Sapık!.

56- Zombi.

Aman Allah'ım 1M olduk. Bir dönemler kimse yorum yapmıyorken şu an 1M sevincini yaşıyorum ve buna BA-YIL-DIM. Nice milyonlara sapıklarım :') Hepinize 1M kere teşekkür ederim petitolarım. Bölümün gecikme sebebi en sonda. Bölüm sayfa sayısı olarak nasıl bilmiyorum ama olayları uzun tutmaya çalıştım. Final her an olabilir. Yine özel bölüm yazacağım, karakterlerim sizi bırakmayacaklar. Facebook grubumuza gelin. Çok sessiz gerçekten. Belki sohbet gurupları açarız ve benimle sohbet edebilirsiniz!

Mesaj da atın, boşsam cevap veriyorum. 

Medyada karakterlerimizin şebek halleri. Şarkı yine benim bir tanem sjjshs

Tekrar 1M için öpüyorum hepinizi :') İyi okumalar.

—

"Ne evlenmesi? Neler oluyor?"

"Sen anneni boş ver yavrum. Daha yeni uyandın söylediği sözlere bak..." Abimle annem babama tip tip bakarken babam onları umursamayıp, kocaman sarıldı, "Aramıza tekrar hoş geldin bir tanem." "Hoş buldum."

"Aylinciğim! Kendini nasıl hissediyorsun canım? Bir yerin ağrıyor mu?"

Bu sefer tip tip bakma sırası bana geçmişti ve Melek teyzeye uzun uzun baktım, ben bıçaklanmıştım! Bıçak bıçak! Daha yeni kurtulmuştum, nasıl iyi olabilirdim? Ha tabii bıçaklanmadan önce de tacize uğramıştım. Hayatımda hiç olmadığım kadar iyiydim be.

"Çok şükür Melek teyze."

Durukan'ın babası da gelip sarıldı. Ardından annem ve abim sarıldılar. Gözlerinden okuduğum kadarıyla, bu mesele burada bitmemişti, "Aylin'i bıçaklayan herif hala bulunamadı mı?"

Abimin cümlesiyle herkes sus pus oldu ancak Durukan dişlerini sıkarak fısıldadı, "Bulunacak. Er ya da geç." Hadi ama! Bunların gerginlikleri hala devam mı ediyordu?

"Tabii ki bulunacak."

Açıkçası abimin söylediği söze hiç şaşırmamıştım. "Anneciğim... O herif kim, tanıyor musun?" Ne diyecektim ben şimdi!? Yardım dilenircesine Durukan'a baktım. Kaş göz hareketi yapıyordu. Ama neyden bahsettiğinden ufacık bir fikrim yoktu.

"Iıı...Şey..."

Lanet olsun! Neden polisiye izlemiyordum ben!? Düşün Aylin, düşün kızım. Omm...

"Onlar fidye istiyorlarmış!"

"Sen bunu nereden biliyorsun kızım?"

Soruyu yönelten babamdı. Tamam ya yaratıcı kızım ben yapabilirim, "Ya şimdi bunlar eskiden polismiş tamam mı? Polislere karşı kin gütmüşler. İşte beni kullanarak hem eski polis arkadaşlarına ne kadar tehlikeli olduklarını göstermek istiyorlar. Hem de bunu aynı zamanda kanıtlamak. Bunu da... Şeyden biliyorum ya-"

"Aylin!"

Kapı açılıp Güneş hızla yanıma gelince ben de içimden şükür namazı kılıyordum, "Beni bırakmayacağını biliyordum pislik petitocu."

O kadar sıkı sarılıyordu ki birazdan büyük babamla beraber okey oynayabilirdik, "Yavaş ol! Kemiklerimi kıracaksın, ah, nefes alamıyorum!"

"Tamam be!" Geri çekilince arkasında mahzun mahzun duran Kerem'i yeni fark etmiştim. Aynı zamanda Güneşin gözünün altındaki, artık mora dönüşmüş kızarıklıkları da ve zombiye benzeyişini de yeni fark etmiştim.

"Kızım ne oldu sana böyle? Zombiye dönmüşsün..."

Kerem tam, 'o her haliyle güzel' demek için ağzını açmıştı ki, ailelerin yanımızda olduğunu hatırlayınca sustu. Güneş de bıyık altından gülüp konuştu, "Acaba kimin için zombiye döndüm? Aa! Sevilmekte yaramıyor bu kıza..."