ama amaçsız bekliyorsun. O kuştan yapamayacağı bir şey bekliyorsun. Kuşu kafesten çıkartan da sensin, geri girmesini bekleyende. Sonucunda ne olacağını bildiğimiz ama yinede göz göre göre yaptığımız hatalardan biri değil mi bu? Ne bu karmaşa ne de sevinçler hiç bir duygu namütehani değildir. Ne sevinçler ne de hüzünler bakidir. Sabırda bir duadır.
