ATEŞ

14'•1

"Bir şey söylemeyecek misin ?" Gözlerimi uçuşan perdeden dakikalarca ayırmamıştım . Düşünmeye ihtiyacım vardı . Yaşadığım şoku atlatmaya çalışırken yerimden kıpırdamamıştım.O da ...
Aylarca kandırılmıştım. Ateş,Arda ve özellikle de babam ... Bana bunu nasıl yapabilirdi ?
Sessizliğimi korurken yanımda hareket ettiğini hissettim . Birkaç saniye sonra ayağa kalktı ve tam önümde durdu.

"Peki. İstersen benimle konuşma ama en azından seni evine bırakmama izin ver. Saat çok geç oldu " konuşması bittiğinde önüme bir el uzandı .Sonunda gözlerim gözleriyle buluşmuş, ona bakma cesaretinde bulunmuştum.
Gözleri kıpkırmızıydı . Yüreğim aptallığını ortaya koyup yine onun için sızladı. Ona şuan ne bağırabiliyor ne kızabiliyordum .

Uzattığı eline aldırmadan kendim yavaşça oturduğum soğuk zeminden kalktım . İşte şimdi karşı karşıyaydık . Yüzleşebilirdik ."Ben ...şimdi gitmek istemiyorum" diye fısıldadım sessizce. Çünkü ona soracaklarım vardı .

Solgun dudakları hafifçe kenara kıvrılmıştı ve o bu haliyle bile yakışıklıydı . Elini yavaşça yanağıma yaklaştırırken kaşlarımı çattım ve kendimi geri çektim. Bu hareketimle beraber eli havada kalınca yutkundu ve başka bir yere bakıp geri çekti .

"Sadece sana sormak istediğim şeyler var . Cevaplarını aldıktan sonra beni eve bırakmana izin vereceğim " dedim
Başıyla onayladı ve yanımdan ayrılarak koltuğa gidip oturdu . Ben de yanına gidip oturduğumda gözlerim Ateş'in sinirle kırdığı sandalyeye takıldı . Bakışlarımı oraya sabitledim ve ona bakmamaya çalıştım .
"Neden bana en başında söylemedin ?" Bakışlarının bana döndüğünü hissettim. Derin bir nefes aldı .

"Sana daha en başında' ben seni öldürmek isteyen adamın oğluyum ' deseydim yanımda durur muydun ? Bana güvenir miydin ?" Yutkundum . Haklıydı . En çok da haklı olması yüreğimi sızlatmıştı.

Başımı iki yana sallarken burnum yine ağlayacağımı haber vererek sızlamaya başlamıştı ."Babam senin yanında kalmama nasıl izin verdi ?" Düşmanının oğluyla kalmamı nasıl bu kadar normal karşılayabilmişti ?
"Ben 7 yıldır babanla çalışıyorum . Bundan Poyraz'ın haberi yok . Çünkü farketmemesi için arada onun işlerini de yapıyormuş gibi gözüküyorum . Böylece kimseyi tehlikeye atmamış oluyorum . Senin dışında ..."

Gözyaşlarım yanaklarımı yakıp geçmeye devam ederken dizlerimin üstündeki titreyen ellerini kendi avucuna aldı . Bakışlarımı ona çevirdim ve burnumu çektim ."Duru , ben kardeşlerim için hayata tutunurken karşıma sen çıktın . Ben yıllardır bu duyguyu hissetmeyi bekledim . Seni beklemişim ... Şimdi benim yüzümden ellerimden kayıp gidersen ölürüm anlıyor musun ?"

Bu hissettiklerim çok saçmaydı. Ona olan sevgim bir gram azalmış hissetmiyordum . Galiba aptalın tekiydim ."Peki ya ben Ateş ?! Aylarca sevdiğim insanlar tarafından kandırılmışım . Şimdi de seni bırakıp gitmememi mi istiyorsun ?!" Boğazımdan bir hıçkırık koptuğunda avucuna hapsettiği ellerimi geri çektim .

"Poyraz peşindeyken birlikte olmamız gerekecek " dedi kendine bir umut ararcasına .
Başımı hafifçe salladım ."Hayır , gerekmeyecek "

"Ne demek gerekmeyecek ?" Dedi
"Öyle işte" dedim ve ayağa kalkıp kapının oraya doğru yürüdüm . Askıdan çantamı alıp omzuma takarken yanıma geldi ."Duru , az önce neyi kasdettin  gerekmeyecek derken ?!"

Cevap vermeden kapının kolunu açtım . Kapıyı kendime doğru çekerken elini dayadı ve sinirle geri kapattı .
"Ateş , beni eve bırakacak mısın ? Bırakmayacak mısın ?" Bir kaç saniye gözlerimiz birbirinden ayrılmadı . Derin bir nefes alıp kapıyı açtı .

Arabaya binip yola çıktığımızda yine sessizliğe bürünmüştük . Çantamdan telefonumu çıkardım ve saate baktım . 2:45
İnternete girdim ,duraksadım . Ateş'in yanında girmemeliydim . Hem onu hem de kendimi daha fazla üzmek istemiyordum . Telefonun ekranını kilitleyip çantama geri koydum ve derin bir nefes verdim .

Evin önüne geldiğimizde ona doğru döndüm . O , benden tarafa değil , tam karşısına odaklanmıştı .
"Teşekkür ederim " dedim
"Evine bıraktığım için teşekkür etmene gerek yok " dedi

"Onun için değil. Her kötü anımda yanımda olduğun için , bana güvendiğin için ve ..." Gözlerimden yaşlar akmaya hazırlanırken direksiyonu tutan elini ve şekilli çenesini sıkmıştı .

Dişlerinin arasından "Ve ?" Dedi devam etmemi istercesine . Elimle yanağımdan akan gözyaşını sildim ve hafifçe gülümsemeye çalıştım ."Ve beni sevdiğin için teşekkür ederim Ateş " Daha fazla konuşamayacağımı anladım ve hızlıca arabadan indim . Çantamı omzuma takıp yavaş adımlarla eve doğru ilerlerken o, arabanın motorunu çalıştırmış ve hızla buradan uzaklaşmıştı .

Bacaklarım bu anı beklermişçesine güçsüzleştiğinde olduğum yere çöktüm. Gecenin bir yarısı çöktüğüm yerde içimden bu acı geçene kadar ağlamayı diledim .