Δεν το άξιζε....

.......

    Η Εύα ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι . Ένα 16χρονο κοριτσι με καστανοξανθα μαλλιά,μαύρα μάτια και λεπτό κορμί. Δεν είχε πολλούς φίλους,λίγους και καλούς. Δεν της άρεσε να "ανοίγετε", να λέει αυτά που νιώθει και αυτά που την προβληματιζουν. Δεν ήθελε να δείχνει αδύναμη και ευαίσθητη. Δεν της άρεσε να την λυπούνται. Δεν ήταν του χαρακτήρα της. Σταμάτησε να δείχνει κάθε συναίσθημα αδυναμίας όταν μπήκε στην εφηβεία. Δεν ήταν εύκολο.  Είχε συνηθίσει να εκδηλώνεται και να δείχνει με κάθε τρόπο τα συναισθήματα της. Όποιο συναίσθημα και να ήταν αυτό,λύπη,χαρά,θυμό,κ.α. Με τα χρόνια όμως κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν καλό.  Γιατί όταν κάποιος την έλεγε/έκανε κάτι για να την κάνει να νιώσει άσχημα εκείνη έδειχνε ότι εκείνος το πέτυχε και ότι τα κατάφερε να την κανει να νιώσει  σαν σκουπίδι.
   Έτσι, όταν σταμάτησε να δείχνει την ευαίσθητη της πλευρά και άρχισε να συμπεριφερεται στους γύρω της όπως της συμπεριφερονταν εκείνοι, δεν της έλεγαν τίποτα. Ή ακόμα και αν της έλεγαν έδειχνε ότι δεν την ένοιαζε.

  Με τον καιρό όμως αυτή την "αναισθησία"  δεν την έδειχνε μόνο στους γύρω της . Αλλά και στον εαυτό της. Σταμάτησε να κλαίει  ή να ξεσπάει με οποιονδήποτε τρόπο κάθε  φορά που κάτι δεν πήγαινε καλά και απλά έπαιρνε μια βαθιά ανάσα και το αποδεχώταν. Σταμάτησε να νιώθει χαρά ή λύπη ή απογοήτευση ή ότιδηποτε άλλο. Το μόνο συναίσθημα που άφηνε στον εαυτό της να νιώσει ήταν ο θυμός. Όλη η θλίψη της μετατρέπονταν σε θυμό.  Έναν θυμό που την έπνιγε μέρα με την μέρα.

Δεν είχε καλή σχέση με τους γονείς της ή με το φαγητό ή με τον εαυτό της. Είχε όμως συχνή επαφή με την λεπίδα που υπήρχε κρυμένη στο συρτάρι της αλλά και με την τουαλέτα της ,μετά από κάθε γεύμα. Όμως ένα από τα αντικείμενα που μισούσε πραγματικα μέσα στο σπίτι της, ήταν οι καθρευτες. Τους μισούσε τόσο πολύ, της υπενθυμίζαν κάθε φορά που κοιτούσε σε έναν πια είναι.  Και όπως είπα και πιο πάνω δεν της άρεσε αυτό που ήταν. Ο καθρέφτης στο δωμάτιο της ήταν σκεπασμένος με μια κουβέρτα. Δυστυχώς όμως δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο και στους υπόλοιπους του σπιτιού. Κάθε φορά που έβλεπε το άθλιο πρόσωπο της και εκείνο το απαίσιο,κοκαλιαρικο κορμί της, αηδιάζε  και το μόνο που ήθελε ήταν να σπάσει τον καθρέφτη,να πάρει ένα κομμάτι του και να το πιέσει με δύναμη στον καρπό της. Όμως δεν ήταν αρκετά θαρραλέα για αυτό. Πάντα παρακαλούσε το μυαλό της να σταματήσει να δειλιάζει και να το κάνει. Αλλά η λεπίδα πάντα σταματαγε στην "ασφαλής ζωνη" και ο καθρευτης παρέμενε ενωμένος και λαμπερός.