This is not the end, it's just the beginning

Κεφάλαιο 1

Η κηδεία ήταν εντελώς βουβή.. Λίγοι έκλαιγαν, οι πιο πολλοί παρατηρούσαν την τελετή σιωπηλοι.Τα πόδια μου με πονουσαν τόσο πολύ και είχα σίγουρα στραμπουληξει τον αστράγαλο μου εξ αιτίας μιας "κυρίας" η οποία με έσπρωξε για να βρεθεί πιο κοντά στον ιερεα κατά τη διάρκεια του μυστηρίου.Έγινα έξαλλη αλλά για χάρη της μνήμης του παππού μου αποφάσισα να αρκεστώ σε ένα έντονο βλέμμα και να σιωπήσω.

Πλέον όλοι κατευθυνομασταν προς το μαγαζί όπου θα γινόταν το τραπέζι.Και η διαδρομή στο αυτοκίνητο ήταν αξισου σιωπηλή, στο βάθος ακουγόταν από το ραδιόφωνο χαμηλωμένο ένα ροκ κομμάτι από τα 80's.

Τα μάτια μου ήταν ακόμα πρησμένα από το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας αλλά και από το κλάμα που δεν κατάφερα να συγκρατησω.

Όταν φτάσαμε στο μαγαζί η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο και με βοήθησε να ανέβω τα λιγοστά σκαλιά. Ξέρω όμως ότι ο λόγος που προσπάθησε να με στηρίξει δεν ήταν μόνο για τα σκαλιά αλλά γιατί ήξερε πως η ψυχική κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλει.

Τότε ήταν που τα μάτια μου έπεσαν πάνω σ ένα σερβιτόρο του μαγαζιού. Λίγο πιο ψηλό από μένα και ισως λίγο μεγαλύτερό μου, με σγουρά μαλλιά και έντονο βλέμμα. Μάλλον με είδε και εκείνος ότι τον κοίταζα γιατί τα μάτια μας συναντήθηκαν και όλο αυτό ήταν τόσο έντονο που έστρεψα το βλέμμα μου αλλού ντροπιασμενη.

Εκατσα στο τραπέζι με τους γονείς μου και περίμενα το φαγητό να σερβιριστεί.
Οι συγγενείς που ερχόντουσαν για να συλλυπηθουν ακόμα και για δεύτερη φορά στο τραπέζι ήταν πολλοί. Άλλοι με αγκάλιαζαν ή μου εσφιγγαν συμπονετικα τον ώμο.

Ένιωθα άσχημα, τόσο άσχημα.. Και αυτή τη φορά δεν ήταν αποκλειστικά για τον χαμό του παππού μου.. Ένιωθα άσχημα γιατί όσο οι στενοί μας συγγενείς μου προσέφεραν λόγια συμπόνιας εγώ παρατηρούσα τον σερβιτόρο που με ιδιαίτερη επιδεξιότητα τοποθετούσε τα πιάτα και τα μαχαιροπίρουνα στο τραπέζι.

Λίγο πιο πέρα παρατήρησα μια άλλη κοπέλα με παρόμοια σγουρά μαλλιά και τα ίδια παιχνιδιαρικα ματιά.. Φαίνεται σαν να είχαν κάποια συγγένεια.

Απορροφημενη από τις σκέψεις μου δεν πρόσεξα ότι κάποιος προσπαθούσε να μου αφήσει ένα σερβίτσιο μπροστά μου. Τα μάτια μου καρφώθηκαν στο χέρι που κρατούσε το πιάτο. Τα δάχτυλά του ήταν τόσο υπέροχα και φορούσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι. Σιγά σιγά ανέβασα τα μάτια μου για να αντικρίσω για ακόμη μια φορά τα μελια δικά του.
Πήρα το σερβίτσιο από τα χέρια του και σχεδόν τιναχτηκα  όταν για κλάσματα του δευτερολέπτου το χέρι μου ήρθε σε επαφή με το δικό του.