YAŞANMIŞ CİN OLAYLARI

FACEBOOK KORKU HİKAYERİNDEN

Paranormal Geçmişim
Almila Hanım Anlatıyor;
Bu yaşadıklarım ne bir başlangıçtı ne de son gibi görünüyordu. 5 yaşında başlamıştı bu sorunum. Normal olmayan olaylar, 7 yaşımdan sonra çığlık sesleri, benim kendi yaşantıma karışmaya başlamıştı. Korkumdan kimselere anlatamıyordum. Önceleri, çocuk aklımla rüya gördüğümü sanıyordum. Fakat yaşım ilerledikçe bütün bunların rüya değil, gerçek olduğunu algılamaya başlamıştım. Evet, zihnim açıktı ve gözlerim her şeyi görüyordu. Bütün bu yaşananları anlamam ise uzun yıllarımı almıştı. Paranormal olarak adlandırdığım şey ise, bir başkasının hayatına giriyor oluşumdu. İlk görmeye başladığım kişi sarışın bir kadındı. Uzun boyluydu ve mavi gözlü ve bölük pörçük hatırladığım korna seslerine karışan çığlıklarıydı. Sıçrayarak kendime geldiğimde annemin yanında alırdım. Küçüktüm ve bütün bu sorunların annemin kucağında geçeceğine inandırırdım kendimi. Annem ise anlattıklarıma;
“Kâbus gördün.” Der gülerdi. O zamanlar bana deli gözüyle değil, küçük kızın masum kâbus korkusu olarak bakardı. Ama seneler geçtikçe, benim gibi annemin de düşüncesinin değiştiğini görüyordum. O yaşlarda rüyamı anneme anlatırdım ve akşam haberlerinde, rüyamdaki kadını görürdüm.
“30 yaşındaki Senem Tezgül’ü canından eden kaza haberi Mersin’den geldi.” Bilim adamlarının beynimizin yeni bir karakter yaratmadığına dair makaleleri okumasam, gerçekten zihnimde yeni bir karakter canlandırdığımı düşünebilirdim. Çünkü ne ben öyle birisini tanıyordum ne de yakınlarda öyle bir kadın görmüştüm. Çok iyi hatırladığım yaşlarda ve en fakir olduğumuz zamanlarda, 1+0 odalı evimizdeydik. 3 kişi bir odada kalıyorduk ve tabi ki ben annemle birlikte yatardım. Babam, televizyonu kapatmıştı. Bundan adımın Almila olduğu kadar emindim. Kendimi uykunun en tatlı kollarına bırakacak kadar yaklaşmışken cızıltılar eşliğinde bir ses dolandı kulağıma. İlk başta babamın kumandaya yanlışlıkla dokunduğunu düşünmüştüm fakat kumanda televizyonun üzerinde duruyordu ve televizyon kanalları ara vermeden değişmeye başlamıştı. O panikler annemi kaldırdığımdaysa ne açık televizyon vardı karşımda ne de cızıldayarak değişen kanallar. Her şey sakince yerinde duruyordu. Yine rüyalarımda gördüğüm insanların, akşam haberlerde ölü bulunduğunu görüyordum ve bu ilerleyen senelerde de böyle devam ediyordu. 11 yaşlarımdayken, hiç tatmadığım bir acı ile aralandı gözlerim. Her tarafım kesikler içindeydi! Burnuma kan kokuları hücum ediyordu ve yapış yapıştım. Kendimi zorlayarak başımı kaldırdığımda kan gölünün içinde buldum kendimi. Bu benim kanımdı! Ama gördüğüm benim bedenim değildi. Kıvırcık saçlarım, omuz hizama geliyordu. Kaslı kollarım vardı ve iri bir vücudum. Ama bu hiçbir işe yaramıyordu. Göğüs kafesime basınç yapan bir ağırlık hissettiğimde elimi oraya götürdüm. Kocaman bir balta vardı ve can çekişiyordum. Evet, biri beni baltayla yaralamış ve canıma kast etmişti. Sırtımda hissettiğim el ile çığlıklar eşiğinde uyandım. Aynaya baktığımda kendi bedenime bürünmüştüm ve akşam haberlerinde;
“Ülkemize gelen Meksika asıllı kadının cesedi baltayla ikiye ayrılmış halde bulundu!” başlığını gördüm. Midem yanıyordu! Hissetmediğim bir kalp çarpıntısıyla kendimi sakinleştirmeye çalışıyordum. Ama pek başarılı olduğum sözlenemezdi! Eşyalarımın yeri sürekli değişirdi. Televizyon izlerken kanallarım cızırtılar halinde kendi kendine oynardı. Fısıldanmalar kulağımı çınlatacak kadar gürültülü ve karmakarışık olarak beynime baskı yapardı. Gördüğüm rüyalar ve akşam haberleri delirme raddesine gelmemde ki son damla olmuştu. Hastaneye gittiğimde;
“Birisinin beni izlediğini hissediyorum.” Sözü yüzünden “Şizofreni” tanısı konulmuştu. Ben hasta değildim. Benim yerim de burası değildi. Geceleri birsinin elimi tutmasıyla uyanırdım. Gözlerimi açtığımda birden fazla çift gözlerle karşılaşırdım ve bir şeye aitti. İnsan diyemezdim. Ama varlık denilmeyecek kadar da ufaktı. Evin içinden yürüme sesleri geliyordu. Işıklar, sürekli yanıp sönmeye başlamıştı. Aradan uzun zaman geçmesine rağmen bana miras kalan rüyalarım vardı.