Hiç Kimse {05:00}

Ne Kadar Işık O Kadar Karanlık

Her insanın kendine sakladığı, birkaç kişinin gereklilikten dolayı bildiği, küçük veya büyük sırları olabilirdi. Önemli olan bu sırları güvenli bir şekilde saklamak, etrafındaki insanların bu sırrı saklayabileceğinden emin olmaktı. Ben kendi sırrımı sonuna kadar saklayabileceğime emindim, aynı şekilde etrafımdakilerden de emindim çünkü benim sırrım onların sırlarıydı.

Başımdaki baş havlusunu tek elimle çıkarıp saçlarımı kurularken diğer elimdeki kahve dolu kupa bardak ile pencerenin önüne geçip günlüğümü açtım ve bugünü yazmaya başladım. Küçüklüğümden beri günlük tutmayı severdim çünkü benim için günlükler, kalem ve kağıtlar ya da mektuplar her zaman bir arkadaş veya dosttan daha iyiydi. Kalemler yalan söylemezdi, kağıtlar sizi incitemezdi ve en önemlisi günlükler size yalan söylemezdi. Küçükken sadece öylesine düzensizce yazdığım günlüklerimi atmamış, onlara kıyamamıştım çünkü her ne kadar özensiz olsa da onlar benim tek dostumdu.

Günlüğümü yazmayı bitirip havluyu bir köşeye koydum ardından pencerenin önüne giderek perdeyi hafifçe kavradım. Parmaklarım saten kumaşta sıkı sıkı dururken küçük bir şekilde perdeyi açtım ve hâlâ öylece karanlıkta oturan Çağın'a gözüm çarptı. Belkide bilerek direkt ona bakmıştım, bilmiyordum ama ona bakmak bir saat önce zihnimde biriken külleri savurdu. Onun ile konuşmayı pek uzun tutmamış ve yaklaşık 15 dakika sonra aceleyle oradan çıkmıştım ve hissettiğim korkunun yanlış bir korku olduğunu, tek kalıp gerginlikten dolayı donan düşüncelerim sıcağın etkisi ile çözülünce anlamıştım. Fakat bunu idrak edene kadar oldukça saçma davranmış ve neredeyse yanlış şeyler yapacak kıvama gelmiştim. Bu yüzden sırrımın verdiği güven hissini bile görememiştim. Lâkin biliyordum ki, benim sırrımı öğrenmek kimse için kolay olmayacaktı; evet, bunu biliyordum çünkü sırrımın verdiği etkiye güveniyordum.

Derin bir nefes verip kahveden büyük bir yudum alırken gözlerimi ondan zorlukla ayırıp etrafa baktım. Karanlık sokakta birkaç köpek caddeye doğru koşturuyordu; onun dışında bahçesinde oturan tek insan, sokaktan geçen tek bir varlık yoktu. Sadece o, elinde okuduğu kitaba son derece odaklı olan, bacakları önündeki masaya uzatılı şekilde oturan Çağkın Köhneli vardı.

Telefonumdan gelen mesaj sesi ile daldığım yerden çıkarken irkildim ve elimdeki kahve bardağı titredi. Ördeği sıkı sıkı tutan parmaklarım yavaşça sökülürken son kez ona baktım ve ardından düşünmeden perdeyi kapattım. Yatağımın köşesinden gelen ışıktan telefonumun orada olduğunu anlatarak oraya ilerledikten sonra telefonu elime alarak yatağa oturdum ve kilidi açtım. Mesaj, iş yerimin oluşturduğu grup UPAM'dan geliyordu; Cenk Bey'den mesaj atmıştı.

Cenk Bey: Yarın ayın ve haftanın ortası unutmayalım, arkadaşlar.

Ayın ve haftanın tam ortasına denk gelen bu toplantılara katılma izni olmayan gruptan olduğum için mesaj beni ilgilendirmiyordu. Bu yüzden onaylayan mesajlara hızlıca göz attıktan sonra uygulamadan çıkacakken hızla yükselen mesajların arasında kendi adımı okumamla dikkat kesilip ciddiyetle mesajlara baktım. Cenk Bey, benim adımı toplantıya katılamam ve onaylanması için gruba sunmuştu. Nedenini anlamadığım için şaşırmış bir şekilde kalakaldığımda olayları bağlamaya çalıştım ve benimle aynı pozisyonda olan Ceren'in günlerdir işe gelmediği aklıma geldi. Sanırım Cenk Bey, o olmadığı için beni istiyordu.

Bu çok büyük bir fırsattı, hatta belkide tek fırsattı bu yüzden fırsatı kaçırmak benim için büyük bir aptallık olurdu; hemen toplantıya katılabileceğimi yazdığımda, Cenk Bey onaylanması için tekrar mesaj attı. Birkaç kişi onaylarken bazıları onaylamıyordu ama yinede Cenk Bey oranlara bakmayacaktı, sadece gösteriş olsun diye oylamaya açıyordu bu sebeple oranları saymadım çünkü zaten Cenk Bey kendi fikrini kabul edecekti. Heyecanla kasılan mideme biraz daha kahve gönderdim.